Η περασμένη Κυριακή (31/10ου) ήταν μια υπέροχη ημέρα. Ξεκινήσαμε πενήντα πέντε φυσιολάτρες με το Σύλλογο Πεζοπόρων – Ορειβατών Καλαμάτας «Ο Ευκλής» νωρίς το πρωί για το χωριό Πηγάδια, ψηλά στον Ταΰγετο και από εκεί κατηφορίσαμε το στολισμένο φθινοπωρινά, με κρόκους, κολχικά και κυκλάμινα, λιθόκτιστο καλντερίμι που οδηγεί στο φαράγγι του Ριντόμου και στο «Στένωμα», το πιο μικρό σε πλάτος σημείο του φαραγγιού.
Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα ένιωθα να με τυλίγει μαγεία όσο πλησίαζα ένα φαράγγι.
Φτάνοντας νόμισα πως βρίσκομαι σε ένα νεραϊδότοπο και ότι από στιγμή σε στιγμή θα παρακολουθούσα ξωτικά να χορεύουν!
Περπατώντας μέσα σε μέρη μυστικά, όπου εναλλάσσονταν «σαλόνια» και όπου σε σημεία οι σταγόνες νερού σαν μεταξωτή κουρτίνα έπεφταν μπροστά μας, φτάσαμε στο «Στένωμα», εκεί που σχεδόν η μία πλευρά του φαραγγιού αγγίζει την άλλη.
Εκεί ένιωσα πραγματικά δέος!
Η άνοδος στην επιστροφή όσο κουραστική κι αν ήταν, δεν μπορούσε να σβήσει από τη μνήμη μου τις εικόνες.
Η ομορφιά, όμως, συνεχίστηκε σε ολόκληρο το τμήμα του Ταΰγετου που διανύσαμε και που είναι ντυμένος με πρασινοχρυσοκίτρινες και κοκκινωπές αποχρώσεις.
Η σωματική κούραση και η εξάντληση είναι πολύ μεγάλες, το σώμα το «βολέψαμε» με πεντανόστιμο κατσικάκι από τον ξυλόφουρνο στη φιλόξενη χωριάτικη ταβέρνα Σιλίμποβες.
Το πνεύμα, όμως, πήρε τροφή και εικόνες ανεξίτηλες που δε «χωνεύουν» και δε σβήνουν απ’ τον νου και προκαλούν ευφορία στην ψυχή!
Ευχαριστώ το Σύλλογο «Ευκλή» για την άψογη διοργάνωση και ανυπομονώ για την επόμενη εξόρμησή μας, στην ανάβαση της ψηλότερης κορυφής του Μαινάλου, στην Οστρακίνα (07/11).
Γράφει το νέο μέλος Χριστίνα Καλέκα
