Είμαστε η γενιά που παρακολουθούμε στα παράθυρα της τηλεόρασης να μας προσάπτουν ισοπεδωτικά την μουτζούρα της ατομικής ανευθυνότητας. Αυτοί που, όπως θα έχετε ακούσει, φταίνε για τη διασπορά της πανδημίας, για τους θανάτους και τη μη τήρηση των μέτρων. Αυτοί που φταίνε, μάλλον, για την απαξίωση του δημόσιου συστήματος υγείας και τη μη ενίσχυσή του. Αυτοί που φταίνε για τα κλειστά σχολεία, την κλειστή εστίαση, το λιανεμπόριο που ανοιγοκλείνει. Που αντί να διεκδικήσουμε τη στήριξη των γιατρών και των νοσηλευτών αρκεστήκαμε να τους χειροκροτάμε στα μπαλκόνια – η γενιά της οκνηρίας άλλωστε. Αυτοί που θα κάναμε ανέμελοι βόλτες στην Πάρνηθα και θα γευματίζαμε καμιά 30αριά στην Ικαρία. Αυτοί που στοιβάζονται στα λεωφορεία και τσαλακώνουν την εικόνα της «τέλειας» διαχείρισης της κρίσης. Αυτοί που με ανυπομονησία θα υποδεχτούμε την «ευκαιρία» να εργαζόμαστε απλήρωτες υπερωρίες, να διαπραγματευόμαστε με τον εργοδότη μας τα ρεπό και το ωράριό μας.
Είμαστε η ίδια γενιά, θα μας θυμάστε, που στα 18 μας νιώσαμε το βάρος της προηγούμενης κρίσης. Μιας κρίσης που σίγουρα δεν ήταν δική μας. Τα δικά μας όμως όνειρα τσουβαλιάστηκαν, οι δικές μας προσδοκίες. Τα δικά μας καλύτερα χρόνια, τα πιο δημιουργικά και παραγωγικά. Μας μετακύλησαν το βάρος που δεν ήθελαν να σηκώσουν, τις ευθύνες που δεν ανέλαβαν, τις αποφάσεις που δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να πάρουν εγκαίρως όσοι προσδοκούσαν, στις δικές μας πλάτες, να χτίσουν εύκολες πολιτικές καριέρες. Μας μετακύλησαν τις αμαρτίες περασμένων δεκαετιών, και εμείς τις πληρώσαμε σε διπλή και τριπλή προσπάθεια. Την πληρώσαμε στην ανασφάλεια που δημιούργησαν οι δημοσιονομικές τρύπες που κληθήκαμε να συνεισφέρουμε. Την πληρώσαμε στη ζούγκλα της αγοράς μπροστά στην επιτακτικότητα του βιοπορισμού, στο ξεχαρβάλωμα των θεσμών, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας. Την πληρώσαμε στο περιβάλλον που βιώνουμε σήμερα, στην κλιματική κρίση που για εμάς είναι όρος επιβίωσης. Κληρονομήσαμε όσα βολικά περίσσευαν.
Σήμερα κληρονομούμε τα εμβόλια. Που βολικά περισσεύουν. Αναιτιολόγητα ως 30άρηδες κληθήκαμε να προτεραιοποιηθούμε, όχι από αγωνία για τις παραγωγικές ηλικίες, όχι από κατανόηση για την προσμονή να πάρουμε πιο γρήγορα τις ζωές μας πίσω. Ίσως γιατί είχαμε εθιστεί στα περισσεύματα, στα υπόλοιπα.
Αυτή, λοιπόν, η γενιά, που φυσικά και έκανε τα δικά της λάθη, φυσικά και φέρει και το δικό της μερίδιο ευθυνών, αλλά δεν έλειψε ποτέ από καμία μάχη, κοινωνική, οικονομική, υγειονομική, δε βρήκε τίποτα έτοιμο, που δεν της αναγνωρίστηκε τίποτα, μπορεί να αποδείξει ότι είναι και πάλι παρούσα. Να σηκώσει την ευθύνη που της μετακύλησαν. Γιατί έχει μάθει στη συγκροτημένη σκέψη. Έχει μάθει να ερευνά, να εμπιστεύεται την επιστήμη. Έχει μάθει, μέσα στις δυσκολίες, να προοδεύει.
Θα εμβολιαστούμε. Δε θα το κάνουμε γιατί μας το ζητάνε. Δε θα το κάνουμε για να μην πετάξουμε στα σκουπίδια τα εμβόλια που μας έμαθαν να φοβόμαστε. Δε θα το κάνουμε για αυτούς που τώρα θυμήθηκαν την ατομική και συλλογική μας ευθύνη. Θα το κάνουμε για τους δικούς μας ανθρώπους, που μείναμε μήνες μακριά τους για να τους προστατεύσουμε. Θα το κάνουμε για αυτούς που δίνουν με αυταπάρνηση τη μάχη από την πρώτη γραμμή στα νοσοκομεία και τις ΜΕΘ. Θα το κάνουμε για τους ευπαθείς και τους ηλικιωμένους που θέλουν και εκείνοι να βγουν με ασφάλεια έξω από το σπίτι. Θα το κάνουμε για όσους έζησαν στην πανδημία τη μοναξιά, για όσους έχασαν τη δουλειά τους ή επιβιώνουν με 534 ευρώ, περιμένοντας να πάρουν τη ζωή τους πίσω. Θα το κάνουμε για τους συνεργάτες μας, τους φίλους μας, τις στιγμές που χάσαμε και θέλουμε να ζήσουμε ξανά.
Γιατί το εμβόλιο, τελικά, δεν είναι από τα πιο δύσκολα που έχει χρειαστεί να κάνουμε. Ίσως είναι από τα ευκολότερα.
Και εμείς, οι σημερινοί 30άρηδες, είμαστε για τα δύσκολα. Εμβολιαστείτε!.
Του Μανώλη Χριστουδουλάκη
Γραμματέα της ΚΠΕ του Κινήματος Αλλαγής
