Ο γιατρός Αθανάσιος Π. ήταν επί δεκαετίες μαιευτήρας-γυναικολόγος στην ευρύτερη περιοχή κάποιας επαρχιακής πόλης, παραμένοντας ενεργός μέχρι το θάνατό του σε ηλικία περίπου 80 ετών. Ωστόσο, επειδή οι γιατροί εκείνα τα χρόνια στην ελληνική περιφέρεια ήσαν ακόμη είδος εν ανεπαρκεία, η εξειδίκευση είχε δευτερεύουσα σημασία και καθένας απ’ αυτούς καλείτο να προσφέρει υπηρεσίες όλων των ειδικοτήτων! Κάποτε, που λέτε, ένας χωρικός κατέφυγε στον βετεράνο γιατρό για να του πει ότι η γυναίκα του μάλλον είχε πια ολότελα παλαβώσει.
«Γιατρέ μου, σώσε μας, συμφορά βρήκε το σπιτικό μου!» είπε αλαφιασμένος.
«Τι τρέχει, ρε Θύμιο;» ρώτησε ο… δόκτωρ διαπορών.
«Τι τρέχει; Θα μάθεις αμέσως τι τρέχει, γιατρούλη μου!» Και ευθύς φώναξε τη γυναίκα του. «Έλα μέσα, μωρή θεότρελη!» Αμέσως φάνηκε η σύζυγός του σα βρεγμένη γάτα. Ήταν μία γεμάτη γυναίκα γύρω στα σαράντα.
«Πες στο γιατρό τι έχεις!» Την πρόσταξε ο γραφικός χωριάτης. Εκείνη δίστασε, αλλά ο γηραιός γυναικολόγος, καθιστός στο γραφείο του, την ενθάρρυνε.
«Να, γιατρέ μου… έχω μέσα στο κεφάλι μου ένα… μπακακάκι (δηλ. μικρό βάτραχο)! Με ζουρλαίνει… δε μ’ αφήνει σε ησυχία! Δε μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ, δε μπορώ να σταθώ πουθενά τη μέρα!» είπε εκείνη δειλά-δειλά…
Προς μεγάλη έκπληξη του χωρικού, ο ηλικιωμένος θεράπων της Ιατρικής σηκώθηκε σοβαρός-σοβαρός κι αμίλητος από το δερμάτινο κάθισμά του, έδωσε εντολή στη γυναίκα να καθίσει, την πλησίασε κι άρχισε να την… εξετάζει! Έπιασε με τα δάχτυλα και των δύο χεριών το κρανίο της, έκανε πως το κουνά προσεκτικά και αργά πέρα-δώθε και μετά έσκυψε και… ακούμπησε το αυτί του στο τριχωτό της κεφαλής της χωριάτισσας.
«Χμμμμ….» έκανε σοβαρά, ξανά και ξανά. Συνέχισε ακόμα λίγο την εξέταση, αγνοώντας τις εναγώνιες ερωτήσεις του συζύγου για το τι συνέβαινε.
«Πόσο καιρό παραπονιέται η γυναίκα, Θύμιο;» ρώτησε ο γιατρός βαριά.
«Θα ’ναι και δέκα μέρες, γιατρέ μου, η παλαβή. Μα ντρεπόμουνα να έρθω να στο πω…» αποκρίθηκε ο αγαθός ανθρωπάκος κοιτώντας δειλά στο πάτωμα.
«Λοιπόν, η κατάσταση της συμβίας σου είναι σοβαρή. Αλλά η επιστήμη σήμερα έχει προοδεύσει πολύ, αγαπητέ μου, ιδία δε η Ιατρική!» είπε ο γέροντας επιβλητικά και πειστικά. Και πριν αφήσει περιθώρια στο αντρόγυνο, είπε αυστηρά.
«Λοιπόν, σας περιμένω μεθαύριο για την επέμβαση! Ναι… ναι… ναι… θα γίνει εγχείρησις, δεν μπορεί να αποφευχθεί! Στο κεφάλι αυτής της άτυχης γυναίκας βρίσκεται ένας μικρός βάτραχος και πρέπει ο-πωσ-δή-πο-τε να αφαιρεθεί!» Ο αγρότης έκανε να διαμαρτυρηθεί, ή, τέλος πάντων, κάτι να πει.
«Ω, μην ανησυχείς, αγαπητέ μου, μην ανησυχείς: η εγχείρησις θα πραγματοποιηθεί δωρεάν!» Το ζεύγος γούρλωσε τα μάτια κι άρχισε να ευγνωμονεί τον έμπειρο γιατρό, ρωτώντας τον αν η σύζυγος θα γινόταν καλά.
«Εφαρμόζω νέα μέθοδο, αγαπητοί μου! Ευρωπαϊκή! Η επιτυχία πρέπει να θεωρείται εκ των προτέρων εξησφαλισμένη!»
Το επόμενο πρωί ο Αθανάσιος Π. βρήκε έναν πιτσιρίκο που αλήτευε στην περιοχή καθημερινά και του ανέθεσε να πάει σε μια στέρνα και να του πιάσει ένα βατραχάκι, να το βάλει σ’ ένα κουτί και να του το πάει στο ιατρείο το συντομότερο, υποσχόμενός του δύο μεγάλα λουκούμια με ολόκληρο αμύγδαλο και πασπαλισμένα με μπόλικη ζάχαρη! Σε λιγότερο από μία ώρα ο γιατρός είχε στα χέρια του το… πολυπόθητο βατραχάκι και ο πανευτυχής αλητάκος στο στομάχι του τα δύο λαχταριστά λουκούμια!
Την προσυμφωνημένη μέρα και ώρα, να ‘σου το ζευγάρι στο ιατρείο, ενώ ο γιατρός είχε εν τω μεταξύ φροντίσει να φορέσει την πεντακάθαρη λευκή του ρόμπα και να πάρει το πλέον σοβαρό ύφος που διέθετε. Απέπεμψε αυστηρά τον σύζυγο, έβαλε την κατατρομαγμένη γυναίκα να καθίσει, απολύμανε τα χέρια του και… η εγχείρηση ξεκίνησε.
«Μην ανησυχείς, καλή μου, η επέμβασις θα είναι ανώδυνος και αναίμακτος!» τη διαβεβαίωσε. Φυσικά, όλο κι’ όλο αυτό που έκανε ήταν να ζουπάει λίγο το κεφάλι της… ασθενούς, μόνο και μόνο για να της προκαλεί κάποια ελαφρά ενόχληση ώστε να γίνεται πειστικός, λέγοντάς της ότι έχει ανοίξει μια μικρή τρύπα στο πίσω μέρος του κρανίου της και πως ήταν έτοιμος να αφαιρέσει το… «μπακακάκι»!Με τρόπο, κάποια στιγμή, άνοιξε το κουτάκι όπου είχε τοποθετήσει το μικρό αμφίβιο, το πήρε στα χέρια του, φώναξε τον σύζυγο, που περίμενε πίσω απ’ την πόρτα και με θριαμβευτικό ύφος επέδειξε και στους δύο το βατράχι! Με δάκρυα στα μάτια τον ευχαρίστησαν και αποχώρησαν πανευτυχείς!
Πώς; Εάν το ζεύγος επανήλθε ποτέ με άλλο πρόβλημα; Λυπάμαι, αυτό δεν το γνωρίζω. Από τον πατέρα μου, εγγονό του γιατρού Αθανάσιου Π. και αφηγητή του εν λόγω περιστατικού, δεν έμαθα ποτέ κάτι σχετικό! Πάντως τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση, η λεγόμενη αυθυποβολή λειτούργησε μια χαρά, δείχνοντας και τις… ψυχιατρικές ικανότητες του παππού μας!
Ευθυμογράφημα του Φ.Κ. Παπαδημητρίου
filpapad@gmail.com
