Δύο χοροί εις το Πανελλήνιον
Η τρελή, η πρωτοφανής, η μανιακή, η συγκλονιστική ευθυμία η οποία κατεπλημμύρισε ασυγκράτητος και διασείει από ημερών τους Αθηναίους, μετέδωκε μέχρι της ψυχράς μας εδώ, ακάμπτου σοβαρότητος, έναν ασθενή σπινθήρα. Απεφασίσθη και δίδεται τα δύο συνεχή βράδυα του Σαββάτου και της Κυριακής ανοικτός χορός μετημφιεσμένων και μη εις την αίθουσαν του «Πανελληνίου», εις τον οποίον ελπίζεται ότι θα σπεύση αθρόα η κοσμική Καλαμάτα.
Η είδησις προεκάλεσεν ήδη ανά τους κοσμικούς κύκλους ζωηράν συγκίνησιν, γίνονται πυρετώδεις προετοιμασίαι, αμφιέσεις μασκέ παρηγγέλθησαν αθρόαι και η συμμετοχή προμηνύεται γενική.
Η αίθουσα του χορού θα διασκευασθή καταλλήλως.
Ο ΧΘΕΣΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ
Η άλλη κίνησις
«ΘΑΡΡΟΣ» 21 Φεβρουαρίου 1916
Καθ’ ην στιγμήν η πρωτεύουσα της Ελλάδος έχει με λύσσαν ριφθή εις τους τρελλούς στροβιλισμούς μιας εξωφρενικής και πρωτοφανούς ευθυμίας, η πρωτεύουσα της Μεσσηνίας εξακολουθεί να διάγη τον πλέον ενάρετον, ήσυχον και σοβαρόν βίον. Ίσως τούτο είναι και το προτιμότερον έναντι της αθηναϊκής υπερβολής, υπερβολής εξαιρουμένης εις ύψη καθ’ ην στιγμήν η πείνα και η δυστυχία μαίνεται εις όλην την Ελλάδα.
Δυστυχώς η απόλυτος σκέψις δεν ημπορεί παρά να καταδικάση και το φαινόμενον της ιδικής μας ατέγκτου ψυχρότητος και να το καταλογίση ως χαρακτηριστικόν μιας ζωής νεκράς, μιας ψυχολογίας πτωματώδους, ενός τρόπου του σκέπτεσθαι καθ’ ολοκληρίαν καθυστερημένου.
Αυτή είναι η αλήθεια: Ότι όσον δήποτε σημαντικήν συμβολήν και αν έχη εις την επικράτησιν της καλαματιανής αυτής αποκρηάτικης νέκρας η σημερινή κατάστασις των δυσκόλων οικονομικών συνθηκών, υπάρχουν εν τούτοις και άλλα στοιχεία, και άλλοι συντελεσταί, ασκούντες σπουδαιοτάτην επιρροήν. Συντελεσταί αναφερόμενοι εις την χρονίαν και ανεξαρτήτως δυσκόλων ή ευτυχών περιστάσεων καλαματιανήν ψυχικήν ροπήν και ιδεολογίαν. Ότι δε την ιδεολογίαν, ήτις άλλοτε ήτο ασθενεστέρα, αυτήν θωρακίζουν με προσχήματα ή έστω και με πραγματικά δικαιολογίας η πείνα των επιστράτων και αι κρίσιμοι στιγμαί του Έθνους.
Ούτως ή άλλως, το γεγονός το οποίον έχει να σημειώση η ειδησεογραφική αυτή στήλη είναι μία απέραντος ψυχρότης, μια πτωματώδης ψυχρότης, απέναντι της οποίας η κίνησις άλλων καλαματιανών απόκρεω φαίνεται όνειρον.
Οι συμπολίται και αι συμπολίτιδες που εφόρεσαν την υποβλητικήν εις τρελλήν ευθυμίαν – και όμως εδώ, σχεδόν πένθιμον – στολήν του μασκαρά υπήρξαν ελάχιστοι. Ελαχιστότατοι δε εκείνοι οι οποίοι κατόρθωσαν να ευθυμήσουν πραγματικώς. Αι μάζαι του πλήθους, από τας οποίας συνήθως εκπληγάζει η λάβα της τρελλής χαράς, έμειναν ψυχραί, εντελώς ψυχραί κατά μίαν πελωρίων διαστάσεων πλειονοψηφίαν.
Ο χθεσινός χορός
Ένα κομμάτι ευθυμίας και ζωηράς διασκεδάσεως εν μέσω της απεράντου αυτής ημέρας ήτο ο χθεσινός χορός του «Πανελληνίου», ο οποίος συνεκέντρωσεν αληθώς πυκνότατον κόσμον, στοιχεία καλαματιανά και μη. Ο χορός αυτός επί πλέον δύναται να υπάρξη ελπίς ότι θα δώση ώθησιν σπουδαίαν δια την σημερινήν κίνησιν.
Απόψε εις την αίθουσα του «Πανελληνίου» θα δοθή και δεύτερος χορός, όπου προμηνύεται επίσης μεγάλη κοσμοσυρροή.
ΔΥΟ ΗΜΕΡΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΩΣ
«ΘΑΡΡΟΣ» 23 Φεβρουαρίου 1916
Ημπορούμεν να σημειώσωμεν, χωρίς φόβον να περιπέσωμεν εις υπερβολήν, ότι η Καλαμάτα των τελευταίων ημερών έγινεν αγνώριστος χθες και προχθές. Η κίνησις εν γένει υπήρξεν αρκετά ζωηρά, η δε οικογενειακή ζωηροτάτη. Συνετέλεσεν αναμφιβόλως εις τούτο και το γεγονός ότι μέγας αριθμός Καλαμίων επιστράτων ευρίσκονται μονίμως είτε επ’ αδεία, ενταύθα.
Χθες εσημειώθη ακόμη ζωηροτέρα διασκέδασις εις τον Άγιον Κωνσταντίνον, όπου βοηθούντος του εξαιρέτου ανοιξιάτικου καιρού συνεκεντρώθη κόσμος.
Αρκετοί έκαμαν μίαν ωραίαν σιδηροδρομικήν εκστρατείαν μέχρι του γειτονικού Νησίου, όπου ο εορτασμός της Καθαράς Δευτέρας είναι πάντοτε ζωηρότατος, με τον ιδιαίτερον τοπικόν χρωματισμόν του.
Οι δύο χοροί του «Πανελληνίου»
Ζωηρότερος ο δεύτερος από τον πρώτον. Ένα κομματάκι, μία μικρογραφία αθηναϊκής διασκεδάσεως, ασθενεστέρας βεβαίως ζωηρότητος, ολιγώτερον τολμηράς, αλλά τέλος πάντων διασκεδάσεως πολιτισμένης. Η συγκέντρωσις, απαρτισθείσα από πολλούς ξένους και ολίγους εντοπίους, υπήρξε πυκνή.
Ο χθεσινός προ πάντων χορός αφήκεν εις όλους τους συμμετασχόντας, είτε ενεργώς είτε μη, τας καλλιτέρας εντυπώσεις.
Η θεατρική κίνησις
Πλήθος κόσμου συνέρρευσε εις τας δοθείσας από τον λαμπρόν θίασόν μας τρεις παραστάσεις.
Εις την Μεσσήνην
Εις το Νησί την Δευτέραν εξεστράτευσε μέγα μέρος της κοσμικής Καλαμάτας δια να απολαύσουν την κρεμάλαν. Αντί της κρεμάλας η οποία φαίνεται ότι έμεινεν ανάμνησις, επέρασαν οι εκδραμόντες Καλαματιανοί ένα ωραίον απόγευμα εις την γείτονα πόλιν, από την οποία απεκόμισαν τας ωραιοτέρας εντυπώσεις.
Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΑΠΟΚΡΗΑΤΙΚΗ ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ
«ΘΑΡΡΟΣ» 24 Φεβρουαρίου 1916
Ενώ η Καλαμάτα ηγωνίζετο να εξυπνήση και να κινηθή δι’ ολίγας ώρας των απόκρεω, η πρωτεύουσα του κράτους εμαίνετο από την διασκέδασιν. Μία επιστολή φίλου εξ Αθηνών ως εξής ζωγραφίζει την αθηναϊκήν αποκρηάτικην φρενίτιδα:
«Η Αθήνα εξετρελλάθη κυριολεκτικώς. Μια μανία γλεντιού οιστρηλατεί τον κόσμον. Μη και είναι μελλοθάνατοι όλοι αυτοί οι οποίοι ωρύονται εβδομάδας τώρα; Ιδιαιτέρως οξύς είναι ο κατέχων τας γυναίκας οίστρος. Μη είναι τάχα εκδήλωσις φυσικού ενστίκτου του θήλεως εις άμιλλαν προς κατάκτησιν του άρρενος τώρα που ο άγριος θερισμός της νεανικής ήβης και της ανδρικής αλκής εις τους μακαβρίους χορούς των μαχών, αραιώνει τας τάξεις των εραστών της στιγμής, των συζύγων της αύριον; Πόσην μελαγχολίαν γεννά αυτή η ευθυμία.
Ωρισμένως συνετέλεσεν εις αυτήν η έλλειψις οργανώσεως καρναβαλικής, αλλά και η απειρία των ξένων και των παρ’ όλα τα παθήματα φαιδρών Σέρβων, αλλά προ παντός του χρήματος η αφθονία. Είναι τι καταπληκτικόν. Ο κόσμος πεινά αλλ’ ο χρυσός τρέχει. Τρέχει άφθονος εις τον Πειραιά, εις τας Αθήνας, τρέχει χειμαρρωδώς εις τας coulisses του χρηματιστηρίου. Τι κοινωνικόν οξύμωρον, τι πικρός καυσίγελως.
Άλλοι θερίζονται εις μάχας, άλλοι σήπονται εις τα χαρακώματα, άλλοι ψοφούν από πείνα, ενώ άλλοι γλεντούν, γλεντούν, οργιάζουν, σπαταλούν ή περιφέρουν υπό μάσκαν την ανίαν των εκατομμυρίων των. Και η φύσις, η αιωνία, η φύσις η πάντοτε νέα και αθάνατος και ωραία εναλλάσσει τους μη ρυθμούς των καταιγίδων της με τα γλυκύτερα των μειδιαμάτων της ανοίξεως. Αιωνία φύσις, εκεί, εις τους κόλπους της μόνον υπάρχει η αληθινή χαρά της ζωής.
Αλλά συλλαμβάνω εμαυτόν φιλοσοφούντα. Μου το ανακαλεί φαιδρά ωρυγή πιερρότων και κολομβινών, ήτις υπό τα παράθυρά μου περιάται να με πείση ότι εξέφυγε του θηριωτροφείου. Αούα, λοιπόν, αούα. Πέμπω από την πρωτεύουσαν, η οποία έπαυσε να κοιμάται από ημερών, την ωρυγήν αυτήν, ως σαρκασμόν προς την αιωνίως κοιμωμένην Καλαμάταν…».
Ο ΘΕΑΤΗΣ
