Στην έκθεση γλυπτικής που διοργανώνει το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, στον αύλειο χώρο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, Βασ. Σοφίας 22 στην Αθήνα, έχει παρουσία ο Καλαματιανός εικαστικός Βασίλης Καριζώνης.
Η έκθεση ξεκίνησε στις 16 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έναν μήνα, έως τις 17 Οκτωβρίου (είναι επισκέψιμη από Δευτέρα έως Κυριακή 08:00-20:00 και τις Τρίτες 13:00-20:00, με ελεύθερη είσοδο).
Ο Βασίλης Καριζώνης συμμετέχει με δύο έργα του, το “Das Model” (2019, 36Χ150Χ24cm-Γύψος,MDF, πλαστικά και ακρυλικά χρώματα) και το «Ο γρίφος του άπειρου χώρου» (2021, 50Χ70Χ50cm-MDF, πλαστικά και ακρυλικά χρώματα), στο οποίο οι θεατές ρωτούν «Πώς είναι εκεί μέσα;», για να πάρουν την αιφνιδιαστική απάντηση «Όπως είναι εκεί έξω»…
Ο ίδιος ο πολύπλευρος καταξιωμένος καλλιτέχνης δίνει στο «Θ» με πολύ κατανοητό τρόπο κάποια από τα επίπεδα ερμηνείας των δημιουργημάτων που επέλεξε να εκτεθούν στη σημαντική αυτή έκθεση.
Συγκεκριμένα, ο κ. Καριζώνης εξηγεί: «Το έργο “Ο γρίφος του άπειρου χώρου” μπορεί να θίγει καταστάσεις εγκλεισμού (που είναι και επίκαιρες) υπό το γεγονός ενός καθολικού προβλήματος υγειονομικής φύσης ή να είναι μια διαχρονική ψυχολογική κατάσταση και στο πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτή την κατάσταση, ή ακόμα και να αφορά ένα φυσικό επιστημονικό μέγεθος του χώρου, το οποίο μπορείς να συνδέσεις ακόμα και με τη μεταφυσική.
Στο έργο αυτό αντιλαμβάνεται ο θεατής πως κάποιος είναι εκεί μέσα κλεισμένος. Αυτό δημιουργεί διάφορα συναισθήματα που οδηγούν ενδεχομένως σε υπαρξιακά θέματα σε πρώτο χρόνο, αλλά σε δεύτερο χρόνο από μόνο του σε πάει στο φιλοσοφικό ή στοχαστικό επίπεδο για να σκεφθείς αυτό που εσένα μπορεί να σου πει.
Και φυσικά το αισθητικό μέρος το οποίο μπορεί κάποιος να το δει όμορφο ή άσχημο, πράγμα που είναι δικαίωμά του, άσχετα αν έχει δίκιο ή όχι.
Το έργο “Das Model” είχε δημιουργηθεί το 2019 για την CONIECTURA VII, την ετήσια ομαδική έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο χώρο τέχνης Α49 με το θέμα: Δεν είσαι μόνο “βασιλιάς”.
Ο τίτλος είναι στα γερμανικά αμετάφραστος επίτηδες, για να τονίσει συνειρμικά τον απολυταρχικό ρόλο που παίζει το “εγώ” όταν αυτό δεν υπόκειται στον έλεγχο της συνείδησης και όταν αυτό δίνει έμφαση στον εαυτό του και όχι στο εμείς.
Ο Αριστοτέλης, αν μου επιτρέπεις ένα γνωμικό-τσιτάτο, έλεγε: Δεν υπάρχουμε, αλλά, συνυπάρχουμε.
Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι ένα χαρούμενο πρόσωπο-εγώ ή ψευδαισθητικά χαρούμενο πρόσωπο-εγώ, κλεισμένο μέσα σε ένα στενό περιβάλλον, προστατευτικό ή έτσι νομίζει αυτός, και το υπόλοιπο σώμα-εαυτός που δύναται να είναι και το πλέον περιεκτικό κομμάτι, να είναι κενό περιεχομένου.
Εν κατακλείδι, είναι το μοντέλο του εγωπαθούς ανθρώπου, όπου όλοι οι άλλοι βλέπουν την κενότητά του και μόνο αυτός δεν τη βλέπει. Αυτή η κριτική γίνεται καλοπροαίρετα και εναπόκειται στον καθένα από εμάς να δει το βαθμό στον οποίο μοιάζει με αυτόν τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα τύπο».
Χ.Ε.
