«Όχι μόνο συμμετέχω με την καρδιά μου, αλλά και για να δω αν η καρδιά μου παραμένει 100% ανιδιοτελής»
Ο Skitsofrenis ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν με την καρδιά τους στην πρόσκληση που του έκανε η Μαρία Ασημακοπούλου και το «Κουκουβαγιάκι» της (το αγαπημένο παλαιοπωλείο της οδού Μπενάκη 23), για να συμμετάσχει στην, αφιερωμένη στα αδέσποτα και τον αγώνα του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας, Γιορτή του Νότου.
Ο διακεκριμένος πια street artist, κατά κόσμον Κώστας Λούζης, μίλησε στο «Θ» με αφορμή την παρουσία του στην εκδήλωση που θα λάβει χώρα το προσεχές διήμερο 26-27/3 και ώρες 11.00-18.00, στην αρχή του πεζόδρομου της Μπενάκη, δίπλα από την Υπαπαντή, με επίκεντρο ένα πλούσιο παζάρι μεταχειρισμένων, αλλά και μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων, που θα δώσουν χαρά στον κόσμο.
Αλλά τι ακριβώς ετοιμάζει αυτός ο ξεχωριστός συμπατριώτης μας, ο οποίος ομορφαίνει και προβληματίζει με τα εντυπωσιακά γκράφιτι και τα εξίσου εμπνευσμένα συνοδευτικά μηνύματα, διαφημίζοντας με τον καλύτερο τρόπο την περιοχή μας, την προσεχή Κυριακή στις 12.00 το μεσημέρι στη Γιορτή του Νότου;
«Θα φέρω τα χρώματά μου κι έναν ωραίο ξύλινο λευκό πίνακα που έχω και θα φτιάξω ένα σκυλάκι, να χαμογελάει χαρούμενο, σαν να ευχαριστεί τους διοργανωτές και τον κόσμο εκ μέρους όλων των σκυλιών. Μετά το έργο θα μπει προς πώληση και όλα τα έσοδα θα πάνε στο Φιλοζωικό.
Είχα κάνει κάτι ανάλογο πριν από μερικά χρόνια σε εκδήλωση που είχε γίνει στο Πάρκο, ενώ έχω φτιάξει και κάποια έργα για τη Φιλοζωική στο χώρο προσωρινής φιλοξενίας στη Μεσσήνη. Αυτή θα είναι η δεύτερη φορά που θα δημιουργήσω ένα έργο μέσα στη γιορτή» απαντά.
-Ένιωσα ότι συμμετέχεις με την καρδιά σου…
Όχι μόνο συμμετέχω με την καρδιά μου, αλλά είναι και μια «προπόνηση» αυτή η συμμετοχή για να δω αν η καρδιά μου παραμένει 100% ανιδιοτελής… Είναι κάποιες δράσεις, όπως αυτή που προετοίμασε η Μαρία, για να δούμε αν ακόμα παραμένουμε στο μονοπάτι που χαράξαμε εξ αρχής, δηλαδή αν παραμένουμε άνθρωποι που θέλουμε να δώσουμε, γιατί τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουν οι απαιτήσεις και τα επιτεύγματά μας κι επειδή είμαστε από σάρκα και οστά και τίποτε άλλο, κάποιες φορές μπορεί να παρασυρόμαστε…
Οπότε όταν επιστρέφεις σε πράγματα που δεν ωφελούν άμεσα εσένα, αλλά αφορούν στα πάντα γύρω σου, αυτό είναι σαν μια… διάγνωση από γιατρό, ότι ακόμα παραμένεις εκεί, όπως ξεκίνησες και θέλεις να δώσεις δηλαδή. Και χαίρομαι που μπορώ να προσφέρω με αυτόν τον τρόπο, γιατί εγώ είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, είναι μπροστά από μένα πολλοί άνθρωποι, τα κορίτσια του Φιλοζωικού, πολλά κορίτσια και αγόρια που το κάνουν συστηματικά και δεν τους ξέρει ο κόσμος. Το κάνουν γιατί το πιστεύουν καθαρά.
-Οπότε όταν ξεκινούσες την πορεία σου είχες κατά νου και την προσφορά γενικότερα…
Η ζωγραφική για μένα ήταν κάτι σαν ημερολόγιο και ξεκίνησα εντελώς τυχαία να ζωγραφίζω τοίχους το 2008, όταν μου ανέθεσαν να το κάνω πειραματικά στο δρόμο προς τον Ταΰγετο για να περάσουμε ένα περιβαλλοντικό μήνυμα. Ήταν σαν να πηγαίνεις να κάνεις ένα καινούργιο σπορ. Εκεί είδα τη δύναμη που έχει η εικόνα και τι ευθύνη κουβαλάει -γιατί δεν μπορείς να βγαίνεις και να γράφεις… κουταμάρες που δεν πιστεύεις ή επειδή έχεις νεύρα, ή ένα οπαδικό σύνθημα κ.ο.κ.. Τότε είναι σαν να βγεις από το σπίτι σου και να αρχίσεις να φωνάζεις. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μεταφέρεις την ένταση του σπιτιού σου στο δρόμο, έχεις, αντίθετα, ευθύνη απέναντι στο δρόμο και σε όποιον περνάει από εκεί.
Εγώ το έκανα σαν να άνοιγα ένα διάλογο και μέσα από αυτές τις δράσεις της προσφοράς ήταν για μένα κι ένας τρόπος να πω “εγώ νομίζω ότι πρέπει να γίνει έτσι” και θα συμμετέχω στο κομμάτι μου αυτό.
Γιατί και με τα περιβαλλοντικά στον Ταΰγετο τρέξαμε και με τη Φιλοζωική και με το Κοινωνικό Ιατρείο έχω προσπαθήσει να δω πού πάει η συζήτηση. Και σε αυτό το ταξίδι δεν υπάρχει τέλος, είναι μόνο ότι πρέπει να συνεχίσουμε να προχωράμε…
Ξεκίνησα, λοιπόν, με την ανάγκη, όχι ακριβώς της προσφοράς, αλλά της αναζήτησης μέσω της προσφοράς και όταν επιστρέφουμε σε αυτό το ταξίδι, επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε υγιείς, σαν ένα ετήσιο τσεκ απ.
Αλλά είναι και μια αποτοξίνωση, απ’ όλο αυτό το φόβο και την πόλωση που υπάρχει στην κοινωνία. Μια φοβερή θεραπευτική αποτοξίνωση, γιατί όλα τα παιδιά που συμμετέχουν το κάνουν καθαρά για να βοηθήσουν. Έχουμε έναν κοινό σκοπό, που δεν είναι προσωπικός, αλλά αφορά στον καθένα προσωπικά και αυτό είναι το ωραίο.
-Η σχέση σου με τη φιλοζωία ποια είναι και πότε ξεκίνησε;
Τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια είμαι πιο συνειδητοποιημένος, έχω και τρία σκυλιά (είχα τέσσερα, μου έχει πεθάνει ένα). Δεν μπορώ χωρίς αυτά, είναι μέρος της οικογένειάς μου. Έχει πολλά δικαιώματα, αλλά έχει και πολλές ευθύνες όλο αυτό. Νιώθεις προνομιούχος να είσαι φίλος και σύντροφος ενός ζώου τέτοιου, που σε αγαπάει και τρελαίνεται για σένα, αλλά έχεις την ευθύνη και τη φροντίδα του να είναι υγιές. Είναι μια σχέση, μια πραγματική ελεύθερη σχέση με όλα τα ρίσκα της.
-Βλέπεις να αλλάζει η κατάσταση με τα αδέσποτα στην περιοχή μας και η συμπεριφορά του κόσμου;
Θεωρώ ότι έχει αλλάξει την τελευταία δεκαετία, έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Και έχει βελτιωθεί πάρα πολύ από αυτή την ανέλπιστη κίνηση που έγινε με τα παιδιά που μπήκαν στη Φιλοζωική και ήταν απλοί εθελοντές. Βάλανε φοβερή προσωπική εργασία και αφιερώσανε χρόνο, αλλά και χρήμα, μαζί με κάποιους κτηνίατρους που εκτιμώ πάρα πολύ -κι αυτοί από την τσέπη τους τα βάζανε όλα- και δημιούργησαν μια πραγματικότητα πολύ καλύτερη από αυτή που φανταζόμουνα εγώ προσωπικά.
Όχι ότι δεν υπάρχει ακόμα πρόβλημα, αλλά έχει μειωθεί αρκετά στους δρόμους που κυκλοφορώ, στα μέρη που περπατώ κι εγώ. Φαίνεται η δουλειά των παιδιών του ΦΟΚ, φαίνεται ότι έχει γίνει με μεράκι, με αγάπη, με ενδιαφέρον. Έχουν κάνει τη δουλειά που έπρεπε να γίνει σε επίσημο επίπεδο και την έχουν κάνει με ψίχουλα, με τίποτα στα χέρια τους, παρά μόνο με την αγάπη που έχουν για τα ζώα. Είναι η ζωή τους ίδια.
Η μεγάλη ανταμοιβή τους είναι ότι συνεχίζουν παρά τις πολλές αντιξοότητες να είναι ακόμη εδώ και να χαίρονται τους καρπούς των προσπαθειών τους.
Βέβαια, δεν υπάρχει τελειωμός σε αυτό το ταξίδι, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να περπατάμε, απλώς γίνονται λίγο καλύτερες οι συνθήκες του ταξιδιού. Ποτέ δε θα σταματήσουν να υπάρχουν ανάγκες με πληγωμένα και άρρωστα ζώα ή εκτεθειμένα νεογέννητα, να καθαρίσουμε, να περιθάλψουμε, να τους βρούμε ένα σπίτι. Πάντοτε πρέπει προσπαθούμε, αλλά ήδη έχουν περισώσει χιλιάδες ζώα, έχει βελτιωθεί η κατάσταση.
Έχει αλλάξει, όμως, και ο κόσμος, υπάρχει ευαισθητοποίηση. Βλέπω όλο και περισσότερες οικογένειες να παίρνουν σκυλί, να συζητούν για εμβολιασμό, για στείρωση, κάτι που δεν υπήρχε παλιότερα. Μπορεί να είναι μόνο ένα 10-20%, αλλά είναι κάτι, μπορώ να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Περισσότεροι άνθρωποι βάζουν μπολάκια στο δρόμο με τροφή και νερό για τα αδέσποτα. Η καινούργια Δημοτική Αρχή έχει βάλει κάποια σημεία, απ’ όπου μπορείς να πάρεις σακουλάκια για τις ακαθαρσίες του σκύλου σου κατά τη βόλτα. Θα είμαι ευτυχής αν βάλει και τροφή. Ένα βήμα τη φορά…
-Είναι αισιόδοξη η ματιά σου…
Πρέπει! Πάντα! Είναι λειτουργία διακόπτη, μπαίνουμε στην αισιοδοξία και δε φεύγουμε ποτέ… Φτάνει, βέβαια, η ώρα που τελειώνει το… καύσιμο στο ρεζερβουάρ, αλλά πρέπει να ξαναγεμίζουμε!
-Γιατί να έρθει το Σαββατοκύριακο ο κόσμος στη Γιορτή του Νότου;
Είναι από τις σπουδαιότερες Κυριακές του χρόνου και δεν πρέπει να τη χάσουμε, είναι για μένα σαν εθνική εορτή, μια γιορτή της καθημερινότητας. Πρέπει να έρθει ο κόσμος για να δει από κοντά τους εθελοντές φιλόζωους που τρέχουν όλη αυτή την κίνηση, αυτούς που τρέχουν και φροντίζουν τα ζώα σε όλη τη Μεσσηνία. Να έρθουν, να συμμετέχουν, να ενημερωθούν, να ευαισθητοποιηθούν, αλλά και να χαρούν το κλίμα της γιορτής.
Μεγάλα project και σχέδια για μια έκθεση του Skitsofrenis…
Η τελευταία εμφάνιση του Skitsofrenis είχε γίνει το περασμένο φθινόπωρο στο φεστιβάλ της Νέας Ιωνίας, ανάμεσα στα άλλα μεγάλα ονόματα της τέχνης δρόμου που υπάρχουν στη χώρα μας.
Η θεματική «Κίνηση και δυναμισμός στο χώρο της πόλης» ενέπνευσε τον Κώστα Λούζη να δημιουργήσει το έργο «A horizontal expression of a vertical desire», δηλαδή «Μια οριζόντια έκφραση μιας κάθετης επιθυμίας», όπου απεικονίζεται μια χορεύτρια με το φουστάνι της να μεταμορφώνεται σε μια ομπρέλα. «Ήθελα να συμβολίσω πάρα πολλά πράγματα, όπως με την ομπρέλα που ολοκληρώνεται ως κατασκευή μόνο όταν ανοίξει, έτσι και ο άνθρωπος μόνο όταν γίνει εξωστρεφής και χορεύει νιώθει άνθρωπος, ειδικά στο αστικό τοπίο που τείνει να συνθλίβει την προσωπικότητα».
Οι συμβολισμοί είναι βασικοί στο έργο του Μεσσήνιου street artist και η κουβέντα μας το έφερε και στο εντυπωσιακό άλογο που… ξεπετάγεται μέσα από μια πολυκατοικία στην οδό Σωκράτους στην Καλαμάτα «Είναι ένα άλογο που βγαίνει μέσα από ένα πλαίσιο. Ήθελα να δείξω την εξωστρέφεια, ότι πρέπει να βγαίνουμε από κάποια πλαίσια που μας βάζουν και να είμαστε εξωστρεφείς, αυτό είναι υγιές και είναι αποτοξίνωση».
Και τι άλλα κάνει αυτόν τον καιρό ο Skitsofrenis; «Έχει ξεκινήσει ο μαραθώνιος των καλλιτεχνικών. Το χειμώνα λόγω καιρικών συνθηκών και λόγω αγροτικών εργασιών “σβήνω τους διακόπτες” και την άνοιξη ξαναρχίζει όλη η ιστορία.
Υπάρχουν διάφορα πράγματα, αρκετές εμπορικές ιδιωτικές δουλειές, μεγάλα project που ακόμη δεν είναι ανακοινώσιμα και υπάρχει και μια σκέψη να δημιουργηθούν μια σειρά από πίνακες για μια έκθεση που δεν έχω καταφέρει να κάνω εδώ και δέκα χρόνια».
– Σου ανοίχτηκαν οι τοίχοι της Καλαμάτας και έχεις βάλει στο… μάτι κάποιον συγκεκριμένο για το επόμενο έργο σου;
Ναι, η πόλη μού έχει φερθεί καλά, με έχει βοηθήσει. Σε κλασικό ύψος έχω ζωγραφίσει ό,τι υπάρχει καλό. Υπάρχουν όμως πολλοί τοίχοι ψηλοί που θα ήθελα πολύ να κάνω μέσα στην πόλη…
-Θα έπρεπε ίσως να γίνει κάτι οργανωμένο στην Καλαμάτα…
Συμμετέχω σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό σε φεστιβάλ, όπου επίσης είμαι γνωστός και με καλούν. Δυστυχώς, στην περιοχή μας δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο τα τελευταία 15 χρόνια. Ίσως δεν το ξέρουν και δεν το εμπιστεύονται, όμως το graffiti έχει πάψει πια να είναι κάτι περιθωριακό και έχει γίνει πολύ δημοφιλές και στη χώρα μας, γιατί δόθηκε στις σωστές του διαστάσεις. Ήρθαν άνθρωποι που είχαν άποψη και κάτι να πούνε και ο κόσμος το αγκάλιασε.
-Τα νέα παιδιά ενδιαφέρονται, έρχονται σε επαφή μαζί σου;
Στο παρελθόν με είχαν βρει κάποια παιδιά, με είχαν ρωτήσει και τους είχα δείξει κάποια πράγματα. Τα τελευταία χρόνια όχι τόσο συχνά. Θεωρώ ότι την τελευταία 5ετία, όπως το εισπράττω εγώ, έχει απομακρυνθεί η νεολαία από το γκράφιτι. Ίσως επειδή υπάρχει τρομερή άνοδος των σόσιαλ μίντια και ζούμε τη σκοτεινή τους πλευρά. Η πολύ μικρή γενιά, που τώρα έπρεπε να γνωρίζεται με τις τέχνες, αναλώνεται πάρα πολύ στα σόσιαλ μίντια κι αυτό είναι σαν γάγγραινα. Έχουν γίνει αυτοσκοπός, αντί γνωριστείς με το graffiti ή με άλλα δημιουργικά πράγματα και μετά να βγεις έξω να το πραγματοποιήσεις. Είναι σαν να μη μαθαίνεις από την τηλεόραση, αλλά να θέλεις την ίδια την τηλεόραση –μια παρά φύση και όχι υγιής διαδικασία, κι αυτό είναι κάτι που με ανησυχεί και πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξει…
Όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο στον πεζόδρομο της Μπενάκη…
Η Γιορτή του Νότου θα φιλοξενηθεί στην αρχή του πεζόδρομου της Μπενάκη κάτω από την Υπαπαντή και το πρόγραμμα έχει ως εξής:
Σάββατο 26/3
11:00-12:00 Face painting για παιδιά και όχι μόνο
Κυριακή 27/3
11:00-13:00 Face painting
12:00 Ο Skitsofrenis εν δράσει
12:00 Bean Witched πεντανόστιμα vegan γεύματα αγάπης
13:00 Παραδοσιακοί χοροί από τον Λαογραφικό Σύλλογο «Κορύβαντες»
-Το παζάρι θα διαρκέσει όλο το διήμερο 11.00 π.μ.-6.00 μ.μ. και, φυσικά, από την γιορτή δε θα λείψει η μουσική. Το παζάρι μπορείτε να ανακαλύψετε θησαυρούς! Θα περιλαμβάνει κυρίως δωρεές φιλόζωων επιχειρηματικών, επαγγελματιών, χειροτεχνών-καλλιτεχνών και σκίτσα του Αργύρη Μαυρέα!
Δεύτερο χέρι ρούχα και αξεσουάρ σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές! Βιβλία, ταινίες, χειροποίητα κοσμήματα, μπρελόκ, αρωματικά, ξύλινα έργα, vegan σνακ, παραδοσιακά παστέλια, κρέμες ξύδι, μουστάρδες, ξηρούς καρπούς και πολλά ακόμα!
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
