Σώματα που αψηφούν τη βαρύτητα, που προκαλούν τις συμβάσεις, που δοκιμάζουν στα άκρα τα όρια των αντοχών τους. Σώματα όχι μόνο εύρωστα, εύπλαστα και αρτιμελή, αλλά και σώματα με αναπηρίες, που καταφέρνουν να ανατρέψουν την ίδια τη στερεοτυπική συνθήκη που τα θέλει καθηλωμένα, ανήμπορα, με περιορισμένες δυνατότητες και προοπτικές.
Σώματα «σε κίνηση, διαρκώς σε κίνηση», όπως διακηρύττει το μότο του φετινού 27ου Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας που ξεκίνησε την Παρασκευή στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, σώματα που καταφάσκουν στο «μαζί» και όχι στο «μόνοι» του ερωτήματος που θέτει την ίδια στιγμή προκρίνοντας τη συνεργασία, τη συμπερίληψη, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη ως εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις που μπορούν να υπερβούν οποιαδήποτε κρίση, είτε οικονομική, είτε κοινωνική, είτε αξιακή, είτε υγειονομική, που μπορούν ταυτόχρονα να αποδείξουν ότι η διαφορετικότητα, η ποικιλομορφία και η πολυσυλλεκτικότητα είναι ο πλούτος του είδους μας, το πεπρωμένο και ο θρίαμβός του.
Αυτή την προοπτική ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο η εξαιρετική όσο και συγκινητική παράσταση «Mixed Doubles» που άνοιξε και επίσημα το 27ο KDF στο Μέγαρο Χορού, μια τολμηρή ιδέα της καλλιτεχνικής του διευθύντριας Λήδας Καπετανέα.
Ουσιαστικά επρόκειτο για μια παράσταση σε τέσσερις ενότητες που δημιούργησαν χορογράφοι από διαφορετικές χώρες, οι Φαϊζά Χρούτενς, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Ντιέγκο Τορτέλι και Ροσέρ Λόπεθ Εσπινόζα, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού δικτύου Europe Beyond Access – μια σύμπραξη του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Holland Dance Festival, το Oriente Occidente Dance Festival (Ιταλία) και το Skanes Dansteater (Σουηδία).
Το ένα ντουέτο σχημάτιζαν αποκλειστικά άνθρωποι με αναπηρίες, τα άλλα τρία ήταν μικτά, με τις χορογραφίες να τους προσδίδουν μια σχεδόν απόλυτη ισορροπία ικανοτήτων και δεξιοτήτων, υλοποιώντας πάνω στη σκηνή μια εφαρμοσμένη «δημοκρατία των σωμάτων».
Στο εντυπωσιακό «Re-Call», μια χορογραφία της Βενετσιάνας Καλαμπαλίκη που είχε πρωτοπαρουσιαστεί προ διετίας στη Στέγη και τη διεθνή περιοδεία του ανέκοψε η πανδημία, η Βιβή Χριστοδουλοπούλου με την Ειρήνη Κουρουβάνη, αμφότερες γνωστές αθλήτριες και καλλιτέχνιδες, εστίασαν στην ταυτότητα των σωμάτων τους και πώς αυτή διαμορφώνεται από τις καθημερινές τους κινήσεις, είτε με υποστηρικτικά μέσα (τεχνητό μέλος και αναπηρικό αμαξίδιο αντίστοιχα), είτε χωρίς αυτά, με τα ίδια αυτά «εργαλεία επιβίωσης» να μετατρέπονται σε παιχνίδια και όργανα άθλησης.
Το «δικό μας» αυτό ντουέτο, που άνοιξε την παράσταση, ήταν σαν να συνομιλούσε ευθέως με εκείνο που την έκλεινε, της Ισπανίδας Anna Borras Pico και της Σουηδέζας Madeleine Mansson, που χορογράφησε η Καταλανή Ροσέρ Λόπεθ Εσπινόζα υπό τον τίτλο «Fine Lines»: Επρόκειτο ουσιαστικά για έναν ύμνο στο γυναικείο σώμα, μια δυναμική όσο και ντελικάτη υψηλής τεχνικής «σπουδή», όχι μόνο πάνω στις δυνατότητες δύο διαφορετικών σωμάτων, ενός αρτιμελούς και ενός άλλου με ξεχωριστές δεξιότητες, με το αμαξίδιό του να γίνεται άλλοτε ασπίδα, άλλοτε κέλυφος κι άλλοτε προωθητική μηχανή, αλλά επίσης πάνω στη γυναικεία συντροφικότητα, μια «σπουδή» φεμινιστική με ευθείες αναφορές στο κίνημα #metoo και στο σύνθημα «καμία μόνη».
Στην αυτοσυνείδηση και ταυτόχρονα στη συνάντηση με τον άλλον, τον πλησίον, μέσα από διαφορετικότητες που ενώνουν αντί να χωρίζουν, εστιάζουν τόσο το «Cornered» που χορογράφησε η Φαϊζά Χρούτενς, με πρωταγωνιστές την Ολλανδέζα Annemieke Mooij και τον Γάλλο Aymeric Aude, όσο και το «Feeling Good» του Ντιέγκο Τορτέλι που, εμπνευσμένος από τον «Βιτρουβιανό Άνθρωπο» του Ντα Βίντσι, εστιάζει στην ολόπλευρη αποδοχή κάθε ύπαρξης, σε όλη τη δύναμη αλλά και την ευθραυστότητά της, σε όλο το εύρος των ομοιοτήτων αλλά και των διαφορών τους, των κανονικοτήτων αλλά και των ετεροτήτων τους, όπως τις απέδωσαν επί σκηνής οι Cristian Cucco και Annemieke Mooij.
Το 27ο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συνεχίζεται με την παράσταση «Mobius» των Rachid Ouaramdane, χορογράφου και καλλιτεχνικού διευθυντή του Dance Theater of Chaillot, και της ακροβατικής κολεκτίβας Compagnie XY, μια ωδή στη συλλογική δημιουργικότητα, την αλληλοκατανόηση, την ενσυναίσθηση και τη συναντίληψη, θεμέλιους λίθους ενός πολιτισμού που επίκεντρο και μέτρο του έχει το ανθρώπινο ον σε όλη του τη δημιουργική πολυπλοκότητα.
ΠΗΓΗ:lifo.gr/του Θοδωρή Αντωνόπουλου
