Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει.
Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά… Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί… Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι αυτών των ανθρώπων…
Με τον Γιάννη Μούντανο ήμασταν φίλοι για πολλά χρόνια. Τον εκτιμούσα για όλα τα παραπάνω, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Γιατρός που τιμούσε και υπηρέτησε όσο ελάχιστοι τον όρκο και την επιστήμη, υπήρξε επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Μεσσηνίας, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης, στο οποίο διετέλεσε αντιπρόεδρος, άνθρωπος με το ηθικό πλεονέκτημα στον ύψιστο βαθμό. Πρόσωπο που από την εφηβεία του υπήρξε πάντα στο πλευρό των αδικημένων της ιστορίας.
Ο αγώνας που έδινε χρόνια τώρα, ξέραμε ότι ήταν άνισος. Αλλά πιστεύαμε, πίστευα, ότι ο Γιάννης θα έβγαινε νικητής. Αλλά…
Θα έρθω την Παρασκευή όχι για να σε αποχαιρετήσω, αλλά για να σου πω ότι κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πάντα κοντά μας και να ξανασυναντήσω την υπόλοιπη παρέα.
Αλλά, βρε Γιάννη, γιατί στα καράβια που σαλπάρουν και στα τρένα που ξεκινάνε, είπες μαζί τους να σε πάρουν;
Α.Π.
