Ναι, η Ελλάδα είναι μια χώρα 11.000.000 ψυχών-μέσα και οι αλλοδαποί- που τα χρήματα που δαπανά για την άμυνά της είναι πάνω, κατά πολύ πάνω, από το μπόι της. Ωστόσο, χωρίς αυτά δε γνωρίζουμε αν τα γεωγραφικά της όρια ήταν τα σημερινά, καθώς η Τουρκία των 80.000.000 εκατομμυρίων συνιστά μια διαρκή και πάγια απειλή για την εθνική της κυριαρχία. Το δε Αιγαίο, κατά το παλιό σύνθημα, θα ανήκε στα ψάρια του, αν στην αντίπερα πλευρά του υπήρχε η Ολλανδία ή κάποιο κράτος της Σκανδιναβίας.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, θεωρώ, παρά τους αστερίσκους της (ΑΟΖ που δεν υπάρχει με τους γείτονες και Σαχέλ), ικανή και αναγκαία συνθήκη τη συμφωνία με τη Γαλλία, γιατί ο Ερντογάν θα το διπλοτριπλοσκεφτεί να επιτεθεί στη χώρα μας, καθώς ο φόβος του θα φυλάει τα έρημα ουσιαστικά νησιά μας με τη στρατιά του Αιγαίου και το μεγαλύτερο αποβατικό στόλο της Μεσογείου απέναντί τους.
Εξ αυτών των λόγων αδυνατώ να κατανοήσω την εμμονή του κ. Τσίπρα στο να μη συναινέσει στη Συμφωνία, η οποία αποτελεί μάννα εξ ουρανού για την πατρίδα μας, καθώς δε θα είχε υπογραφεί αν δεν έπεφτε στη συγκυρία-καραμπόλα της προηγηθείσας συμφωνίας AUkUS μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών, Μεγάλης Βρετανίας και Αυστραλίας, η οποία κόστισε στη Γαλλία 80 δισεκατομμύρια ευρώ από την απώλεια του συμβολαίου για τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια που θα ναυπηγούσε για λογαριασμό του αυστραλιανού Πολεμικού Ναυτικού.
Ο κ. Τσίπρας, που έχει ταμπουρωθεί πίσω από την υπεράσπιση της ανύπαρκτης ΑΟΖ μεταξύ ημών και των Τούρκων που δεν προβλέπει η Συμφωνία-και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, από τη στιγμή που δεν υφίσταται -, κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Ο άνθρωπος που μετέτρεψε σε ΝΑΙ το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του ελληνικού λαού και υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία προσωπικά συμφωνώ για να είμαι και ξεκάθαρος, είναι αδύνατο να μην κατανοεί την κρισιμότητα των στιγμών και να εμμένει επί της ουσίας σε ιδεολογήματα.
Το πέρασμά του από τους διαδρόμους των Βρυξελλών και τις επαφές του με τη σιδηρά κυρία Μέρκελ, τον αλήστου μνήμης κύριο Σόιμπλε και το βαθύ ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα τον έχει κάνει αρκετά έμπειρο και ρεαλιστή.
Δεν είναι πλέον ο αφελής επαναστάτης των αρχών του 2015, αλλά ένα γρανάζι του πολιτικού ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας. Ως κομμάτι αυτού του μηχανισμού μπορώ να κατανοήσω τη θέση του, γιατί γνωρίζει ότι στους Γερμανούς δεν αρέσει η Συμφωνία με τη Γαλλία, όπως επίσης τη γραφειοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών που ήθελαν την Ελλάδα φτερό στον άνεμο για να έχουν την απόλυτη εξουσία, αλλά έκαναν πίσω λόγω AUKUS για Συμφωνία και φρεγάτες, και ίσως επενδύει μακροπρόθεσμα.
Επί του παρόντος, όμως, με την άρνησή του στη Συμφωνία σημειώνει, εκών-άκων, ένα θεαματικό αυτογκόλ στον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία, αφενός, σπαράσσεται ενδοπαραταξιακά και, αφετέρου, έχει να αντιμετωπίσει θεούς, καιρούς και δαίμονες εν μέσω πανδημίας.
Του Δημήτρη Γιατράκου
