Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ζει και εργάζεται ο Γιάννης Βεργινάδης, ένας επιστήμονας που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα, έφυγε για σπουδές στα Γιάννενα και από εκεί συνέχισε στις ΗΠΑ.
Πλέον εργάζεται στο Πανεπιστήμιο της Φιλαδέλφειας ως μεταδιδακτορικός ερευνητής και δίνει μάχη για την αντιμετώπιση του καρκίνου, ενώ πριν από λίγο καιρό διακρίθηκε με το “Early career investigator of the month” από τη “Radiation Research Society” (Κοινότητα Έρευνας των Ακτινοβολιών).
Το «Θάρρος» μίλησε μαζί του για την πορεία του μέχρι σήμερα, τον καρκίνο, τον κορωνοϊό, τα εμβόλια, καθώς και τους επιστήμονες που φεύγουν για το εξωτερικό.
Μιλήστε μας για την πορεία σας μέχρι σήμερα…
Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στην Καλαμάτα. Μετακόμισα στα Ιωάννινα, όπου και ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών και ολοκλήρωσα τη διδακτορική μου διατριβή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είχα πάρει ήδη την απόφαση να φύγω για μεταδιδακτορική εκπαίδευση στην Αμερική και αυτός ήταν ο λόγος που έκανα την αίτηση για μεταδιδακτορική υποτροφία στο Ίδρυμα Μποδοσάκη.
Τελικά, έλαβα το «χρυσό εισιτήριο», όπως το χαρακτηρίζω, και μετέβην στο εργαστήριο του κ. Κουμενή, στο Πανεπιστήμιο της Φιλαδέλφειας των ΗΠΑ, ως μεταδιδακτορικός ερευνητής. Αυτή τη στιγμή κατέχω τη θέση του Senior Research Investigator και άμεσος στόχος μου είναι η θέση του επίκουρου καθηγητή.
Ένα ακόμα “μεγάλο μυαλό” που έφυγε για το εξωτερικό. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Γενικότερα πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό οι ερευνητές να εκπαιδεύονται σε ένα ερευνητικό εργαστήριο του εξωτερικού, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Η εμπειρία και οι γνώσεις που κάποιος λαμβάνει είναι πολύτιμα εφόδια για τη μετέπειτα ερευνητική του πορεία. Η δική μου απόφαση ήταν καθαρά προσωπική και χαίρομαι πολύ που την πήρα και βρίσκομαι σε αυτή τη θέση τώρα. Αν είχα τη δυνατότητα, ίσως να είχα φύγει και νωρίτερα.
Θα γυρνούσατε;
Η αλήθεια είναι ότι έχω μάθει να μη λέω «ποτέ» στη ζωή μου. Θα ήθελα κάποια στιγμή να επιστρέψω, αλλά δεν το σκέφτομαι για το άμεσο μέλλον.
Τι θα λέγατε σε ένα νέο επιστήμονα που σκέφτεται να φύγει στο εξωτερικό;
Εν μέρει έχω απαντήσει σε προηγούμενη ερώτηση. Αποτελεί καθαρά προσωπική απόφαση για τον καθένα και σίγουρα θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και κάποιοι ανασταλτικοί παράγοντες που μπορεί να υπάρχουν, όπως π.χ. οικογένεια, κάποιο πρόβλημα υγείας κ.λπ.
Ωστόσο, όπως προείπα, η άποψή μου είναι ότι όποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με την έρευνα και να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα, είναι εξαιρετικά ωφέλιμο να ζήσει και να δουλέψει στο εξωτερικό, ούτως ώστε να λάβει τις εμπειρίες και τη γνώση που θα τον βοηθήσουν κατά πολύ στη μετέπειτα ερευνητική του καριέρα.
Κάποια στιγμή θα μπορούμε να μιλάμε για ολοένα και περισσότερες ιάσιμες μορφές καρκίνου
Καρκίνος, μια ασθένεια που μόνο το άκουσμά της τρομάζει… Μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα νικηθεί;
Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα εξέλιξης τις τελευταίες δεκαετίες, με συνέπεια να έχουν προστεθεί πολλές θεραπείες και τρόποι αντιμετώπισης της νόσου. Ναι, είμαι αισιόδοξος ότι με τη συμβολή τόσων σημαντικών επιστημόνων, αλλά και την ενημέρωση του κόσμου όσον αφορά στην πρόληψη και τη διατήρηση της υγείας, κάποια στιγμή θα μπορούμε να μιλάμε για ολοένα και περισσότερες ιάσιμες μορφές καρκίνου.
Κανείς δε γεννιέται εκπαιδευμένος να αντιμετωπίσει την αρρώστια και το θάνατο και είναι λάθος αυτό να θεωρείται αδυναμία
Αρκετοί ασθενείς, όπως και οι οικογένειές τους, αδυνατούν να τη διαχειριστούν… Τι θα τους λέγατε;
Αυτή η ερώτηση, όπως καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον να απαντηθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Η διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης έγκειται στην προσωπικότητα και το σθένος του ασθενούς. Το μόνο, λοιπόν, που μπορώ να πω, είναι να τους ενθαρρύνω να συμβουλεύονται το θεράποντα ιατρό τους, και να ζητούν ψυχολογική υποστήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό, αλλά και από το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον. Το ίδιο θα πρότεινα και στις οικογένειες, να μη διστάζουν να ζητούν επαγγελματική βοήθεια από ψυχολόγους. Κανείς δε γεννιέται εκπαιδευμένος να αντιμετωπίσει την αρρώστια και το θάνατο και είναι λάθος αυτό να θεωρείται αδυναμία.
Εποχή covid 19… Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας;
Έχει αλλάξει όπως ακριβώς και όλων των ανθρώπων στον πλανήτη, σε χώρες που επλήγησαν με πολλές χιλιάδες θανάτους.
Εργάζομαι εδώ και ενάμιση χρόνο με ολοήμερη χρήση της μάσκας, μιας και ο εργαστηριακός χώρος που δουλεύω βρίσκεται σε νοσοκομείο με κλινικές καρκινοπαθών, όπως και άλλων παθήσεων, όπου τα μέτρα για την πρόληψη μετάδοσης του ιού ήταν δρακόντεια.
Επίσης, μετακινούμαι με μάσκα, καθώς η πόλη της Φιλαδέλφειας όπου ζω συνιστούσε τη χρήση μάσκας και στο δρόμο, ασχέτως συναθροίσεων.
Φυσικά, οι δραστηριότητές μου περιορίστηκαν στο ελάχιστο, με μετακίνηση εκτός σπιτιού μόνο προς και από την εργασία μου. Δεν ταξίδεψα στην Ελλάδα, αλλά και σε καμία άλλη χώρα, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω δει την οικογένειά μου στην Ελλάδα εδώ και 2 χρόνια.
Είμαι, όμως, ευγνώμων που εμβολιάστηκα, που δε νόσησα και κατάφερα να διατηρήσω τη δουλειά μου, καθώς και μια ποιότητα ζωής στο σπίτι μου, όταν άλλοι πολίτες έμειναν άνεργοι και δυσκολεύτηκαν πολύ οικονομικά ή νόσησαν ή έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο.
Τα εμβόλια αποτελούν μέγιστη κατάκτηση της επιστήμης και έχουν συμβάλει σε τεράστιο βαθμό στη μορφή της πολιτισμένης κοινωνίας στην οποία ζούμε σήμερα
Η γνώμη σας για τα εμβόλια;
Τα εμβόλια αποτελούν μέγιστη κατάκτηση της επιστήμης και έχουν συμβάλει σε τεράστιο βαθμό στη μορφή της πολιτισμένης κοινωνίας στην οποία ζούμε σήμερα. Αυτό είναι κάτι που δε συνειδητοποιούν όλοι οι πολίτες.
Με τον εμβολιασμό, με τον οποίο ουσιαστικά χρησιμοποιούμε τα όπλα του δικού μας ανοσοποιητικού συστήματος, αυτά που μας χάρισε η φύση για να αντιμετωπίζουμε τους ιούς και τα μικρόβια, έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε θανατηφόρες ασθένειες, οι οποίες θα οδηγούσαν εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο.
Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που δε συνειδητοποιούν πως πολλά αγαθά της καθημερινότητας που τώρα θεωρούνται δεδομένα, όπως η ανθρώπινη επαφή, τα ταξίδια, ο πολιτισμός, δε θα ήταν τόσο δεδομένα, εάν αυτές οι ασθένειες «θέριζαν» ακόμα τον πληθυσμό.
Αυτό που θα πρέπει να γίνεται είναι η σωστή ενημέρωση του κοινού από την Πολιτεία και η ειλικρινής επικοινωνία των επιστημονικών ευρημάτων για κάθε εμβόλιο. Ο πολίτης θα πρέπει να συμβουλεύεται το γιατρό του και βάσει του ιατρικού ιστορικού του να κατευθύνεται σωστά στον εμβολιασμό.
Πριν από λίγο καιρό λάβατε μια διάκριση. Πείτε μας για αυτήν…
Είναι ιδιαίτερα σημαντική η διάκριση αυτή για μένα, καθώς υπάρχει αναγνώριση και επιβράβευση του μέχρι τώρα επιστημονικού μου έργου.
Αυτό μου δίνει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσω τις μελέτες μου, ελπίζοντας πως οι προσπάθειές μου θα συμβάλλουν σημαντικά στη βελτιωμένη αντιμετώπιση του καρκίνου.
Τι σας λείπει από την Καλαμάτα;
Η οικογένεια, οι φίλοι και η θάλασσα…
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
