Η συζήτηση στη Βουλή για το εργασιακό νομοσχέδιο (νόμος του κράτους πλέον) ήταν μια παράσταση με αυξημένη δόση ευτελισμένης δημοσιότητας.
Η γονιμότητα της ευκαιρίας για συζήτηση σε ένα τόσο σοβαρό νομοσχέδιο, δυστυχώς, ήταν μηδενική. Η ποθούμενη ποιότητα στα αζήτητα.
Κακός ο πρωθυπουργός ακολούθησε το γνωστό κατήφορο του Τσίπρα. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι επείγουσα προτεραιότητα του Τσίπρα είναι να κερδίσει τις εντυπώσεις στο παιχνίδι διεκδίκησης της εξουσίας – τίποτε άλλο.
Εμείς δεν είμαστε θεατές – χειροκροτητές που ηδονιζόμαστε με τις ψευδαισθήσεις της ατάκας. Ας το καταλάβουν, έχουμε απαιτήσεις.
Με τέτοιες συμπεριφορές φτωχαίνει το κοινωνικό πεδίο και ευτελίζεται νομοτελειακά.
Είχε προαναγγελθεί ως «μητέρα των μαχών». Εξελίχθηκε σε μία μάχη της «ατάκας».
Ούτε για διαχειριστής πολυκατοικίας δεν κάνεις, είπε ο ένας. Σε πολυκατοικία που θα έχτιζες εσύ, δε θα ήθελα εγώ να ήμουν διαχειριστής, απάντησε ο άλλος. Σε πολυκατοικία που θα έχτιζα εγώ, δε θα σου πουλούσα διαμέρισμα ανταπάντησε ο πρώτος και τον αποστόμωσε! Ένας διάλογος εξαιρετικά φτωχός σε επιχειρήματα.
Εκείνο που, για μια άλλη φορά, εντυπωσίασε είναι ότι η συζήτηση ήταν ο απόλυτος καθρέφτης της ποιότητας του αντιπολιτευτικού λόγου του Τσίπρα.
Πάντως, τόσο μένος και τέτοια ιερή αγανάκτηση για να υπερψηφίσουν στο τέλος τα μισά άρθρα είναι ο ορισμός της Kolotoumbas.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι χαρακτηριστικό της «μητέρας των μαχών» ήταν η αναντιστοιχία των φραστικών αντιδράσεων της αντιπολίτευσης προς τις διαθέσεις των πολιτών και εργαζομένων, η αδυναμία της να κινητοποιήσει δυνάμεις και η αποτυχία των συνδικαλιστικών οργανώσεων να πείσουν ότι εκφράζουν ευρείες κοινωνικές ομάδες.
Η αντιπολίτευση που ασκείται από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τετριμμένη ως παραπλανητική, κοινώς αδυνατεί να μεταφέρει αισιόδοξα μηνύματα στην κοινωνία, με αποτέλεσμα να μην καταγράφεται ως εναλλακτική δύναμη εξουσίας, παρά ως έκφραση ενός ξεπερασμένου παλαιοκομματισμού.
Του Μιχάλη Σούμπλη
