Επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά, με φωνή «σπασμένη» από την αγανάκτηση, που είχε μεταλλαχθεί σε λυγμούς.
Η αγανάκτησή της εστιαζόταν στη ΔΕΔΔΗΕ, δε θα γράψω όμως την ιδιότητά της, γιατί γνωρίζοντάς την καλά, ξέρω πως το μότο ζωής της είναι: κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό…
Από καλή της τύχη μια δύσμοιρη γυναίκα βρέθηκε στο γραφείο της συνομιλήτριάς μου. Μια γυναίκα άνεργη, με 6 παιδιά, η μάνα της με αναπηρία 67% και ένας σύζυγος που εργάζεται όπου βρει, όσο περισσότερο μπορεί.
Αυτή η οικογένεια, λοιπόν, εδώ και 20 μέρες είναι χωρίς ρεύμα. Γιατί φεύγοντας από μιαν άλλη πόλη όπου ζούσαν μέχρι πρότινος, σε σπίτι με ενοίκιο, δε φρόντισαν να διακόψουν τη σύνδεση. Έτσι, η οφειλή τούς «κυνήγησε» μέχρι εδώ, μια οφειλή που άγγιζε τα 1.000 ευρώ.
Η συνομιλήτριά μου επί 5 ώρες προσπαθούσε να πείσει τη ΔΕΗ στα κεντρικά ότι ναι μεν η «τιμολογιακή πολιτική» της εταιρείας συνάδει με τη διακοπή του ρεύματος, όμως πρόκειται για μια ειδική περίπτωση – που σίγουρα υπάρχουν πολλές παρόμοιες – ζητώντας να γίνει μια εξαίρεση και να ρυθμιστεί η οφειλή.
Όταν γύρω στις 3 παρά το μεσημέρι κατάλαβε ότι δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα, πλήρωσε η ίδια την οφειλή, ζητώντας από τη ΔΕΗ να συνδέσει το ρεύμα.
Η απάντηση ήταν πως οι υπάλληλοι είχαν φύγει.
Από Δευτέρα…
Ίσως, τελικά, ο κορωνοϊός να μην αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο που διατρέχουμε ως κοινωνία…
Α.
