Οι όποιες προσδοκίες μπορεί να είχαν δημιουργηθεί από την προχθεσινή περιοδεία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη Δυτική Μεσσηνία και στην έδρα της Περιφέρειας Πελοποννήσου, δε δικαιολογούνται από το αποτέλεσμά της.
Κι αν οι επικριτικές ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των αυτοδιοικητικών σχημάτων κάπου θεωρούνται… φυσιολογικές, εν τούτοις το αποτέλεσμα μπορεί και να τις δικαιώνει.
Ο πρωθυπουργός πέρασε και δεν… ακούμπησε. Οι δηλώσεις του στην Τριφυλία για τον πρωτογενή τομέα και το ελαιόλαδο είναι χιλιοειπωμένες και γι’ αυτό κρατάμε μικρό καλάθι. Η μη αναφορά του, όμως, παρουσία του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, στα θέματα που καίνε την περιοχή (ΠΟΠ Ελιά Καλαμάτας, αναδιάρθρωση συκεώνων, προβλήματα με τη σταφίδα, αποζημιώσεις των πληγέντων παραγωγών από τις καιρικές συνθήκες), προβληματίζει έντονα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη μη αναφορά του στα σημαντικά υγειονομικά προβλήματα, στο θέμα της τύχης του Νοσοκομείου Κυπαρισσίας, στη στελέχωση των κέντρων υγείας, αλλά και στα ζητήματα των οδικών αξόνων. Η ελάχιστη αναφορά του στο αεροδρόμιο Καλαμάτας και στον οδικό άξονα μέχρι τη Μεθώνη δεν πρόσθεσε κάτι που δε γνωρίζαμε. Η σιωπή του για τα υπόλοιπα έωλα έργα δημιουργεί ερωτηματικά. Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μεσσηνία μάλλον συμπλήρωσε τις ημέρες ξεκούρασης στην Costa Navarino, παρά έλυσε απορίες και προβληματισμούς που έχει η πλειοψηφία των πολιτών στη Μεσσηνία.
Στη συνέχεια, η παρουσία του στην Τρίπολη ήταν τελείως τυπική. Ακούσαμε μια ωραία έκθεση ιδεών για τα όσα προβλέπονται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική για τη χώρα μας, αλλά κανείς δεν μπορεί να πάρει τοις μετρητοίς τα λεγόμενά του. Κι αυτό, γιατί από το 1980 μέχρι σήμερα έχουμε διαχειριστεί ως χώρα δισεκατομμύρια ευρώ, είτε με τη μορφή των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, είτε ως πακέτα Ντελόρ, είτε ως ΚΑΠ, και ακόμα μιλάμε για τυποποίηση του ελαιολάδου, ή ακούμε το… μοντέρνο: αλλαγή παραγωγικού μοντέλου.
Μία χώρα που πουλά τα… ασημικά της σε τιμές ευκαιρίες, δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο στον τουρισμό και σε κάποιες προσπάθειες στον πρωτογενή τομέα. Χρειάζεται κι άλλα, πολλά πράγματα. Εξάλλου, η όποια ευφορία μπορεί να δημιουργήθηκε από τα δισεκατομμύρια που θα εισρεύσουν στη χώρα μας περισσότερο είναι χτισμένη στην άμμο παρά στην πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε στα παραπάνω και την ευρωπαϊκή εποπτεία.
Αν άφησε η επίσκεψη κάποιον θετικό προβληματισμό είναι ότι συνειδητοποιήσαμε για πολλοστή φορά πόσα πρέπει να γίνουν για να αλλάξει βηματισμό η Ελλάδα, αλλά και πόσα λάθη έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Α.Π.
