Είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι «έφυγε» ένας άνθρωπος… Μα πώς είναι δυνατόν να μην είναι κοντά μας ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος, αφού ήταν …παντού; Δεν τον είχαν βγάλει τυχαία «Γίγαντα» οι συνοδοιπόροι του, στο ΣΔΥΜ, στον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας, στο τρέξιμο (από λίγα χιλιόμετρα έως υπεραποστάσεις), στις δύσκολες ορεινές πεζοπορίες, στην ποδηλασία, αλλά κι αλλού (τρίαθλο, τένις, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση, παραπέντε, σκάκι, όλα τα είχε δοκιμάσει). Ένας αεικίνητος αθλητής με όλη τη σημασία των λέξεων, με μπόλικη καλή τρέλα, που τον έκανε να «καταπίνει» καθημερινά τα χιλιόμετρα και τις φυσικές παραστάσεις, με συμμετοχή σε αμέτρητους αγώνες, σε αγωνιστικές και μη προ(σ)κλήσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με πολλούς φίλους που τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν.
Ένιωσα τύψεις πριν από λίγες μέρες- επειδή μόνο αποσπασματικά είχα προβάλει τους μικρούς και μεγάλους άθλους του – όταν διαπίστωσα ότι ο Λεωνίδας είχε λάβει μέρος 25 φορές στην ποδηλατική Σπαρτακιάδα Αθήνα-Σπάρτη, δίνοντας το «παρών» σχεδόν αδιαλείπτως από το 1992 έως και πέρυσι (το 2020 δεν έγινε αγώνας), με απουσία μόνο δύο φορές και τη φετινή.
Είναι στην πρώτη 6άδα σε αριθμό συμμετοχών και σίγουρα θα έχει κι άλλα τέτοια ρεκόρ. Οι συναγωνιστές του σίγουρα έχουν να πουν περισσότερα και ακριβέστερα σχετικά στοιχεία. Και τη «μάχη» με τον καρκίνο σίγουρα θα την έφτασε στα άκρα κι ας έμελλε να τον νικήσει στα 65 του χρόνια, πριν προλάβει να υλοποιήσει τα επόμενα σχέδιά του.
Σκέφτηκα ότι αν υπάρχει τρόπος να επιστρέψει κανείς στα εγκόσμια, ο «Λεό» θα ήταν από αυτούς που θα μπορούσαν να βρουν το δρόμο, με τόσες εξορμήσεις που έχει καταγράψει. Εκτός κι αν βρει τα τοπία «εκεί» πιο μαγικά για τις διαδρομές του.
Το σίγουρο είναι ότι έζησε όπως ήθελε, με συνοδοιπόρο πάντα τη Χρυσούλα του και όχι σπάνια τις κόρες τους, που θα σκέφτονται ότι έφυγε ταξίδι και θα γυρίσει… Ίσως αυτή να είναι μια σκέψη παρηγοριάς…
Χ.Ε.
