Ήταν πριν από πολλά πολλά χρόνια τέτοιο καιρό που ένας δάσκαλος στην Τριφυλία ανέθετε στους μαθητές του να ζωγραφίσουν «το επίκαιρο οικόσιτο ζώο». Μη γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει, ο μικρός Αντώνης έπεσε σε απελπισία και δε σταμάτησε να κλαίει μέχρι το βράδυ που γύρισε ο πατέρας του από τα χωράφια, τον καθησύχασε και του έδειξε σχεδιάζοντας μια γαλοπούλα με ένα κάρβουνο από το τζάκι πάνω σε μια χαρτοσακούλα…
Από εκεί ξεκίνησε και κατάλαβε ότι έχει ταλέντο και πως μπορεί ό,τι βλέπει να το αναπαριστά. Κι από τότε έως σήμερα, στα 78 του χρόνια πια, ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος δε σταματάει να ζωγραφίζει. Ακόμη κι αν έφαγε πολύ ξύλο στο Γυμνάσιο Φιλιατρών επειδή μια αστείρευτη προαίρεση οδηγούσε το χέρι του να ζωγραφίζει στα περιθώρια των βιβλίων (ιδιαίτερα της Ιστορίας που ήταν γεμάτο με δικούς του Κολοκοτρώνηδες και Καραϊσκάκηδες). Ακόμη κι αν αναγκάστηκε για οικονομικούς λόγους, αντί για τη Σχολή Καλών Τεχνών να ακολουθήσει την Υγειονομική Σχολή, που πρόβλεπε σπουδές ενός μόνο έτους και άμεση επαγγελματική αποκατάσταση.
«Ο αγώνας μου και η πάλη μου με τα χρώματα και τα μολύβια είναι διαρκής. Θα παλεύω ακόμα κι από το νοσοκομείο, αν είναι να πάω κλινήρης και να ετοιμάζομαι να αποδημήσω. Θα πάρω το πάνελ μου εκεί και θα σχεδιάζω» λέει χαρακτηριστικά ο καταξιωμένος πια ζωγράφος από τη Χριστιανούπολη, ο οποίος αυτό τον καιρό παραμένει για λίγες μέρες μακριά από το ατελιέ του, εξαιτίας μιας χειρουργικής επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε. «Μου λείπουν τα χρώματα, μου λείπει η μυρωδιά τους, μου λείπει όλος ο χώρος, αυτό είναι το… ιερατείο μου» προσθέτει ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος, εννοώντας το εργαστήρι που λειτουργεί από το 2004 στην Πετρούπολη.
Αναζητήσεις στους στενούς δρόμους της Τέχνης
Με εφόδιο δύο χρόνια σπουδών στο Εικαστικό Τμήμα των περιώνυμων Σχολών Δοξιάδη (όπου είχε, μεταξύ άλλων, καθηγητή τον Μεσσήνιο Τάσο Αλεβίζο) και παράλληλα με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις ως επόπτης υγείας του Υπουργείου, ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος ξεδίπλωσε σιγά σιγά τα καλλιτεχνικά φτερά του και ξεκίνησε «η, από μόνος μου, ανεύρεση της εικαστικής αλήθειας, στους στενούς δρόμους της Τέχνης. Συνέχεια ζωγράφιζα και ήμουν στην αναζήτηση. Δεν υπήρχε μέρα να θυμάμαι τον εαυτό μου, κι αυτό κάνω ακόμα, που να μην πάρω το μολύβι έστω και να ζωγραφίσω», λέει ο ίδιος για αυτό το αστείρευτο πάθος για την τέχνη του, έχοντας κατασταλάξει στο φωτορεαλισμό, ως την τάση που τον εκφράζει και στην τεχνοτροπία του ρομαντισμού «που έχει όλα τα συναισθήματα, χαρά, λύπη, έρωτα, πόνο… Επειδή πάντα μου άρεσε ο άνθρωπος, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον τα προβλήματα, τα βιώματα του ανθρώπου. Δεν είμαι ζωγράφος των λουλουδιών και των τοπίων, δε μου αρέσουν αυτά. Δε μου λένε κάτι. Εδώ και 6-7 χρόνια είμαι και ζωγράφος της επικαιρότητας. Κυρίως ό,τι έχει να κάνει με το προσφυγικό πρόβλημα, με τους πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα, ενώ με ενδιαφέρει πολύ και η μυθολογία, χωρίς φυσικά η θεματολογία μου να εξαντλείται εκεί».
Μοιράζοντας τη γνώση μέσα από το διαδίκτυο και τα βιβλία
Σταθμό στη ζωή του Αντώνη Αλεβιζόπουλου αποτέλεσε η μετακόμιση στην Κύπρο, τόπο καταγωγής της συζύγου του, καθώς εκδιώχθηκε από την υπηρεσία του με την άνοδο της Χούντας. Εκεί ήρθε ακόμη πιο κοντά στην τέχνη, ανοίγοντας ένα κατάστημα τουριστικών ειδών και λαϊκής τέχνης, όπου πωλούνταν φυσικά και δικά του έργα, κυρίως αγιογραφίες.
Στην Κύπρο γνώρισε τη βυζαντινή αγιογραφία από ένα μοναχό, ο οποίος ήταν πρόθυμος να αφήνει τον Αντώνη Αλεβιζόπουλο να παρακολουθεί, χωρίς όμως να του εξηγεί τίποτα. «Η όρεξη ήταν τόσο μεγάλη που έμαθα», εξηγεί ο κ. Αλεβιζόπουλος, ο οποίος όμως σε αντίθεση με το μοναχό-δάσκαλό του και γνωρίζοντας πώς είναι να βρίσκεις εμπόδια στην εκπλήρωση των ονείρων σου, παραδίδει δωρεάν διαδικτυακά μαθήματα, μέσα από εκατοντάδες βίντεο που έχει αναρτήσει στο κανάλι του στo youtube και στη σελίδα του στο ίντερνετ.
Ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος εξηγεί: «Ήτανε απωθημένο να πάω στη Σχολή Καλών Τεχνών και λέω “αυτό που δεν μπόρεσα εγώ να πάρω πρέπει να το δώσω”, γιατί θεωρώ ότι είμαι υπηρέτης της Τέχνης. Δε θέλω να με υπηρετεί, θέλω να την υπηρετώ. Γι’ αυτό σταμάτησα εδώ και 30-40 χρόνια την αγιογραφία, δεν ήταν κέφι, ήταν δουλειά κι εγώ δεν ήθελα να τη θεωρώ δουλειά.
Το κανάλι το δημιούργησα πριν από 4 χρόνια, με την προτροπή ενός φίλου, για να μάθουν όσοι θέλουν και δεν μπορούν να πληρώσουν. Δεν μπορούν να πάνε όλοι σε εργαστήρια εικαστικά για να μάθουν αυτά που θέλουν. Οπότε μέσα από το κανάλι αυτό μπόρεσα και μπορώ ακόμη ευτυχώς να μεταδίδω την τέχνη. Αυτός ήταν ο σκοπός μου. Η τέχνη είναι για τους πολλούς, δεν είναι για τους λίγους, να κι άλλη μια αιτία των δωρεάν μαθημάτων» προσθέτει ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος.
Στην ίδια λογική της μεταλαμπάδευσης της γνώσης και τα βιβλία του, που πωλούνται σε τιμές κόστους. Έχουν ήδη εκδοθεί δύο και το τρίτο θα ακολουθήσει από τις εκδόσεις «Κούρος» του συμπατριώτη μας Δημήτρη Φύκιρη.
«Να κυνηγήσουν το όνειρό τους και να επενδύσουν στο δικό τους ταλέντο»
Κάτι από το καταστάλαγμα σοφίας όλης του της καλλιτεχνικής διαδρομής ζητήσαμε από τον Αντώνη Αλεβιζόπουλο μέσα από την ερώτηση «τι θα συνιστούσες σε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη ζωγραφική;» κι εκείνος απάντησε: «Σαν επάγγελμα θα του συνιστούσα την Καλών Τεχνών, γιατί παίρνοντας ένα πτυχίο μπορεί να διδάξει, μόνο γι’ αυτό το λόγο. Να κυνηγήσει το όνειρό του, να αποφύγει τους… μανάβηδες, αυτούς τους τυχοδιώκτες των γκαλερί, να επενδύσει πάνω στο δικό του ταλέντο και όχι να περιμένει από αλλού την ώθηση, η οποία είναι επίπλαστη.
Αν δεν μπορούν οι δικοί του, να βρει τρόπο να υλοποιήσει μόνος του το όνειρό του, ακολουθώντας όποια σχολή μπορεί να ακολουθήσει και να μην ακούει τους λεγόμενους μεσάζοντες, Η τέχνη είναι το α και το ω στη ζωή του ανθρώπου, είτε μουσική, λέγεται, είτε ποίηση, είτε λογοτεχνία, ζωγραφική ή γλυπτική, ηθοποιία… Οποιαδήποτε μορφή τέχνης ανεβάζει τον άνθρωπο, προκαλεί μια ανάταση ψυχική, την οποία δεν μπορείς να αισθανθείς μόνο πηγαίνοντας σε μια έκθεση και βλέποντας τα έργα. Φαντάζομαι πως νιώθεις άλλος άνθρωπος όταν βγαίνεις από μια έκθεση. Πόσο μάλλον όταν βιώνεις την ίδια την τέχνη και την κάνεις εσύ κτήμα σου και μπορείς να τη μεταδόσεις».
Η καλλιτεχνική παρέα της Χριστιανούπολης…
Παρότι δεν έρχεται πια συχνά στη Μεσσηνία, η Χριστιανούπολη, «ένα κεφαλοχώρι απίθανο, με υδραγωγείο και ωραία ταβερνάκια», παραμένει στην καρδιά του Αντώνη Αλεβιζόπουλου και στο τέμπλο του Αγίου Αθανασίου θα υπάρχουν πάντα οι δικές του εικόνες. Και βέβαια, κρατάει πάντα στενούς δεσμούς με παλιούς συμμαθητές με τους οποίους ακολούθησε ανάλογους καλλιτεχνικούς δρόμους και κυρίως με το σκηνοθέτη Θεόδωρο Μαραγκό, αλλά επίσης το διακεκριμένο διεθνώς ζωγράφο με μεγάλη καριέρα στην Αμερική, Σωτήρη Γκαρδιακό.
Συνεχίζοντας με εκπληρωμένα τα απωθημένα…
Είπαμε πολλά ακόμη με τον Αντώνη Αλεβιζόπουλο… Για τα σχέδια με τον Σωτήρη Γκαρδιακό, που περιμένουν να εκπληρωθούν, για τη λατρεία του Έλληνα για την τέχνη που προέρχεται από την αρχαιοελληνική του κληρονομιά, αλλά τη στάση απαξίωσης των κρατούντων πολιτικών απέναντι στον πολιτισμό, για τα δύο έργα που ξεχωρίζει: το τρίπτυχο ξυλόγλυπτο Σταύρωση- Αποκαθήλωση-Ανάσταση υπό το (συμ)πάσχον βλέμμα της μικρής κόρης του φίλου του πρόξενου και τη σύνθεση με τον Θοδωρή Μαραγκό ως Ουρανό και την εγγονή του Άρτεμη, ως μητέρα-Γαία.
Τον αφήσαμε με εκπληρωμένα τα «απωθημένα» του για την Τέχνη, να νιώθει 30 χρόνια νεότερος, ζωγραφίζοντας καθημερινά τουλάχιστον 3-4 ώρες, έχοντας κερδίσει μεγάλη αποδοχή και αναγνώριση.
Τον αφήσαμε με το «φάρμακό» του, να ζωγραφίζει σε ένα καφέ ένα ζευγάρι ανθρώπινα μάτια, την εικόνα που προορίζεται για το τρίτο του βιβλίο, στην ενότητα πώς γίνεται η αναπαράσταση των αισθητικών οργάνων του προσώπου…
Ποιος είναι ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος
-Ο Αντώνης Αλεβιζόπουλος γεννήθηκε στη Χριστιανούπολη Μεσσηνίας. Έκανε ελεύθερες σπουδές στη Σχολή Δοξιάδη στο Τμήμα Γραφικών Τεχνών, ενώ με τη Ζωγραφική ασχολείται από τη νεανική του ηλικία.
-Από το 1967 μέχρι το 1974 συνέχιζε την εικαστική του αναζήτηση στην Κύπρο όπου διδάχθηκε και τη Βυζαντινή Αγιογραφία. Το εικαστικό του έργο κινείται σε ρεαλιστικά και ιμπρεσιονιστικά πλαίσια με την πρόθεση της φωτορεαλιστικής απόδοσης που του εκφράζει περισσότερο.
-Έργα του υπάρχουν στην Κύπρο (Δημοτική Πινακοθήκη Αμμοχώστου), στη Θράκη, στη Μακεδονία και στο εξωτερικό (Αγγλία, Βέλγιο, Γερμανία, Αμερική) σε ιδιωτικές συλλογές.
-Ανάμεσα στις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, πέντε ατομικές εκθέσεις στην Κύπρο (Λευκωσία, Λάρνακα, Αμμόχωστο), στο Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής, στην αίθουσα τέχνης «8 Δυτικά» στο Αιγάλεω κ.ά.
-Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 30 ομαδικές εκθέσεις Ζωγραφικής, μία εκ των οποίων παρουσιάστηκε στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ το Νοέμβριο του 2012
-Είναι μέλος του Πνευματικού Καλλιτεχνικού Συλλόγου Αιγάλεω και της Διεθνούς Εγκυκλοπαίδειας Who is Who Hubner.
-Εκτός από τις εικαστικές του ενασχολήσεις περιστασιακά έχει ασχοληθεί και με τη σκηνογραφία παιδικών μαθητικών παραστάσεων σε σχολεία του Δήμου Περιστερίου, όπως ο “Οδυσεβάχ” της Ξένιας Καλογεροπούλου, «Ο Ματίας ο Πρώτος» της Άλκης Ζέη κ.λπ.
Το κανάλι του Αντώνη Αλεβιζόπουλου στο YouTube (tony alev) έχει πάνω από 2 χιλιάδες ακολούθους και 400 αναρτημένα βίντεο με μαθήματα ζωγραφικής.
