Έχει εκδώσει ήδη τρία βιβλία και υπάρχουν έτοιμα στο συρτάρι άλλα τρία, όμως η Κωνσταντίνα Δουβόγιαννη δεν αισθάνεται τον εαυτό της συγγραφέα -ούτε καν πολιτικό μηχανικό που είναι και το βασικό της επάγγελμα…
«Αισθάνομαι ένας άνθρωπος που έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Δε μου αρέσουν αυτές οι ταμπέλες, ακόμη και οι σπουδές και το πτυχίο μου δε θεωρώ ότι με κάνουν πολιτικό μηχανικό, προσπαθώ να γίνω, η διαδρομή είναι που σε κάνει αυτό που είσαι», λέει χαρακτηριστικά και ο… τοίχος στο «κουκλίστικο» ζεστό γραφείο της πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο, συμπληρώνει: «Όλα θα πάνε καλά στο τέλος και αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος»…
Η Κωνσταντίνα θυμάται τον εαυτό της να εκφράζει γραπτώς σκέψεις και γεγονότα που την ενοχλούσαν από τα μαθητικά της χρόνια, ενώ ξεκίνησε να γράφει συστηματικά από το 2016, όταν έληξε η σύμβασή της με το υπουργείο Πολιτισμού, μετά την αναστήλωση του Ι.Ν. Μεταμορφώσεως στο κάστρο της Πύλου, που έμελλε να οδηγήσει και σε μια προσωπική μεταμόρφωση…
Με ένα γράμμα στον τότε πρωθυπουργό εξέθεσε τις αγωνίες των ελεύθερων επαγγελματιών, ανακαλύπτοντας πιο καθαρά τη δύναμη της έκφρασης. «Για 5-6 χρόνια είχα δώσει όλο μου το χρόνο και όλη μου την ενέργεια στο υπουργείο Πολιτισμού και μετά ένα τίποτα… Έμεινα ξαφνικά χωρίς δουλειά, αλλά μέσα σε όλα είχα χρόνο να σκεφτώ, τι κάνω τώρα στη ζωή μου;».
Το γράψιμο έγινε το δημιουργικό καταφύγιο για την Κωνσταντίνα Δουβόγιαννη και η αρχή έγινε με ένα παραμύθι, που αν και ψάχνει ακόμη το δρόμο της έκδοσης, άνοιξε ένα νέο σύμπαν. Είναι το «Η δύναμη της διαφορετικότητας» που βγήκε μέσα από την παρακάτω νοητική διαδρομή, με αφετηρία την εντροπία: «Πάντα μου άρεσε η έννοια της θερμοδυναμικής, η εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία. Η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή, αλλιώς, της εξέλιξης. Αυτό σημαίνει ότι αν γίνουμε όλοι ίδιοι μεταξύ μας, τότε θα πάψει να υφίσταται η ζωή. Η διαφορετικότητά μας θα σώσει τον κόσμο!».
Τελικά ήταν το «Η ζωή έχει δύο όψεις» (εκδόσεις Πηγή) που έβαλε την Καλαματιανή πολιτικό μηχανικό στα βιβλιοπωλεία και, μάλιστα, με δυναμικό τρόπο, καθώς συμπεριλήφθηκε στην τελική δεκάδα των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία PUBLIC 2018 (κατηγορία “Ελληνική πεζογραφία από πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα”). Η ίδια λέει για το πρώτο της ολοκληρωμένο συγγραφικό δημιούργημα: «Ήθελα να το γράψω γιατί είχα αυτή την απορία σε σχέση με την Πίστη και την Επιστήμη. Ποια υπερισχύει και αν μπλέκει το ένα στο δρόμο του άλλου. Οπότε δημιούργησα δύο χαρακτήρες, τη Ζωή που πιστεύει στο Θεό και τη Μεταφυσική και τον Ερατοσθένη, ο οποίος υποστηρίζει την Επιστήμη…».
Το δεύτερο βιβλίο της Κωνσταντίνας Δουβόγιαννη, «Ο πόνος της αγάπης», προέκυψε (2019) από την ανάγκη να εκφράσει τον πόνο της απώλειας, παίρνοντας το πρώτο έναυσμα από ένα ζευγάρι που συνάντησε σε ένα γαμήλιο τραπέζι και είχε χάσει το παιδί του. «Μου έδειξαν τη φωτογραφία του και παρότι δεν έχω κάνει δικά μου παιδιά, δεν μπορούσα να διανοηθώ πώς μια μάνα μπορεί να ζει με αυτό», όπως θυμάται χαρακτηριστικά, αλλά ήταν τρεις μήνες μετά δύο δυστυχήματα που συνέβησαν και ξεδίπλωσαν τελικά τη γραφή της για να καταλήξει στο ότι «όσο περισσότερο αγαπάς, τόσο περισσότερο θα πονέσεις»…
«Το άγγιγμα του αρώματος» ακολούθησε το 2020, με τις εκδόσεις «Πηγή» να εμπιστεύονται για τρίτη φορά την Κωνσταντίνα. Είναι ένα πιο συναισθηματικό βιβλίο, που σε παρασέρνει στην Ιταλία και στην Ισπανία και δε θέλεις να το αφήσεις εάν δε διαβάσεις τι έγινε παρακάτω…
Όσο για το πώς γράφτηκε, η Κωνσταντίνα λέει: «Το πιο σημαντικό στη ζωή μας είναι ο έρωτας, όχι μόνο με το άλλο φύλο, έρωτας για τα πάντα, για τη δουλειά, για τον καφέ που πίνουμε, για τα ζώα, για το αν απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε. «Το άγγιγμα του αρώματος» γράφτηκε ένα καλοκαιράκι. Είχαμε βγει μια γυναικοπαρέα και λέγαμε ότι είχε χαθεί αυτό το ωραίο φλερτ. Κάποιοι άνθρωποι το μπερδεύουν με το ερωτικό-σεξουαλικό και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι είναι φλερτ, τι είναι ωραίος τρόπος προσέγγισης, τι είναι ευγένεια. Με στενοχωρεί αυτό γιατί θεωρώ ότι στον έρωτα είναι απλά τα πράγματα, είτε αρέσεις είτε δεν αρέσεις στον άλλον. Ο έρωτας για μένα είναι ξυπνάω το πρωί και έχω όρεξη να γνωρίσω πράγματα και να νιώσω έκπληξη, να γνωρίσω έναν άνθρωπο και να τον θαυμάσω. Βασικό στοιχείο του έρωτα είναι ο θαυμασμός, δεν μπορείς να ερωτευτείς αν δε θαυμάζεις τον άλλον. Κάπως έτσι δημιούργησα μια ερωτική ιστορία. Τρεις φίλες ταξιδεύουν στο Μιλάνο και η Κατερίνα γνωρίζει τον Άντζελο…».
Και το άρωμα τι ρόλο παίζει σε όλο αυτό;
«Βασικό θεωρώ. Είμαι πολύ της μυρωδιάς, όχι το άρωμα που βάζουμε, όσο το πώς μας μυρίζει κάτι. Ακόμη έχω τη μυρωδιά της γιαγιάς μου και τη σκέφτομαι με νοσταλγία. Στο ερωτικό κομμάτι, μπορεί να είναι άνδρας πανέμορφος, αλλά η μυρωδιά του να σε απωθεί. Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που επιβεβαιώνουν ότι σε απωθεί ή σε προσελκύει ένας άνθρωπος με τη μυρωδιά του…».
«Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες» και «Οι εφτά αποκλίσεις»
Η Κωνσταντίνα Δουβόγιαννη γράφει με τόλμη για θέματα που την απασχολούν: «Ούτε φαντασίες μπορώ να γράψω, ούτε πράγματα που είναι έξω από την καθημερινότητά μου, ούτε για άλλη εποχή μπορώ να γράψω. Γράφω αυτό που με προβληματίζει, τώρα αν κάποιος ταυτιστεί έχει καλώς». Και για τη συνέχεια μας έχει ετοιμάσει δύο ακόμη μυθιστορήματα, το «Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες» (μια αληθινή ιστορία που έχει σχέση πάλι με την απώλεια) και την Ελισάβετ μπροστά στις «Εφτά αποκλίσεις» πριν ανακαλύψει και αποδεχθεί τον εαυτό της.
Αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
