Βίλμα μου, ο πραγματικός αποχαιρετισμός μας έγινε την Παρασκευή το βράδυ, σε εκείνο το γωνιακό δωμάτιο του 3ου ορόφου του νοσοκομείου. Μου κάνει καλό να πιστεύω πως ένιωσες το χάδι μου, όπως θέλω να πιστεύω πως δεν κατάλαβες το βαθύ μου πόνο.
Σε λίγο έφυγες, πιο γαλήνια από ποτέ…
Τώρα δημόσια θέλω να εξομολογηθώ πως, αποχαιρετώντας τον πατέρα μας πρώτα, η συνειδητοποίηση του αμετάκλητου γεγονότος με είχε γεμίσει θλίψη για το φευγιό ενός ανθρώπου που θαύμαζα σε πολλά, ενός ανθρώπου που η συνεργασία μας είχε περάσει από πολλά σκαμπανεβάσματα και αντιπαραθέσεις, που αργότερα κατάλαβα πως ήταν μαθήματα ζωής…
Μετά επτά χρόνια ήρθε η σειρά της μάνας μας και τότε ένιωσα ότι ορφάνεψα, γιατί δεν υπήρχε άνθρωπος πλέον να με κοιτάξει με το δικό της βλέμμα…
Ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια έσπασες τη σειρά φεύγοντας πρώτη. Κι αυτός ο πόνος δε μοιάζει με κανέναν. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως ένα δικό μου κομμάτι το πήρες μαζί σου.
Παρά το διαφορετικό μας χαρακτήρα, υπήρχαν συγχρόνως και τόσα άλλα κοινά σημεία…
Το επάγγελμά σου, την Αρχιτεκτονική, το υπηρέτησες με πείσμα και πάθος. Γι’ αυτό ήσουν και πολλές φορές σκληρή.
Ως σύντροφος ήσουν πάντα παρούσα. Ο Γιώργος το ξέρει καλά…
Ως μάνα, αυστηρή, με αγάπη που ήθελες να συγκρατείς. Η Δάφνη και ο Γιάννης το ξέρουν καλά…
Ως θεία, μόνο η Ιωάννα και ο Νικόλας μπορούν να διηγούνται ιστορίες από τα μικράτα τους μέχρι πρόσφατα…
Ως αδελφή, απλά μονάκριβη…
Αυτή τη σύντροφο, μητέρα, θεία και αδελφή αποχαιρετώ με τη μεγαλύτερη οδύνη…
Η αδελφή σου
Άντα
