Η αντιμετώπιση της πανδημίας και τα προβλήματα που προκαλεί στην οικονομία δεν είναι μία άσκηση με γνωστά όλα τα δεδομένα. Οι περιστάσεις απαιτούν συνεχείς αναθεωρήσεις προκειμένου να ξεπερνάς τα εμπόδια και να προσαρμόζεσαι στο διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κυβέρνηση υφίσταται τις συνέπειες μιας μακράς περιόδου κρίσης με επιτυχίες και αστοχίες. Η κυβέρνηση έχει τα κρίσιμα εργαλεία και τη δυνατότητα να προβαίνει σε διορθωτικές κινήσεις, όπως η πρόοδος της εμβολιαστικής κάλυψης και το εθνικό σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση, παρ’ όλες τις αστοχίες της κυβέρνησης, αδυνατεί να διευρύνει το ακροατήριό της. Όσο δρα ανακλαστικά με τακτικισμούς. Όσο αρέσκεται στο ρόλο του διαμαρτυρόμενου, χωρίς δηλαδή να διατυπώνει εναλλακτικό σχέδιο για την οικονομία και την κοινωνική συνοχή, τόσο θα αδυνατεί να μεταβάλλει το πολιτικό τοπίο.
Με το να διακηρύσσεις ότι είσαι ο εκφραστής της Κεντροαριστεράς χωρίς αντίστοιχο προγραμματικό λόγο και σχέδιο, ματαιοπονείς.
Η κεντρική επιλογή που έγινε πριν από την ψηφοφορία για τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής για τον Νίκο Παππά έδειξε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει και δεν μπορεί να ξεφύγει από τον παλιό εαυτόν του.
Η υπεράσπιση ανατέθηκε κατά κύριο λόγο στον Παύλο Πολάκη, τον κύριο ιδεολογικό εκφραστή της εχθροπάθειας και που έντεχνα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταμφιέσει σε «κοινωνικούς αγώνες».
Ριζοσπαστικές πολιτικές δηλώσεις, όπως «είσαστε η παράταξη δωσίλογων και μαυραγοριτών» και η ανεπίγνωστη κωμικότητα της πολακικής φαντασίωσης ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν ο πρώτος Συριζαίος της Ιστορίας, είναι η αποθέωση του προβληματικού τρόπου σκέψης. Το γελοίο πάντα ελλοχεύει στην άκρη του τραγικού.
Πάντως, όταν ο Πολάκης λέει ότι τη δεύτερη φορά θα είναι πολύ αλλιώς, μάλλον εννοεί ότι το «μαγαζί» τη δεύτερη φορά θα ξαναστηθεί καλύτερα αρμοσμένο.
Τέλος, σχετικά με το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στην «εξέγερση του Μοριά», ρωτήστε το σύντροφο Κολοκοτρώνη.
Του Μιχάλη Σούμπλη
