ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ. Κρυβόμενοι πίσω από την αδιαλλαξία Νταντάς και τη θέση των στρατηγών και πολιτικών στην Τουρκία ότι το εθνικό στην Κύπρο λύθηκε το 1974, οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί ηγέτες με τον Κληρίδη πρωταγωνιστή για μια ολόκληρη περίοδο δε σταμάτησαν στιγμή να δεσμεύονται στο διεθνή χώρο για ειρηνική διευθέτηση και λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι με τη μονοπώληση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έκτιζαν καριέρες πάνω στον εθνικισμό και την αντιπαράθεση, με σύνθημα το «μακροχρόνιο» αγώνα.
Όμως, το σκηνικό όπου η τουρκοκυπριακή κοινότητα παρουσιαζόταν ως μονολιθική και ο Ντενκτάς ως ο εκφραστής της θέλησής της, ανατράπηκε από επαναστατικές διαδικασίες που θα παρουσιάσουμε σε επόμενο κείμενό μας. Ένας ολόκληρος λαός είχε βρεθεί στους δρόμους, στις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην κυπριακή ιστορία, απαιτώντας δύο πράγματα: την παραίτηση Ντενκτάς και τη λύση του εθνικού ζητήματος στη βάση του Σχεδίου Ανάν, στη βάση δηλαδή ΔΔΟ.
Αποτέλεσμα αυτών των επαναστατικών κινητοποιήσεων ήταν ο παραμερισμός του κυρίαρχου μέχρι τότε Ντενκτάς από τον Ταλάτ, ηγέτη του αριστερού Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που για πάντα στήριξε τη λύση ΔΔΟ.
Αυτό ήταν μια τεράστια ανατροπή, αναπάντεχη για την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία. Μετά τις εκλογές του Δεκέμβρη του 2003, στο τιμόνι της τουρκοκυπριακής κοινότητας βρισκόταν ο Ταλάτ, αποφασισμένος για λύση, μέσα στις παραμέτρους του ΟΗΕ, της Ε.Ε., παραμέτρους στις οποίες ελληνοκυπριακή ηγεσία δήλωνε απόλυτη πίστη σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Ήταν μια απίστευτη ιστορική ευκαιρία, που αντί όμως να οδηγήσει σε λύση, απλά ανέδειξε το τείχος που διαχρονικά είχε κτίσει η πολιτική της ελληνοκυπριακής ηγεσίας.
Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ. «Η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία πιάστηκε εντελώς απροετοίμαστη. Η γαλήνη με την οποία στηριζόταν στη στρατηγική τους για δεκαετίες εξαφανίστηκε εκείνες τις μέρες του Γενάρη του 2004. Η εμμονή στο Διεθνή Παράγοντα, τον ΟΗΕ, τα ψηφίσματα και τις πρωτοβουλίες του, από πανίσχυρο όπλο ενάντια στον Ντενκτάς και την προσπάθειά του για διεθνή αναγνώριση, μετατρεπόταν σε παγίδα για τους ίδιους» (Προδομένη Εξέγερση, του Θέμου Δημητρίου και Σωτήρη Βλάχου).
Οι κίνδυνοι από τις νέες πραγματικότητες αρχίζουν να γίνονται αντιληπτές από όλο το φάσμα της ελληνοκυπριακής εθνικοφροσύνης. Ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, τις συνόψισε σε άρθρο του στο Φιλελεύθερο στις 28/1/2004 με τίτλο: «Επικοινωνιακό λίφτινγκ της Άγκυρας: Θα θέλαμε να πιστεύουμε πως η Αθήνα και η Λευκωσία όχι μόνο γνωρίζουν τις επερχόμενες ραγδαίες εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά και σχεδίασαν την ελληνική τακτική αντιμετώπισης της νέας φάσης, στην οποία εισέρχεται το εθνικό μας ζήτημα. Τούτο γιατί εκείνο που συμβαίνει σήμερα, είναι αυτό που η ελλαδική και κυπριακή δημοσιότητα όλα τα τελευταία χρόνια απεύχετο, να δεχθεί δηλαδή η Άγκυρα και ο Ντενκτάς τη διεθνή πρωτοβουλία για το Κυπριακό και εν προκειμένω το Σχέδιο Ανάν» (Το ίδιο).
Ωμά και χωρίς περιστροφές ο κύριος καθηγητής λέει ότι καλά τους ξεγελούσαμε μέχρι τώρα δεχόμενοι τη διεθνή πρωτοβουλία μόνο και μόνο διότι την απέρριπταν Άγκυρα και Ντενκτάς. Τι γίνεται τώρα;
Το πόσο χρειαζόταν τον Ντενκτάς, πόσο «σύμμαχος» ήταν και πόσο αναγκαίο υλικό οικοδόμησης της πολιτικής τους, ίσως να μην το έκφρασε κανένας καλύτερα από ό,τι το έκανε ο ιστορικός Άντρος Παυλίδης σε άρθρο στη μόνιμη στήλη του Φιλελεύθερου με τίτλο «7 μέρες», στις 8/2/2004: «Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα φτάναμε μέχρι του σημείου να παρακαλούμε τον Αλλάχ να έχει καλά τον Ντενκτάς. Καλού-κακού, πάντως, περάστε και από την εκκλησία και ανάψτε ένα κεράκι στον άγιο σας» (Το ίδιο).
«Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ». Δεν υπήρχε πια άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση παρά μέσα από κτίσιμο κλίματος ότι υφαινόταν διεθνής συνωμοσία ενάντια στους Ελληνοκυπρίους και την αποδόμηση του Σχεδίου Ανάν που ήταν το αποτέλεσμά της.
Αποδομώντας όμως αυτό το Σχέδιο, που δεν ήταν ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, αποδομούσαν την ίδια τη ΔΔΟ, όπως θα δούμε σε επόμενο κείμενό μας. Αποδομούσαν τη μορφή λύσης που είχαν δεχθεί και που στο όνομα της οποίας φιλούσαν σταυρούς σε όλα τα διεθνή σώματα. Τη δυνατότητα να το κάνουν και μάλιστα πολύ εύκολα, τη δυνατότητα να το κάνει και ο Παπαδόπουλος με το δακρύβρεκτο διάγγελμά του στα πρόθυρα του Δημοψηφίσματος, τους την έδωσε το γεγονός ότι ποτέ δεν είχε γίνει πραγματική ενημέρωση στους Ελληνοκύπριους -πόσω μάλλον στο ελληνικό κοινό- τι σήμαινε ΔΔΟ. Αντίθετα, η συνολική ελληνοκυπριακή πολιτική για εσωτερική κατανάλωση -ο ανένδοτος αντικανονικός αγώνας, τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια -ήταν κτισμένη ενάντια σε όλα όσα περιλάμβανε αυτή η μορφή λύσης.
-«Εξαπάτηση των πάντων και η δραματική έκκληση Κληρίδη» σε αυτήν εδώ τη στήλη το επόμενο Σαββατοκύριακο
Του Σωτήρη Βλάχου
