Όταν το σπίτι γίνεται «εφιάλτης», όταν ο βίος γίνεται φρικτός και αναπάντεχος, τι να συμβαίνει, άραγε, πίσω από την πόρτα κάθε νοικοκυριού; Ή πίσω από μια φαινομενικά υγιή σχέση; Η ενδοοικογενειακή βία, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, είναι πρόβλημα που ταλανίζει τις κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια, με μόνη διαφορά ότι παρατηρείται έξαρση του φαινομένου στη σημερινή εποχή.
Η ενδοοικογενειακή βία μπορεί να είναι είτε σωματική, είτε σεξουαλική, είτε ψυχολογική μεταξύ των συζύγων. Επίσης, παρατηρούνται εκδηλώσεις βίας από γονείς προς τα τέκνα, από τα τέκνα προς τους γονείς, αλλά και προς τους ηλικιωμένους ανθρώπους μιας οικογένειας, ή τα υπόλοιπα συγγενικά πρόσωπα, όπως θείοι ή ξαδέρφια. Η βία δε γνωρίζει μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο, αφού οι ανωτέρω προέρχονται από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, και από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Η κακοποίηση που προέρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον σκοτώνει την πίστη σου στην πολύτιμες λέξεις: συγγενικός δεσμός. Πηγάζει από τους ανθρώπους που, ενώ θα έπρεπε να σε περιβάλλουν με προστασία και αγάπη και να σε πλημμυρίζουν με θετικά συναισθήματα για να νιώσεις πως οι σχέσεις σου μαζί τους είναι γερά θεμέλια, στήριξης, την καταστρέφουν!
Η αλήθεια είναι ότι για την εκδήλωση αυτή ευθύνεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό η οικονομική κρίση, που έχει οδηγήσει στην ανεργία και στην ηθική κατάπτωση εκατομμύρια ανθρώπους.
Εκτός από αυτό, η Covid-19 αποτέλεσε έναν ακόμη σημαντικό παράγοντα, αφού λόγω του εγκλεισμού η χρήση βίας έγινε πιο εύκολη. Οικογένειες έχασαν τη δουλειά τους, και πολλές επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο, με αποτέλεσμα να έχουν εκδηλώσεις κρουσμάτων βίας, με συνέπεια την επίλυση πλέον των διαφορών αυτών στα δικαστήρια, σε αντίθεση με άλλους που δεν ανέφεραν το συμβάν εγκαίρως και θρήνησαν δικούς τους ανθρώπους.
Το πρόβλημα ξεκινά στο ότι μεμονωμένα, αλλά και ως κοινωνία, δεν το αντιμετωπίζουμε! Εστιάζουμε πάντα στο πρόβλημα κι όχι στη λύση του. Πόσοι άνθρωποι θα είχαν γλιτώσει αυτή τη στιγμή αν είχαμε απευθυνθεί κάπου; Σίγουρα πάρα πολλοί! «Όταν μια γυναίκα κακοποιείται, γεννιέται ένας ανήλικος παραβάτης. Όταν ένα παιδί κακοποιείται, πεθαίνει ο πολιτισμός».
Με αυτό το δίδαγμα έκλεισε την ομιλία της η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου. Μια φράση με βαθυστόχαστο νόημα.
Δεν πρέπει να σιωπάμε ούτε στην πρώτη βωμολοχία ούτε στο πρώτο χαστούκι. Είναι η αρχή για να ξεκινήσει η συνεχόμενη βία. Πρέπει να αντιδράσουμε, κι όχι να απομονωθούμε! Ο περίγυρος συνήθως γνωρίζει τι συμβαίνει, μα κανείς δεν παίρνει θέση για να σταματήσει αυτή την κατάσταση. Η κοινωνική ρετσινιά και οι κατηγορίες πέφτουν πάντα στο θύμα.
Μπορούμε να αναφέρουμε το περιστατικό σε άτομα που εμπιστευόμαστε ή στις αστυνομικές Αρχές. Ο δικηγόρος είναι ένας απαραίτητος επαγγελματίας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Επίσης, υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές με εξειδικευμένους ανθρώπους που βοηθούν θύματα βίας. Ακόμα, μπορούμε να καταφύγουμε στη Δικαιοσύνη.
Οι δε ποινές ανάλογα με τη βαρύτητα και τις ειδικές περιστάσεις κάθε αδικήματος είναι βαρύτατες. Είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές της απλής βίας και ο νομοθέτης θέλει να αποτρέψει κάθε επίδοξη παράβαση από την άσκηση βίας μέσα στην οικογένεια. Οι ποινές κυμαίνονται από 2 έως 5 έτη, εκτός κι αν η πράξη είναι κατ’ εξακολούθηση, κατά συρροή ή κακουργηματική, οπότε οι ποινές αυξάνονται.
Τέλος, δεν πρέπει εξαιτίας του φόβου μας να περάσει ολόκληρη η ζωή μας υπομένοντας και ζώντας καθημερινά δυστυχισμένα και κακοποιημένα. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτό! Κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταπατά την αξιοπρέπειά μας και να οδηγεί την αυτοεκτίμησή μας στην εξαθλίωση! Δεν πρέπει ποτέ να συγκαλύπτουμε τους θύτες, αυτομάτως είμαστε συνένοχοι! Καμία ανοχή στη βία! Έχουμε κάθε δικαίωμα να ζούμε με αξιοσέβαστο τρόπο! Η ζωή είναι στα χέρια μας, και πρέπει να παλέψουμε για αυτήν!
Της Γεωργίας Ρήγα
