Μέσα στη δίνη της πανδημίας, κατά το παρελθόν διάστημα, αναδείχθηκαν πλείστα όσα προβλήματα, τα οποία η ανθρωπότητα δυσκολεύτηκε να αντιμετωπίσει ή ακόμα και να τα αποδεχθεί ως προβλήματα. Τέτοια προβλήματα ήταν και παραμένουν, στο καθημερινό γίγνεσθαι, η οικονομική κρίση, τα εργασιακά και η πίεση του συστήματος υγείας, το οποίο έφτασε πολλές φορές στα όριά του. Σε όλα αυτά κλήθηκαν οι ιθύνοντες και οι κατέχοντες να βρουν λύσεις και συμβιβασμούς ώστε οι κοινωνίες, σε παγκόσμιο επίπεδο, να περάσουν όσο το δυνατόν “αναίμακτα” την κρίση της πανδημίας του covid-19. Η διαφορετική αντιμετώπιση, από μέρους των κατά τόπους κυβερνήσεων, της πανδημίας και η διαφορετική, κατά περίπτωση, λήψη μέτρων, προς αποφυγή της διασποράς του covid-19, της προστασίας της δημόσιας υγείας και κατ’ επέκταση του ανθρώπου, συνέβαλλε σε μια διαφορετική αντιμετώπιση και από μέρους των μελών της Εκκλησίας.
Αναπόφευκτα η κρίση της πανδημίας επηρέασε και την Εκκλησία. Γράφτηκαν, ειπώθηκαν, ακούστηκαν πολλά και ακόμα περισσότερα διαστρεβλώθηκαν. Υπήρξε και δυστυχώς συνεχίζει να υπάρχει σύγχυση μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και διαλεκτική σύγκριση των διαφορετικών τρόπων προσέγγισης της πανδημίας.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η Εκκλησία έχει ως κύριο μέλημά της τη σωτηρία του όλου ανθρώπου, κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο δι’ Αυτής, γι’ αυτό και αποτελεί την “Κιβωτό της σωτηρίας”. Κι όταν λέμε Εκκλησία δεν εννοούμε ασφαλώς ένα χωροταξικά οριοθετημένο τόπο, αλλά αυτό το ίδιο το σώμα του Χριστού. Άρα όποιος βρίσκεται εντός του σώματος της Εκκλησίας βρίσκεται και σε σχέση και κοινωνία με τον ίδιο τον Χριστό. Σύμφωνα με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς “Έξω από τον Κύριο Ιησού Χριστό, δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος. Έξω από τον Χριστό κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τελειοποιηθεί, ούτε να διακριθεί σε τίποτε καλό, δίκαιο, ένθεο και αιώνιο. Έξω από τον Κύριο, ο άνθρωπος εκπίπτει, ξεπέφτει, παρακμάζει, κατρακυλάει μέχρις εκεί που δεν τελειώνει το κατρακύλημα, στον μη άνθρωπο. Ναι. Έξω από τον Θεάνθρωπο Χριστό, δεν υπάρχει αληθινός άνθρωπος. Έξω από τον Χριστό όλος ο άνθρωπος γίνεται υπάνθρωπος, κατώτερος άνθρωπος, άνθρωπος δίχως στοιχειώδη ανθρωπιά, γίνεται μισάνθρωπος, μη άνθρωπος”.
Είναι επίσης γνωστό, ότι μόνο μέσα στην Εκκλησία, το σώμα του Χριστού, σε σχέση και κοινωνία με τον Θεάνθρωπο Χριστό, ολοκληρώνεται ο άνθρωπος και ανακαινίζεται η συνείδησή του, η θέλησή του, ο νους και η ψυχή του.
Δυστυχώς όμως εξαιτίας της πανδημίας ανεφύησαν απόψεις και θεωρίες οι οποίες προσπάθησαν να διασπάσουν αυτήν την σχέση κοινωνίας μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και της κεφαλής Της, τον Χριστό. Με θεωρίες δήθεν εδραιωμένες στην πίστη και στο δόγμα, προσπάθησαν κάποιοι, προφασιζόμενοι τους “σοφούς” και “πνευματικούς” πατέρες και βασιζόμενοι στη σχέση ηγέτη και οπαδών που έχουν μεταξύ των ιδίων και των ανθρώπων που τους ακολουθούν, να θεμελιώσουν ένα σχίσμα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Χώρισαν τον κόσμο σε “πιστούς” τους δήθεν αρνητές των μέτρων και σε “άπιστους” τους δήθεν τηρητές των μέτρων. Στο στόχαστρό τους μπήκαν ο Αρχιεπίσκοπος, η Ιερά Σύνοδος, πολλοί Μητροπολίτες και κληρικοί και σχεδόν τα μέλη της Εκκλησίας τα οποία τηρούν τα υποδεικνυόμενα από την Ιερά Σύνοδο μέτρα, όχι μόνο ως νομοθετικές επιταγές αλλά πρωτίστως ως επιταγή αγάπης και φροντίδας της υγείας τους και για την υγεία των συνανθρώπων τους, αφού κατά την επιταγή του Χριστού “ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. ”[1] .
Όλοι αυτοί όμως, είτε είναι θεολόγοι είτε όχι, είτε κληρικοί, είτε λαϊκοί, είτε Ιεροκήρυκες, είτε σοφοί και πνευματικοί, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με άλλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Δεν είδαμε ποτέ κάποιον απ’ αυτούς να στέλνουν “ανοικτές επιστολές” στους κυβερνώντες για τη μάστιγα των ναρκωτικών, για την ανεργία που υφίσταται σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνία μας, για την ενδοοικογενειακή βία που, δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες έχει γίνει πρώτη είδηση στα Μ.Μ.Ε. Δεν ακούσαμε κανένα κήρυγμα, ούτε διαβάσαμε καμία αναφορά να γίνεται στην εκμετάλλευση των παιδιών των φαναριών, ούτε στην εγκληματικότητα και τη βία. Δεν είδαμε ποτέ κάποιον από τους “υπέρμαχους” των δογμάτων, να συσχετίζει το ρόλο του στην ιερωσύνη με την πείνα και τη φτώχεια. Αλήθεια…. το εμβόλιο κατά του covid-19 μπορεί να κηλιδώσει την ιερωσύνη μας;;; Ήμαρτον Κύριε!!! Την ιερωσύνη μας δεν την κηλιδώνει το εμβόλιο, αλλά η αποστροφή μας προς όλους τους άλλους συνανθρώπους μας και η προσκόλληση στο “Εγώ”.
Δυστυχώς η κοινωνία έχει πολλά ακόμη προβλήματα να
επιλύσει και σε αυτά τα προβλήματα εκφράζει μια κραυγή αγωνίας και ζητά τη
βοήθεια της Εκκλησίας. Και μη νομίσουμε πως με την δημιουργία ή την συντήρηση
των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων ή τις λιγοστές φωνές, που ακούγονται πού και πού,
θα λυθούν τα προβλήματα. Για να λυθούν τα προβλήματα θα πρέπει να παραδεχθούμε
πως υπάρχουν και να μην τα κρύβουμε κάτω
από το χαλί. Η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, αφουγκράζεται πάντα την αγωνία και
τον παλμό της κοινωνίας και καλεί όλους μας να την ακολουθήσουμε για να γίνει κοινωνία
ανθρώπινη, κοινωνία αγάπης και συνοχής, διότι τελικά τα προβλήματα δεν
τελείωσαν, θα τελειώσουν όμως όταν όλα
και όλοι γίνουμε Εκκλησία!
[1] Ματθ. 25, 40
του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά
Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μητροπόλεως Μεσσηνίας
