Η εξέλιξη της τεχνολογίας ανάλυσης ταυτοποίησης του DNA, μαζί με την ανάπτυξη βάσεων δεδομένων, κάνει… θαύματα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν καταστήσει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη ένα… μικρό χωριό.
Έτσι που μια 64χρονη Ελληνοαμερικανίδα, η οποία υιοθετήθηκε ως ένα εγκαταλελειμμένο μωρό το 1958 από την Αθήνα στην Αμερική, να ψάχνει σήμερα τις ρίζες της στην Καλαμάτα, με αυξημένες πιθανότητες να τις βρει.
Κάπου εδώ μπαίνει ο παράγοντας συναισθηματικός άνθρωπος, με την κα Pamela Wolf να κάνει έκκληση για στοιχεία. Το θέμα της δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες από τη σελίδα στο Facebook ΕΙΚΟΝΙΚΕΣ ΓΕΝΝΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ ΕΛΛΑΔΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ και μέσα σε λίγα 24ωρα έχει εκατοντάδες αντιδράσεις συμπαράστασης και κοινοποιήσεις, που «ταξιδεύουν» την ιστορία και την έκκλησή της… παντού ή απλώς εκεί που χρειάζεται να πάει…
«Συνέλληνες, με όλη μου την καρδιά, σας ευχαριστώ! Η ενθάρρυνση και η αποδοχή σας είναι “ζεστασιά στην καρδιά μου και φωτιά κάτω από τα πόδια μου”. Τα λόγια σας με κρατούν δυνατή, τολμηρή και συγκινητική σε αυτό το ταξίδι. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά!» ήταν η συγκινητική της αντίδραση σε αυτή την υποστήριξη που βιώνει και την κάνει να πιστεύει ότι μπορεί πράγματι να βρει και να επανασυνδεθεί με τη φυσική της οικογένεια, μετά 17 χρόνια αναζήτησης…
Το αρχικό κείμενο της κας Πάμελα έχει ως εξής:
«Το υιοθετημένο μου όνομα είναι Pamela και το παντρεμένο μου επίθετο είναι Wolf.
Γεννήθηκα στα τέλη Σεπτεμβρίου 1957. Τα επίσημα ελληνικά έγγραφά μου αναφέρουν ότι ήμουν ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος που δεν έχει ταυτοποιηθεί, με αφεθεί σε ένα σπίτι στην Αθήνα στην περιοχή Καλαμάκι, Άλιμος, οδός Αριστοφάνους 12.
Έμεινα σε αυτό το σπίτι για λίγες μέρες. Στη συνέχεια, στις 30 Σεπτεμβρίου 1957, δύο μέλη της Χωροφυλακής με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της Αργυρούπολης. Η αστυνομία αυτού του σταθμού, έδωσε εντολή στους δύο άνδρες να με μεταφέρουν στο Βρεφικό Άσυλο Αθηνών.
Κατάλαβα ότι ετοιμαζόμουν αμέσως για υιοθεσία.
Η υιοθεσία μου γινόταν, διαχείριση και οριστικοποίηση, με πληρεξούσιο, μέσω γνωστού δικηγόρου Αθηνών. Ένα παιδί του οποίου η ταυτότητα θα μπορούσε να “σκουπιστεί” ήταν τέλειο για μια εύκολη, γρήγορη υιοθεσία και απομάκρυνση από την Ελλάδα.
Στεγάστηκα στο Βρεφικό Άσυλο Αθηνών μέχρι να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου τον Ιούλιο του 1958. Έφτασα στο Τέξας στις 10 Ιουλίου 1958. Μου έδωσαν μια νέα ταυτότητα και ξεκίνησα τη νέα μου ζωή, μακριά από το σπίτι μου. Έχω στείλει το DNA μου σε τέσσερις μεγάλες βάσεις δεδομένων των ΗΠΑ και επιπλέον, το DNA μου μεταφορτώθηκε σε μια πέμπτη βάση δεδομένων. Οι δοκιμές μέσω αυτών των βάσεων δεδομένων DNA στις ΗΠΑ με έχουν ταιριάξει με πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Επιβεβαιώθηκε, πατρογονική μου κατοικία είναι η Νότια Πελοπόννησος. Το μεγαλύτερο μέρος του DNA μου ταιριάζει με ανθρώπους από την Καλαμάτα, τη Σπάρτη και τα ορεινά χωριά αυτής της περιοχής. Αυτή η περιοχή είναι το σπίτι της οικογένειας και των προγονικών μου ριζών. Αυτό το τεστ DNA και η αντιστοίχιση, με έχει τοποθετήσει απευθείας σε μια συγκεκριμένη οικογένεια. Μαζί με το DNA, η ανάπτυξη εκτεταμένων γενεαλογικών δέντρων έχει παράσχει ισχυρές αποδείξεις ότι αυτός είναι ο σωστός κλάδος της άμεσης οικογένειάς μου. Ένας υιοθετημένος μπορεί να πιστεύει ότι με αυτά τα στοιχεία είναι σχεδόν εκεί, αλλά αυτό είναι το πιο κομβικό μέρος στην αναζήτηση ενός υιοθετημένου και το δύσκολο έργο ξεκινά.
Γίνονται οι πιο δύσκολες ερωτήσεις:
Πώς μπορώ να εντοπίσω αυτούς τους ανθρώπους; Τι λέω και πώς μπορώ να τους μιλήσω; Ίσως μιλούν μόνο ελληνικά. Κι αν δεν με πιστέψουν; Κι αν δεν θέλουν να κάνουν τίποτα μαζί μου; Κάποιοι στην Ελλάδα αλλά όχι αρκετά, έχουν ακούσει για αυτήν την περίοδο της ελληνικής ιστορίας, την υιοθεσία παιδιών μεταξύ των ετών 1950-1962. Κάποιες υιοθεσίες ήταν νόμιμες. Όμως τα σενάρια πίσω από πολλά άλλα ήταν κρυμμένα. Πολλές σύγχρονες ελληνικές οικογένειες στην Ελλάδα σήμερα, δεν έχουν ιδέα ότι υπήρχε παιδί που απελάθηκε μέσω υιοθεσίας που ανήκει στην οικογένειά τους.
Όλοι οι υιοθετημένοι που αναζητούν τις οικογένειές τους στην Ελλάδα ελπίζουν στην αποδοχή, αλλά συνήθως δεν είναι αυτό το αποτέλεσμα.
Έχω περάσει σχεδόν 17 χρόνια αναζητώντας την οικογένειά μου. Πώς ένα βρέφος με σαφείς προγονικές διασυνδέσεις με τη Νότια Πελοπόννησο, κατέληξε σε ένα “τυχαίο” κατώφλι στην Αθήνα; Πώς έφτασα στην Αθήνα και γιατί ήμουν εκεί; Υπάρχουν περισσότερα σε αυτή την ιστορία, πολλά περισσότερα. Ζητώ από τον κόσμο από αυτή την περιοχή της Νότιας Πελοποννήσου να σκεφτεί πολύ και καλά. Παρακαλώ κοιτάξτε το παρελθόν της οικογένειάς σας. Υπήρχε ένα δίδυμο που σας είπαν ότι πέθανε; Υπήρχε κάποια κοπέλα ή γυναίκα κατά το έτος 1957 που μπορεί να ήταν έγκυος και να εστάλη στην Αθήνα για να εργαστεί και να ζήσει για αρκετούς μήνες; Οποιαδήποτε βοήθεια μπορείτε να μου δώσετε ή σε οποιονδήποτε υιοθετημένο θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου».
