Και στο Διαβολίτσι, τελευταίο σταθμό του «οδοιπορικού» που επιχείρησε την περασμένη εβδομάδα το «Θ» στα καμένα της Άνω Μεσσηνίας -το πρώτο μέρος του οποίου δημοσιεύθηκε στο φύλλο του περασμένου Σαββατοκύριακου- οι παρέες που συναντήσαμε στα καφενεία (αν και δεν υπήρχε αρχικά προθυμία να μιλήσουν, θεωρώντας το είτε ανώφελο είτε ότι δεν τους άγγιζε άμεσα το θέμα, καθώς δεν είχαν υποστεί ζημιές από τη φωτιά) έριχναν ευθύνες για την έκταση της καταστροφής στην Πυροσβεστική.
«Αν ήθελαν την προλάβαιναν» μας είπαν αρχικά στην πλατεία, ενώ δυσπιστία υπήρχε και για τις αποζημιώσεις, με κάτοικο της περιοχής να επισημαίνει ότι πέρυσι δε δόθηκε τίποτα.
Ο κ. Θεόδωρος Κρέστος ήταν από εκείνους που ήταν έτοιμοι να προστατεύσουν μόνοι τους την περιουσία τους, αν και ευτυχώς δε χρειάστηκε να δώσει άμεση «μάχη» αυτή τη φορά, καθώς η φωτιά δεν έφτασε στο σπίτι και στο στάβλο του, όμως κάηκαν τα ελαστικά του τρακτέρ και το λάστιχο νερού του βυτίου του, χωρίς ο ίδιος να περιμένει τίποτα από την Πολιτεία γι’ αυτά…
Στο καφενείο του σταθμού, πολύ πιο ομιλητικός και με αποκρυσταλλωμένη άποψη για την κατάσταση ο κ. Φάνης Βουρνάς, ο οποίος είχε εμπειρία ως εθελοντής στη φωτιά του 2007, περιέγραψε πώς με τη βοήθεια του αδελφού του και του ανιψιού του κατόρθωσαν να σώσουν το μεγαλύτερο μέρος από την περιουσία του, με την ευρύτερη οικογένεια να μετράει πάντως σημαντικές απώλειες σε ελαιόδεντρα. Ο ίδιος θεωρεί ότι ο ρόλος της Πυροσβεστικής περιορίστηκε στους δρόμους και χαρακτηρίζει ευτύχημα το γεγονός ότι δε φυσούσε δυνατός αέρας. Ό,τι σώθηκε ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας που έκαναν ιδιώτες με τρακτέρ και αγροτικά αυτοκίνητα, ενώ όσοι ιδιοκτήτες πειθάρχησαν στις εντολές των Αρχών και αποχώρησαν, βρήκαν μετά τα χτήματά τους καμένα, τόνισε ακόμη ο κ. Βουρνάς, που δε «χαρίζεται» όμως σε κανέναν. «Ούτε το κράτος, αλλά ούτε κι εμείς βάζουμε μυαλό», ανέφερε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας περιστατικό με γειτόνισσα από την οποία ζήτησε να κόψει κλαδιά από τις ελιές που έκλειναν το δρόμο –κάτι που «πλήρωσε» τελικά, καθώς τα πυροσβεστικά οχήματα δε χωρούσαν να περάσουν και το συγκεκριμένο χτήμα βρέθηκε στο έλεος της φωτιάς.
Ο ομοτράπεζος Δήμος Τύρος «υπερθεμάτισε» στην ατομική ευθύνη, υποστηρίζοντας πως στις περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες δε μεριμνούν για καθαρισμό πρέπει να επεμβαίνει υποχρεωτικά ο νόμος. Ο κ. Τύρος αναφέρθηκε ακόμη στη μεγάλη καθυστέρηση αντίδρασης όταν πρωτοξεκίνησε η φωτιά, οπότε και θα ήταν εύκολη υπόθεση εάν επιστρατεύονταν εγκαίρως τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, όπως είπε.
Πολλοί είναι αυτοί που συμφωνούν με αυτή την άποψη και το ίδιο τόνισε και ο Φάνης Βουρνάς, υποστηρίζοντας ότι υπήρχε πυροσβεστικό αυτοκίνητο που βρέθηκε στην περιοχή «Βράχος», όπου εντοπίζεται η αρχική εστία της φωτιάς την 3η Αυγούστου, και που, για άγνωστο λόγο, «δε βγάλανε μάνικα, αν και θα μπορούσαν να τη σβήσουν για πλάκα», ενώ και σε άλλη φάση πριν από τη νέα αναζωπύρωση υπήρχε δυνατότητα κατάσβεσης.
Ο κ. Βουρνάς εξαιρεί, πάντως, τους ντόπιους στην καταγωγή πυροσβέστες, αλλά και τον ίδιο το διοικητή Πυροσβεστικής Μεσσηνίας, Δημήτρη Γεωργανά, οι οποίοι με αυταπάρνηση ρίχτηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης με τις φλόγες, ενώ πανελλαδικά φαίνεται ότι υπήρχε εντολή να μην κινδυνεύσουν άνθρωποι (εδώ μετέφερε την εμπειρία του αδελφού του, ο οποίος διέθετε χωματουργικά μηχανήματα στις μεγάλες φωτιές της Αττικής, όμως αντί για τη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών διατασσόταν να απομακρυνθούν όλοι).
Εκτός από την πρόληψη και την άμεση αντιμετώπιση των πυρκαγιών, όπως και στο Καρνάσι, οι συνομιλητές μας στο Διαβολίτσι αναφέρθηκαν με μεγάλη ανησυχία για τον κίνδυνο της πλημμύρας. «Αν βρέξει, εμείς θα πνιγούμε…» σχολίασε ο Φάνης Βουρνάς, τονίζοντας την ανάγκη να γίνουν εργασίες διάνοιξης σε ποτάμια και ρυάκια που περνούν από το χωριό.
Ο δημοτικός σύμβουλος Οιχαλίας και πρώην δήμαρχος Ανδανίας, Γιώργος Διαγούπης, με επιστολή που υπογράφουν κι άλλοι κάτοικοι του Διαβολιτσίου, προς τη δήμαρχο Παναγιώτα Γεωργακοπούλου και τον αντιπεριφερειάρχη Μεσσηνίας, Στάθη Αναστασόπουλο, τονίζει την ανάγκη «άμεσα να καθαριστεί το ποτάμι Βία από τον οικισμό Άγιοι Θεόδωροι ως το νεκροταφείο του Διαβολιτσίου, καθότι έχει καεί όλο το βουνό πάνω από τον ποταμό και με την πρώτη βροχή όλα τα υλικά –στάχτη, ξύλα καμένα και χώμα, πέτρες- θα έρθουν στα σπίτια του Διαβολιτσίου και στην πλατεία-Αγορά, όπως το 2016.
Επίσης, είναι καιρός να καθαριστεί το Ματάκι. Υπάρχει μελέτη στα συρτάρια από το 2010, το ίδιο έγινε και πέρσι με τη φωτιά στα βενζινάδικα. Στρατηγικής σημασίας για όλη την Άνω Μεσσηνία.
Ο χειμώνας είναι προ των πυλών, πάθαμε τόσες καταστροφές, ας σταματήσουν εδώ. Βοηθήστε μας, εμάς που έχουμε μείνει εδώ και φυλάττουμε Θερμοπύλες και μεθαύριο εδώ είμαστε εμείς και για εσάς» καταλήγει η επιστολή.
Ο Θύμιος Αλεξόπουλος, ο οποίος ήταν συνοδοιπόρος και οδηγός σε αυτή την «αυτοψία» στον τόπο της καταστροφής, βλέπει ακόμη ευρύτερα το πρόβλημα με τις πλημμύρες, θεωρώντας ότι ακόμα μεγαλύτερη απειλή αποτελεί ο ποταμός Χάραδρος, όχι μόνο επειδή η φωτιά προχώρησε στην Αρκαδία και έκαψε και τις δύο όχθες του κοντά στην γέφυρα της Τσακώνας, αλλά και διότι έχουν αποσαρθρωθεί τα ασυντήρητα εδώ και χρόνια φράγματα που είχαν κατασκευαστεί στην κοίτη του.
Ας ελπίσουμε ότι θα γίνουν τα δέοντα από τους αρμοδίους για να μη χρειαστεί επόμενο ρεπορτάζ πάνω από μια νέα, υδάτινη μετά την πύρινη, καταστροφή, για την οποία όλοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου…
ΘΥΜΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ
Όλο το χωριό μαζί…
Μέσα από τη δράση του στο Σύλλογο Ανδανιωτών Καλαμάτας και τον πολυσήμαντο Ανδάνειο Δρόμο, μέσα από τη χαρτογράφηση μονοπατιών της περιοχής και πολλά άλλα, ο Θύμιος Αλεξόπουλος δείχνει διαχρονικά και εμπράκτως την αγάπη του για τον τόπο του, αλλά και για τις συλλογικότητες.
Σε αυτή την κατεύθυνση και η πρότασή του για να μην ξαναζήσει η περιοχή (και η ιδέα δεν περιορίζεται εκεί φυσικά) άλλη καταστροφή:
“Σήμερα έχουμε πολύ πιο αποτελεσματικά μέσα από παλιότερα για να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή… Αρκεί να ανακτήσουμε αυτό που έχουμε χάσει: «Όλο το Χωριό» και να αναρωτηθούμε «τι μπορούμε να κάνουμε;». Και μπορούμε!
Μπορούμε να παρέμβουμε με δράσεις που όλοι διακηρύττουν ως αναγκαίες:
Δημιουργία μιας καθαρά Εθελοντικής Ομάδας με πάθος.
Χαρτογράφηση της περιοχής σε ζώνες, με δρόμους πρόσβασης και διαφυγής.
Με ημερήσιο και ωρολόγιο πρόγραμμα συμμετοχής των μελών, εικοσιτετράωρη επιτήρηση της περιοχής, από προεπιλεγμένα σημεία, με έμφαση και ένταση στις «δύσκολες μέρες», με παράλληλο πρόγραμμα επιφυλακής των μελών που θα ενεργήσουν άμεσα με ίδια μέσα.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης κατάσβεσης συνεχίζεται η επιτήρηση της περιοχής. Μέλος της Ομάδας ακολουθεί τις επιχειρήσεις της Πυροσβεστικής και παρέχει οποιαδήποτε χρήσιμη πληροφορία τοπικού χαρακτήρα. Όχημα ή οχήματα με βυτίο μέλους της Ομάδας ακολουθεί κάθε Πυροσβεστικό Όχημα με σκοπό να το τροφοδοτεί συνεχώς με νερό για να μην είναι αναγκαίο, όταν αυτό επιχειρεί, να διακόπτει για ανεφοδιασμό. Παράλληλα, μέλη της Ομάδας να αναλάβουν την απαραίτητη διοικητική μέριμνα (τροφοδοσία, πόσιμο νερό και ό,τι άλλο χρειάζεται).
Η σύγχρονη τεχνολογία έχει πάρα πολλές εφαρμογές διαθέσιμες για την υποστήριξη της λειτουργίας και της αποτελεσματικότητας αυτής της Ομάδας.
Η δημιουργία μιας τέτοιας Ομάδας είναι εύκολη υπόθεση γιατί:
Όσον αφορά στην περίοδο μέχρι τον εντοπισμό της έναρξης της φωτιάς: Ο χρόνος ενασχόλησης του κάθε μέλους μπορεί να είναι από λίγος ως ελάχιστος. Αυτό έχει να κάνει με τον αριθμό των μελών. Όσο πιο πολλά μέλη, τόσο λιγότερος χρόνος απαιτείται από τον καθένα. Και επειδή αυτό το κομμάτι μπορεί να το υποστηρίξει, με κατάλληλες οδηγίες, ο καθένας μας, έχει τη δυναμική της καθολικής συμμετοχής της τοπικής κοινωνίας (μπορούμε να πίνουμε το καφέ μας πάνω στο Μπαζαγιάζι με την απέραντη θέα, κάτω από το κιόσκι που θα φτιάξουμε ή το δένδρο που θα επιλέξουμε, ακόμα και με την παρέα που θέλουμε!).
Όσον αφορά, δε, στα μέλη που θα επιχειρούν, η συμμετοχή είναι δεδομένη. Στην πρόσφατη καταστροφή ήταν όλοι εκεί. Απλά, η κάθε ενέργεια θα έχει ως στόχο το καλύτερο αποτέλεσμα… Και θα έχει, γιατί θα είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς!
Αυτή είναι μια πρότασή μου! Άλλοι μπορεί να έχουν καλύτερες! Αν καθίσουμε και μιλήσουμε, θα βρούμε σίγουρα τι πρέπει να κάνουμε. Γιατί κάτι πρέπει να κάνουμε!”.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
