Οι εκλογές για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχουν και ιδεολογικά διλήμματα.
Θέτει τα μέλη, τους φίλους και τον προοδευτικό χώρο ευρύτερα ενώπιον επιλογών που μπορεί να αποβούν κρίσιμες ακόμα και για την πορεία της χώρας. Στην κάλπη της 5ης Δεκεμβρίου κρίνεται το μέλλον της.
Το αποτέλεσμα της κάλπης θα δώσει καθοριστικές απαντήσεις. Θα ακολουθήσουμε το δρόμο της διεύρυνσης και συσπείρωσης στο χώρο του πολιτικού-εκσυγχρονιστικού Κέντρου; Θα συμβάλλουμε στη διασφάλιση της δημοκρατικής σταθερότητας και κυβερνησιμότητας; Ή θα επιτρέψουμε στον Τσίπρα να αθροίσει πανηγυρικά το ποσοστό του Κινήματος Αλλαγής στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της απλής αναλογικής; Δίνοντας ταυτόχρονα συγχωροχάρτι σε μια κυβέρνηση που προσπάθησε να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας.
Η εκλογική αναμέτρηση αναμένεται να εξελιχθεί σε σύγκρουση δύο κόσμων. Του Γιώργου Παπανδρέου (Γ.Α.Π.) με την προοδευτική διακυβέρνηση. Και του Ανδρέα Λοβέρδου με την επιμονή στην κεντρώα, μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία του κόμματος και, το κυριότερο, της διασφάλισης ότι την επομένη των εκλογών το Κίνημα Αλλαγής θα πορευτεί αυτόνομα και δε θα γίνει μέρος μιας προοδευτικής διακυβέρνησης μαζί με Τσίπρα, Βαρουφάκη, Ξενογιαννακοπούλου και Ραγκούση.
Φανταστείτε μια τέτοια δραματική εξέλιξη. Φανταστείτε τον Τσίπρα ξανά πρωθυπουργό με τον Πολάκη δίπλα του. Σε μια τέτοια συμμαχία πάντα ο ένας κάνει το άλογο και ο άλλος τον καβαλάρη.
Πολιτικοί μας αντίπαλοι είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Κίνημα Αλλαγής δεν είναι αξιωματική αντιπολίτευση για να έχει κύριο αντίπαλο τη Ν.Δ.
Το Κίνημα Αλλαγής αγωνίζεται να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Πρώτα γίνεσαι αξιωματική αντιπολίτευση και μετά κυβέρνηση. Σκοπός είναι να εκτοπίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι να συμπράξουμε μαζί του.
Ο Γιώργος με την κάθοδό του στις εκλογές ασκεί τα νόμιμα δικαιώματά του: το κληρονομικό δικαίωμα, τους τίτλους ιδιοκτησίας και την πατρογονική αίγλη.
Είναι αλήθεια πως είναι ένας οραματικός πολιτικός. Τα ψηφιακά, τα πράσινα, το Gov.gr τα είχε περιγράψει πριν από 12 χρόνια. Το κακό, όμως, είναι ότι δεν είχε και δεν έχει καμία επαφή με όλα αυτά τα νεωτερικά. Δεν μπορεί να ξεπεράσει το διαχειριστικό χάος που τον συνοδεύει σχεδόν σε κάθε βήμα του.
Του Μιχάλη Σούμπλη
Υ.Γ.: Άνοιξε η ντουλάπα της πολιτικής νοσταλγίας και μύρισε ναφθαλίνη.
