Πίσω από την Ελλάδα της κρίσης και μέσα στην Ελλάδα της αβεβαιότητας υπάρχει κόσμος που παλεύει και δημιουργεί, ακολουθώντας το δρόμο της καρδιάς, κόντρα σε κάθε είδους αντιξοότητες.
Ο Καλαματιανός σκηνοθέτης Γιώργος Λουριδάς «πολεμάει» όλα τα εμπόδια (που πολλαπλασιάζονται όταν πρόκειται για τον τομέα του πολιτισμού) με το «σαράκι μέσα» του να του λέει «να συνεχίσει μέχρι το τέρμα», έχοντας επίγνωση ότι «Τα όνειρα δεν έχει αξία να μένουν όνειρα, ιδιαίτερα όταν είναι πολύ μεγάλα!». Κάπου κάπου έρχονται και μικρές ή μεγαλύτερες δικαιώσεις που αναπτερώνουν το κουράγιο, ως οδοδείκτες της σωστής πορείας.
Για τον 34χρονο δημιουργό τα καλά νέα έφτασαν πρόσφατα από τη Γαλλία, με την απονομή του βραβείου καλύτερου σκηνοθέτη ανεξάρτητης παραγωγής μικρού μήκους στο “Cannes World Film Festival: Remember the future” (Best Director Indie Short) για την ταινία «The clay and the girl».
«Ο πηλός και η κοπέλα», όπως είναι η ελληνική απόδοση, που βραβεύθηκε επίσης για τη μουσική της, γυρίστηκε στην Αιτωλοακαρνανία, καθώς ο Γιώργος Λουριδάς έχει βρει στο Αγρίνιο το καλλιτεχνικό του ορμητήριο και τη στήριξη που χρειαζόταν. Το Νοέμβριο αναμένεται να γίνει η προβολή της ταινίας και στην Καλαμάτα και σίγουρα η πόλη μας είναι έτοιμη να αγκαλιάσει ένα δικό της παιδί, που πάντως δεν κρύβει την πικρία του για το ότι στην χώρα μας ο πολιτισμός δεν τυγχάνει της δέουσας φροντίδας.
Το «Θ» είχε την ευκαιρία για μια μεγάλη συνέντευξη με τον Καλαματιανό σκηνοθέτη, ο οποίος είχε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να πει…
-Μια ακόμη διεθνής επιτυχία για δική σου ταινία ήρθε από το “Cannes World Film Festival: Remember the future”… Τι σημαίνει αυτό το βραβείο για σένα;
Κάθε βραβείο σημαίνει κάτι και ταυτόχρονα δεν σημαίνει και τίποτα. Η μεγαλύτερη χαρά έρχεται όταν χαίρονται οι συνεργάτες μου, γιατί σε εκείνους ανήκουν τα περισσότερα εύσημα, που εμπιστεύτηκαν την ιδέα μου και συμμετείχαν σε αυτήν.
-Βοηθούν τα διαγωνιστικά φεστιβάλ τους νέους δημιουργούς ή υπάρχουν και «παγίδες»;
Κάθε φεστιβάλ βοηθάει εφόσον προβάλλεται η ταινία και δημιουργείται και μια νέα επαφή με ένα νέο κοινό. Η επιλογή των κατάλληλων φεστιβάλ είναι ένα δύσκολο κομμάτι, καθώς κάνουμε και εμείς, όπως και εκείνοι, μια αυστηρή επιλογή για το που θα στείλουμε την ταινία.
-Πώς ήταν η συνεργασία με τον επίσης Καλαματιανό, Χρήστο Ντανάκα;
Ο Χρήστος είναι ένας πανέξυπνος δημιουργός, εφευρετικός και μεγάλος γνώστης της μουσικής. Χαίρομαι πολύ που αυτή η ταινία ήταν η αφορμή για μια υπέροχη γνωριμία.
Ξεκίνησε από την αρχή της παραγωγής μαζί μας και χτίσαμε μαζί το σύμπαν της ταινίας. Δαπάνησε πολύ χρόνο, γιατί βλέπει την δουλειά του πολύ σοβαρά και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία όπου μοιάζουμε πολύ με τον Χρήστο. Να πω επίσης ότι διαπρέπει στη Γερμανία και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει όλους μας. Το οποιοδήποτε παιδί που είναι καλλιτέχνης και τυχαίνει να είναι εδώ θα μπορούσε άνετα να διαπρέψει στο εξωτερικό. Τα περισσότερα παιδιά που γνωρίζω και με τα οποία σε κάθε πόστο έχω συνεργαστεί, είναι πολύ εργατικά άτομα και θα μπορούσαν άνετα να φτιάχνουν καριέρα στο εξωτερικό, εδώ και τώρα. Είναι τιμή μας να τους έχουμε, όσο τους έχουμε ακόμα, στην Ελλάδα.
-Ποια είναι τα δυνατά σημεία της ταινίας «Ο πηλός και η κοπέλα»;
Νομίζω η κινηματογραφική προσέγγιση της Lizette Araceli Vargas (σ.σ. η, μεξικανικής καταγωγής, Διευθύντρια Φωτογραφίας) είναι πολύ δυνατή. Επίσης έτυχε να μας κάτσει καλός καιρός την εβδομάδα των γυρισμάτων και μπορέσαμε να αποδώσουμε με τον μέγιστο τρόπο τις τοποθεσίες. Νομίζω επίσης πως οι ερμηνείες είναι πολύ δυνατές.
-Πώς επιλέγεις τις ταινίες που θέλεις να κάνεις; Υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα που σε ενδιαφέρουν;
Σίγουρα ο θάνατος, στον οποίο βέβαια δεν πιστεύω, πιστεύω στην αθανασία της ενέργειας και της ψυχής και την εξερευνώ. Με ενδιαφέρουν έννοιες όπως «η αγάπη». Με ενδιαφέρει ό,τι ξεπερνά την ανθρώπινη υπόσταση και μας πηγαίνει αλλού.
-Θέατρο ή κινηματογράφος; Διδασκαλία ή σκηνοθεσία; Επιχειρηματίας/παραγωγός ή καλλιτεχνικός δημιουργός;
Πώς συνδυάζονται όλα αυτά (και πολλά άλλα) και τι ενδιαφέρει περισσότερο τον Γιώργο Λουριδά;
Ο Γιώργος Λουριδάς είναι μια μάσκα, όπως και το ψευδώνυμο Angelicus Enkephallus είναι μια μάσκα. Το μόνο που θα βρείτε μέσα μου είναι ενέργεια, αστείρευτη πηγή από ενέργεια που γνωρίζει το γιατί ήρθε εδώ και θέλει να αφήσει το στίγμα της σε όλα.
-Οι Έλληνες κινηματογραφιστές έχουν καταφέρει να κλείσουν την ψαλίδα που τους χώριζε από τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό;
Όχι. Αυτή η ψαλίδα δεν θα κλείσει ποτέ, γιατί δεν εξαρτάται από το ταλέντο του καθενός (που μπορεί να είναι έως και το άπειρο). Όσες επιτυχίες και να κάνουν οι Έλληνες κινηματογραφιστές στο εξωτερικό (και έχουν κάνει πολλές!) θα πάσχει πάντοτε ο ελληνικός κινηματογράφος. Γι’ αυτό ευθύνεται η πολιτεία που δεν λέει να αλλάξει γραμμή. Δεν έχει στα άμεσα σχέδιά της να δοθούν πραγματικά χρήματα στον πολιτισμό, ο οποίος μαζί με την παιδεία λαμβάνει πάντοτε το μικρότερο κομμάτι της πίτας και πάντοτε προς συγκεκριμένους ανθρώπους και με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Περισσότερο δε από την πολιτεία ευθύνεται ο κόσμος που αφενός δεν καταλαβαίνει την ανάγκη να υπάρξει πολιτισμός και έτσι δεν πιέζει ζητώντας αλλαγή κουλτούρας, αλλά αφετέρου κάνει και τα στραβά μάτια μπροστά στις διακρίσεις για να μην «χαρακτηριστεί». Ο πολιτισμός όμως δεν είναι τηλεπαιχνίδι, ούτε εκπομπές, ούτε το χυδαία προσφερόμενο γέλιο. Αυτά έχει αποδειχθεί ότι εκφυλίζουν τον εγκέφαλό μας.
-Πώς βρίσκεις το επίπεδο του κινηματογράφου, στην Ελλάδα και διεθνώς; Υπάρχουν σπουδαίες ταινίες την εποχή του κορωνοϊού;
Αυτό που λέμε «σπουδαίες» ταινίες, όχι δεν έχω δει να υπάρχουν για φέτος. Με το ενδεχόμενο βέβαια να μου διαφεύγει κάτι, γιατί δεν έχω προλάβει να δω κάθε ταινία που κυκλοφορεί. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν προσπάθειες, αλλά όλα χάνονται μες την προσπάθεια να βγει το κέρδος. Το κέρδος απ’ την άλλη έγινε περισσότερο το ζητούμενο γιατί η επιβίωση έχει μπει στο προσκήνιο λες και είναι το παν.
-Ο κορωνοϊός και οι «καραντίνες» τι επιπτώσεις είχαν στον κόσμο του κινηματογράφου και του θεάτρου; Και τι χρειάζεται να γίνει;
Αυτό το θέμα με έχει κουράσει απίστευτα. Έχω κουραστεί να κρυβόμαστε πάντα πίσω από δικαιολογίες για να βγάλουμε αρνητισμό. Ήμασταν στα τάρταρα και προ 2020, δεν βρεθήκαμε ξαφνικά. Προσωπικά δεν περιμένω τίποτα να γίνει. Ένας άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη του βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να μπορεί να την κάνει.
-Πόσο ικανοποιημένο είναι, από τη μέχρι τώρα πορεία του, το παιδί που ξεκίνησε από την Καλαμάτα για να εκπληρώσει τα καλλιτεχνικά του όνειρα;
Στην ουσία έφυγα από την Καλαμάτα στα 7 μου χρόνια για Αθήνα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι την βίωσα εκείνη την εποχή ιδιαίτερα την πόλη, αν και ερχόμασταν κάθε Σαββατοκύριακο (με τον παλιό τότε δρόμο!).
Δεν είμαι ικανοποιημένος ούτε ως καλλιτέχνης, ούτε και ως άτομο ποτέ, γιατί έχω μια μόνιμα ανικανοποίητη φύση.
Αυτό θεωρώ ότι με σώζει. Με τρώει ένα σαράκι μέσα μου που μου λέει συνέχεια να προχωράω ως το τέρμα. Τα όνειρα δεν έχει αξία να μένουν όνειρα, ιδιαίτερα όταν είναι πολύ μεγάλα!
-Τώρα τι θέση έχει η Καλαμάτα στη ζωή σου;
Με συγχωρείτε που θα πω κάτι αρνητικό, αλλά είναι κάτι που έχω βιώσει έντονα. Από την Καλαμάτα έφυγαν πάρα πολλοί φίλοι, δημιουργικά παιδιά που νομίζω δεν θα ξαναγυρίσουν μόνιμα ποτέ. Δεν έφυγαν για οικονομικούς λόγους. Έφυγαν επειδή δεν υπήρχαν κίνητρα, δεν υπήρχε εξέλιξη, δεν υπήρχε στήριξη στα όνειρά τους. Αυτό είναι μια μεγάλη πληγή. Την βλέπω σαν μία πόλη που δυστυχώς δεν έχει χτίσει τη δυναμική της στο να κρατάει νέους ανθρώπους, σε κάθε τομέα – δεν μιλάω μόνο για τα καλλιτεχνικά, και ενώ είναι μια πολύ όμορφη πόλη, θα «γεράσει» πολύ απότομα στο άμεσο μέλλον. Μακάρι να αλλάξει κάτι σύντομα και να μην ισχύσει αυτό.
-Ποιος είναι ο υψηλότερος στόχος και το μεγαλύτερό σου όνειρο;
Όσο είμαι εδώ, ανάμεσά σας, θα παλεύω για να αλλάξουν τα πάντα. Θέλω να παραδώσω ένα καλύτερο καλλιτεχνικό τώρα στα νέα παιδιά και ως επέκταση αυτού ένα συνολικό καλύτερο αύριο. Ως χώρα, βασικός πυλώνας μας ήταν πάντοτε ο πολιτισμός και η φιλοσοφία. Χωρίς αυτά φτάσαμε σε περιόδους «αιχμαλωσίας», τα γνωρίζετε. Ο βασικός εχθρός όμως, κατ’ εμέ, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ η άλλη χώρα, είναι η δική μας αντίληψη και η απουσία φιλοσοφίας από το άτομο.
-Τι άλλα σχέδια υπάρχουν για το «Ο πηλός και η κοπέλα» και με τι άλλο ασχολείσαι αυτό τον καιρό ή προγραμματίζεις για τη συνέχεια;
Προετοιμάζω την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου, η οποία πιθανότατα θα γίνει στο Αγρίνιο, μιας και εκεί έχω βρει αρκετή στήριξη από ανθρώπους της πόλης και ευελπιστώ πως θα γίνει μες τα επόμενα δύο χρόνια. Επίσης ετοιμάζω με την ομάδα μου εδώ το δεύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ Αγρινίου, το οποίο θα γίνει τον ερχόμενο Μάιο.
Να πω ότι από Νοέμβρη είμαστε σε συζητήσεις για εκδήλωση προβολής του «Πηλού και της Κοπέλας» και στην Καλαμάτα και θα ήταν χαρά μας να γίνει αυτό με τον πιο επίσημο και οργανωμένο τρόπο.
Σύντομο βιογραφικό του 34χρονου σκηνοθέτη
Ο Γιώργος Λουριδάς γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1987. Είναι σκηνοθέτης του θεάτρου και του σινεμά.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στον Κινηματογράφο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με εξάμηνη φοίτηση και στο Université de Picardie Jules Verne, στην Γαλλία. Το 2015 ίδρυσε τη δική του εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών.
Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ”La Compagne Des Morts” (μτφ. “Η Σύντροφος των Νεκρών”) έλαβε βραβεία καλύτερης ταινίας από τα φεστιβάλ Independent Prisma Awards (2020) της Ρώμης και Wallachia Film Festival (2020) στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Επίσης, στο πρόσφατο Cannes World Film Festival, ο ίδιος απέσπασε την κορυφαία διάκριση του καλύτερου σκηνοθέτη (Best Director Indie Short) για την ταινία του “The Clay and the Girl”. (Πρώτο βραβείο πήρε ακόμη το τραγούδι της ταινίας “What Can Break This Echo” που δημιούργησαν οι Χρήστος Ντανάκας (μουσική-πιάνο)-Γιώργος Ψωμιάδης, γνωστότερος στο χώρο ως George Breadman (στίχοι-φωνή)).
Ασχολείται επίσης με την εκπαίδευση Κινηματογράφου & Υποκριτικής και την συγγραφή.
Το 2020 εξέδωσε το βιβλίο του “Μου λες πως θα γίνεις άστρο που ταξιδεύει τη νύχτα” (σε σκίτσα της Εύας Γρηγοριάδου) σε ελληνικά και αγγλικά.
Η ταυτότητα της ταινίας “Ο Πηλός και η Κοπέλα”
Σκηνοθεσία & Σενάριο: Γιώργος Λουριδάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Ιωσηφίδη Παίζουν: Σόλων Τσούνης, Πέτρα Μαυρίδη, Φιόνα Κατοίκου, Χριστίνα Γαλανοπούλου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Lizette Araceli Vargas
Φωτισμός: Χρήστος Κοντοδήμας, Κώστας Καρνέτατζης
Σχεδιασμός Ήχου & Χρωματισμός: Δημήτρης Χρόνης – Animus Mentis Media
Πρωτότυπη Μουσική: Χρήστος Ντανάκας
Make Up: Έλλη Χριστοδούλου, Γκέλλυ Παπαϊωάννου
Βοηθοί στο γύρισμα: Χριστόφορος Καμμένος, Μέλισσα Άννα Σελεβίστα
Υποστήριξη παραγωγής: Aluxal Karachalios
Υπόθεση
O Παύλος και η Μαρία, ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι, αντιμετωπίζουν τον θάνατο της κόρης τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της “μάχης” η σχέση τους κλυδωνίζεται. Ο Παύλος, ως γλύπτης, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα γλυπτό στη μνήμη της μοναχοκόρης του. Όταν, τυχαία, θα ανακαλύψει την κοπέλα που θα χρησιμοποιήσει ως μοντέλο για αυτό το άγαλμα, τα πράγματα θα πάρουν μια απροσδόκητη τροπή.
–Οι φωτογραφίες από τα backstage είναι της Καλαματιανής φωτογράφου Αρετής Κατσούλα.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
