Ενδεχομένως τώρα ο Νίκος Παππάς να τα βάζει με τον εαυτόν του, να τον ψέγει, να του ασκεί κριτική για αφέλεια.
Ο Καλογρίτσας τον κρατάει από τη μύτη, από εκεί που πιάνονται τα έξυπνα πουλιά. Δεν πληρώνει μόνο αφέλεια, αλλά και υπερβολική σιγουριά και βουλιμία.
Το ίδιο και με τον Παπαγγελόπουλο. Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία στις υποθέσεις Παπαγγελόπουλου και Παππά. Όμως, ένα κοινό χαρακτηριστικό προβάλλει εμβληματικά: η αυτοπεποίθησή τους, η σιγουριά τους.
Οι δύο υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρθηκαν σαν να μην υπάρχει κυβερνητική θητεία, σαν να μην ξανά υπάρξουν εκλογές, το σήμερα θα είναι πάντα σήμερα, λες και δε θα νυχτώσει η όμορφη μέρα.
Δεν αισθάνθηκαν μόνο ισχυροί. Ένιωσαν και άφθαρτοι. Αφελές; ηλίθιο; αλαζονικό;
Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο, από τη μία μέρα στην άλλη, από το τίποτα, έχεις όλο τον κόσμο στα χέρια σου. Γίνεσαι συνομιλητής των ισχυρών του κόσμου. Ζούσαν ένα όνειρο, ιδιοκτήτες του Μεγάρου Μαξίμου. Εύκολα την ψωνίζεις, ειδικά εάν βιάζεσαι.
Οι υποθέσεις Παπαγγελόπουλου, Παππά πάντα έβαζαν ένα ερώτημα: Είναι δυνατόν υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ να δρούσαν σε βάρος της δημοκρατικής νομιμότητας, εν αγνοία του πρωθυπουργού;
Ο πρωθυπουργός ή δεν ήξερε τι γινόταν πίσω από την πλάτη του, ή ήξερε και όλα αυτά εγένοντο κάτω από την καθοδήγησή του.
Εάν γίνει δεκτό το πρώτο, δεν έχει τεράστιες πολιτικές ευθύνες; δεν οφείλει να παραιτηθεί;
Εάν γίνει δεκτό το δεύτερο, μιλάμε για κάτι το τραγικό. Τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Υπάρχει και τρίτη εκδοχή. Όλα αυτά να είναι φτιαχτά σαν αντεκδίκηση, σαν αντίποινα για το κρέμασμα στα μανταλάκια τριών πρωθυπουργών και εφτά υπουργών.
Νομίζω και ο πιο φανατικός Συριζαίος θα έχει τα μεγάλα ερωτηματικά του.
Τέλος πάντων, «κοντός ψαλμός αλληλούια». Σύντομα θα έχουμε αποτελέσματα.
Του Μιχάλη Σούμπλη
