Το όνομα των Μαυρομιχαλαίων είναι συνυφασμένο με τη Μάνη και ακόμα περισσότερο με το Λιμένι. Στο κεντρικό δρομάκι του παραθαλάσσιου οικισμού -που εξελίχθηκε αρκετά ισορροπημένα την τελευταία δεκαπενταετία, όσον αφορά την τουριστική του ανάπτυξη- δεσπόζει o Πύργος του Μαυρομιχάλη. Ένα φρουριακής μορφής, εντυπωσιακό κτίσμα, που μετατράπηκε το 2011 σε ένα καλαίσθητο boutique hotel.
Καθώς άνοιξε η βαριά ξύλινη πόρτα, μας υποδέχθηκε στη φωτεινή αυλή ο Θεοδόσης Μαυρομιχάλης, ένας απόγονος με ευγένεια και χάρη. Όπως ήταν λογικό, αναζητήσαμε τη σύνδεση με το παρελθόν.
«Η μάνα μου είναι Μαυρομιχαλίτσα, από την οικογένεια του Ιωάννη Μαυρομιχάλη γνωστού και ως “Κατσή”, αδελφού του Πετρόμπεη. Ο Ιωάννης Μαυρομιχάλης, εξαιτίας των συνεχών υποχρεώσεων του αδελφού του εκτός της Μάνης, αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία της περιοχής καθώς διακρίθηκε στο πεδίο της μάχης, όπως στις πολιορκίες των καστρών Μεθώνης και Κορώνης, στις μάχες Βαλτετσίου, Βέργας, Διρού και Πολυάραβου, στην πολιορκία και άλωση της Μονεμβασιάς. Το σημαντικότερο όμως επίτευγμά του ήταν ότι κατάφερε να διατηρήσει τη συνοχή της διοικητικής και στρατιωτικής εξουσίας στη Μάνη».
Το πρώτο τμήμα του πύργου χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα, το δεύτερο το 1820, ενώ ακολούθησαν περαιτέρω προσθήκες καθώς μεγάλωνε η οικογένεια, για να φθάσουμε στο σήμερα και να μπορούμε να θαυμάσουμε το εξαιρετικό αποτέλεσμα της ανακίνησης που πραγματοποιήθηκε με απόλυτο σεβασμό αλλά και συναισθηματική φόρτιση. Περίκλειστο από τη μεριά του βουνού, το ιστορικό αυτό αρχιτεκτόνημα αποπνέει ηρεμία απλώνοντας μια ανοιχτή αγκαλιά προς τη θάλασσα. Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια οι πελάτες του βουτάνε κατευθείαν στα τιρκουάζ διαυγή νερά και μετά απολαμβάνουν την ηλιοθεραπεία τους στις άνετες σεζ λόνγκ.
Η κουζίνα στον Πύργο Μαυρομιχάλη βασίζεται στις αγνές πρώτες ύλες που προμηθεύονται από τους μικροπαραγωγούς της περιοχής, τα ψάρια και τα κρεατικά από τους ψαράδες και τους βοσκούς, ενώ οι περίφημες μακαρούνες παρασκευάζονται στο εργαστήριο τους. Αν προσθέσουμε την προσεγμένη επιλογή κρασιών από ελληνικούς αμπελώνες και ότι την επιμέλεια του μενού έχει ο Δημήτρης Δημητριάδης, ένας από τους κορυφαίους δημιουργικούς σεφ της νέας γενιάς με πλήθος διακρίσεων, τότε μάλλον δεν θα πρέπει να χάσετε την εμπειρία ενός γεύματος -κατόπιν κράτησης- αν περάσετε από το Λιμένι.
«Πιστεύω ότι οι ρίζες τραβάνε. Κάτι σαν την έλξη που νιώθουν οι ελέφαντες και επιστρέφουν πριν πεθάνουν στον τόπο που γεννήθηκαν»
Πριν φύγουμε συζητήσαμε με την κα Νίκη Μαυρομιχάλη η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτό το αρχοντικό, κατόπιν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στη Γερμανία και τα τελευταία χρόνια ήρθε πάλι στο Λιμένι για να υποστηρίξει το εγχείρημα του γιου της. «Πιστεύω ότι οι ρίζες τραβάνε. Κάτι σαν την έλξη που νιώθουν οι ελέφαντες και επιστρέφουν πριν πεθάνουν στον τόπο που γεννήθηκαν» μας λέει αφοπλιστικά. Αυτό πάντως που τη χαρακτηρίζει είναι η νεανική ορμή και η ενασχόλησή της με τα θέματα του ξενοδοχείου.
Μας μίλησε με ενθουσιασμό για την αναγέννηση του κτιρίου και την αποδοχή του κόσμου μέσω των επαναλαμβανόμενων πελατών από τις κύριες αγορές της Αγγλίας, των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.
Ιδιαίτερη μνεία έκανε στους Αυστριακούς πελάτες οι οποίοι έρχονται κάθε χρόνο και καθαρίζουν τα καλντερίμια που ενώνουν το Λιμένι με την Αρεόπολη. «Εδώ αφήνουν τα εργαλεία τους κάθε χρόνο, αφού είναι σίγουροι ότι θα επιστρέψουν. Ένας από αυτούς μάλιστα, ο Peter Mayr, έχει αγαπήσει τόσο πολύ την περιοχή μας, που έχει εκδώσει πολυτελή λευκώματα με πολύ ωραία κείμενα και φωτογραφίες!».
Του Θύμιου Κάκου/Photos: Γιώργος Δέτσης, δημοσιεύτηκε στο “Πρώτο Θέμα”
