Παρά το γεγονός ότι από το 1900 συμμετείχαν γυναίκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα δεν είχε στείλει ποτέ καμία αθλήτρια ως το 1936. Τότε, στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου (και του Χίτλερ) η χώρα μας αποφάσισε να κάνει το σημαντικότερο βήμα για ισότητα και στον αθλητισμό και έστειλε την Δόμνα Λανίτου Καβουνίδου.
Δομνίτσα (όπως της άρεσε να την αποκαλούν) γεννήθηκε στις 6 Απριλίου του 1914 στην Λεμεσό. Ο πατέρας της ήταν ο αγωνιστής Νικόλαος Λανίτης και η μητέρα της η Σαπφώ Κολακίδη.
Από νωρίς αποφάσισαν να την βάλουν να κάνει αθλητισμό και ξεκίνησε στίβο. Στα 14 της άρχισε να κάνει σπριντ και συγκεκριμένα 60 μέτρα, αλλά δοκίμασε κι άλλα άλματα όπως το μήκος και το ύψος.
To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος και στη συνέχεια φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες, κάνοντας παράλληλα πρωταθλητισμό.
Οι επιδόσεις της ήταν διεθνούς επιπέδου και κέρδιζε εύκολα τον τίτλο στα πανελλήνια πρωταθλήματα, αγωνιζόμενη σε 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς. Είχε κάνει μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ και κάθε χρόνο τα βελτίωνε, ενώ το 1932 είχε γίνει η πρώτη Ελληνίδα που σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ (ισοφάριση) στο αγώνισμα του μήκους άνευ φοράς.
Ο κόσμος στην Αθήνα εκείνη την εποχή την λάτρευε, όχι μόνο για τις επιδόσεις της, αλλά και γιατί ο πατέρας της είχε συλληφθεί από τους Αγγλους και θεωρούνταν ήρωας. Αυτό που όμως ενοχλούσε εκείνη την περίοδο ήταν το γεγονός ότι αγωνιζόταν με κοντό σορτσάκι. Εγινε αντικείμενο αρνητικών σχολιασμών καθώς θεωρούνταν προκλητικό εκείνη την εποχή να αγωνίζεται μία γυναίκα με σορτσάκι. Οι επιδόσεις της όμως επισκίαζαν τα πάντα…
Η πρώτη Ελληνίδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες
Το 1935 υπό της οδηγίες του Οτο Σίμιτσεκ, η Λανίτου κατάφερε να μπει στην εθνική ομάδα. Το να αγωνιστεί όμως σε Ολυμπιακούς Αγώνες φάνταζε μακρινό όνειρο στην τότε Ελλάδα. Ο ΣΕΓΑΣ όμως έκανε την έκπληξη και δηλωσε πως «ίσως» στείλει κάποια αθλήτρια. Οι διεθνείς επιτυχίες της Λατίνου είχαν φροντίσει να φέρουν αυτή την πίεση στην ομοσπονδία τότε.
Και τελικά το όνειρό της έγινε πραγματικότητα. Το 1936 μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, ως η πρώτη Ελληνίδα που συμμετέχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και ήταν και η μοναδική…
Σε συνέντευξή της το 2004 πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, διηγούνταν σε συνέντευξή της:
«Θυμάμαι το στάδιο όπου γινόταν ένας χαμός. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο κόσμο. Ο Χίτλερ βρισκόταν εκεί και στο στάδιο ήταν και ο Σπύρος Λούης αν και δεν αγωνιζόταν. Είχε έρθει με πολιτικά. Ηταν τεράστια υπόθεση να είμαι η πρώτη Ελληνίδα που συμμετέχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα πάντα βέβαια έδειχναν την μεγαλομανία του Χίτλερ στην Γερμανία».
Σε εκείνη την συνέντευξη η Λανίτου επιβεβαίωσε πως ο Χίτλερ… είχε σκάσει για τα όσα είχε πετύχει ο Τζέσε Οουενς…
Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φτάσει ως τον ημιτελικό, ενώ αγωνίστηκε και στα 100 μέτρα.
Μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, έλαβε ξανά μέρος στους Ολυμπιακούς του 1948, όπου και πάλι ήταν η μόνη Ελληνίδα που συμμετείχε. Είχε ανοίξει τον δρόμο για τις υπόλοιπες…
Στα αξιοσημείωτα της καριέρας της το ότι το 1936 της ζήτησαν να αγωνιστεί με ομάδα 4Χ100μ. Ανδρών σε ελληνική διοργάνωση, καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.
Εθελόντρια στον πόλεμο
Με την έναρξη του πολέμου η Λανίτου υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό ως εθελόντρια νοσοκόμα, ενώ παντρεύτηκε τον Κώστα Καβουνίδη με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Σπύρο. Όταν ο πόλεμος τελείωσε συνέχισε να αγωνίζεται ως το 1950. Παράλληλα έγινε και μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ.
Οι δράσεις της για το γυναικείο φύλο
Μετά το τέλος της καριέρας της, ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Δεν περιορίστηκε όμως σε αυτό. Ήταν μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και του Συλλόγου Ελληνίδων Επιστημόνων, ενώ υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και μέλος της Εταιρείας Αυτοδιάθεσης Κύπρου.
Στην πορεία ακολούθησε τον δρόμο της πολιτικής καθώς έθεσε υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων για μία έδρα στην Α΄ Αθηνών το 1958. Η καριέρα της αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για διανοούμενους της εποχής της όπως ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας και ο Παλαιολόγος μεταξύ άλλων.
Απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών, το 2011[4]. Για τη Δομνίτσα έγραψαν πολλοί διανοούμενοι της εποχής, όπως: ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας, ο Α. Κύρου, η Μυρτιώτισσα, ο Π.Παλαιολόγος κ.ά.
Η Δόμνα Λανίτου Καβουνίδου, απεβίωσε στις 20 Ιουνίου του 2011. Για την προσφορά της στον αθλητισμό τιμήθηκε από τον ΣΕΓΑΣ, την Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία και από φορείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
gazzetta.gr
