Πέρασαν περίπου είκοσι μέρες από την ανάβαση που κάναμε στο όρος Τύμφη, στη Δρακόλιμνη Τύμφης και στην κορυφή Γκαμήλα (2497 μ.) και σαν κάτι να μας έλειπε!
Η ανάβαση στην κορυφή του Ταϋγέτου με το σύλλογό μας έχει καθιερωθεί, εκτός από ορειβατική εξόρμηση, και ως ένα ετήσιο προσκύνημα στον Προφήτη Ηλία.
Πέρυσι είχαμε ανέβει από την πλευρά της Λακωνίας, ξεκινώντας από την πηγή Μαγγανιάρη, διανυκτερεύοντας στο καταφύγιο Σπάρτης και ανεβαίνοντας στην κορυφή νύχτα. Φέτος το πρόγραμμα προέβλεπε νυχτερινή ανάβαση πάλι, από τη Μεσσηνιακή Μάνη, μέσω του Δάσους της Βασιλικής.
Μια διαδρομή πολύ πιο όμορφη και σίγουρα πολύ πιο δύσκολη.
Διανυκτερεύσαμε στον Άγιο Δημήτριο, και στις δύο τη νύχτα είχαμε μαζέψει τις σκηνές και ξεκινήσαμε για την κορυφή. Οδηγός μας ο έμπειρος ορειβάτης Ηλίας Κατσόγιαννης.
Το να διασχίσεις τη διαδρομή αυτή μέρα είναι πράγματι εντυπωσιακό. Το να διασχίσεις τη διαδρομή νύχτα όμως, μπορεί να έχει τη γοητεία της, αλλά επιφυλάσσει και πολλούς κινδύνους.
Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κοιτάμε το φωτισμένο σημείο που δημιουργείται από το φακό κεφαλής, για να αποφύγουμε τα σαθρά κομμάτια, που ομολογουμένως είναι αρκετά.
Σε πρώτη φάση οι φωτοσκιάσεις των δέντρων και των βράχων είναι τα μόνα που μπορούμε να θαυμάσουμε.
Διασχίζοντας τη διαδρομή μέσα στο δάσος φτάσαμε στην πηγή Μουσγιά. Περπατώντας, σε λίγο εγκαταλείψαμε το δάσος και περάσαμε σε καθαρά αλπικό τοπίο. Η διαδρομή μας συνεχίστηκε πάνω στην κορυφογραμμή, που αποτελεί και το φυσικό όριο των Νομών Μεσσηνίας και Λακωνίας.
Στο σημείο αυτό το μάτι μας κλεφτά, κλεφτά, έπεφτε σε πολλά φωτισμένα χωριά της Λακωνίας και της Μεσσηνίας, εξασφαλίζοντας εξαιρετική θέα και στους δύο κόλπους των δύο νομών.
Η κορυφή πλέον είναι ορατή και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε.
Σύμμαχός μας και το λυκαυγές, που σχηματίζοντας μια λεπτή κόκκινη γραμμή στην Ανατολή, μας έδωσε χρώμα και φως.
Με το βλέμμα στην κορυφή και τη φωτεινότητα να επεκτείνεται, έπρεπε να διασχίσουμε το πιο δύσκολο κομμάτι προς την κορυφή. Πολύ έντονη ανάβαση που αρχίζεις να κάνεις μεγάλα ζιγκ ζαγκ, μεγαλώνοντας βέβαια την απόσταση, αλλά με μικρότερη κόντρα.
Σε λίγο φτάσαμε στην ψηλότερη κορυφή της Πελοποννήσου, στα 2407 μέτρα, που δεσπόζει το μικρό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Προσκυνήσαμε και ανάψαμε ένα καντηλάκι στη μνήμη της μικρής Αναστασίας, που μας συντρόφευε μαζί με τους γονείς της σε κάποιες από τις εξορμήσεις μας.
Μικρή Αναστασία, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Αφού απολαύσαμε τη θέα που μας χάρισε η κορυφή, βλέποντας την Καλαμάτα, την Τρίπολη, τη Σπάρτη, το Μεσσηνιακό και τον Λακωνικό κόλπο και πολλές άλλες ομορφιές, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για τη βάση μας στον Άγιο Δημήτριο, όπου είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα.
Μια ακόμη πολύ καλή ανάβαση μας αποζημίωσε και μας χάρισε απλόχερα τις ομορφιές της Μεσσηνιακής Γης!
Ευχαριστούμε τον κυρ- Σταύρο, που το βράδυ του Σαββάτου μάς φιλοξένησε στο σπίτι του και μας «φίλεψε» καλούδια και τσιπουράκι. Βεβαίως, ευχαριστούμε θερμά και τον οδηγό μας Ηλία Κατσόγιαννη, καθώς και το μέλος της διοίκησης Γεώργιο Κότση, που μας μετέφερε στο αγροτικό του έως τον Άγιο Δημήτριο.
Γράφει το παλιό μέλος Γεώργιος Λουμάκης
