Κι άλλα βάρη; Δε σήκωσε η κοινωνία το βάρος της χρεοκοπίας; Δε ζητήσαμε ατομική ευθύνη στην υγειονομική κρίση; Θα της πούμε τώρα και πότε θα ανάβει το διακόπτη; Πότε θα ανάβει το θερμοσίφωνα;
Όχι πια άλλα βάρη, μπορούμε, δρέποντας λεφτά από τα κλεφτόδεντρα της αισχροκέρδειας και του άγριου νεοφιλελευθερισμού.
Είναι θέμα βούλησης και εμείς μπορούμε, και τότε αντίο πληθωρισμέ, αντίο, ακρίβεια, αντίο κρίση. Πείτε μου, σας παρακαλώ, μπορείτε να αντισταθείτε σε αυτή την ψηφοθηρική ρητορική;
Ακούγοντας τα παραπάνω από στόματος Τσίπρα, ένα μέρος της κοινωνίας, παρασυρμένο από τη ρητορική της υπεραπλούστευσης σίγουρα θα κλείσει τα αυτιά του στη ρητορική της ευθύνης.
Εάν, μάλιστα, δοθεί η ευκαιρία να ρίξεις μια ματιά στα ενδότερα του 3ου συνεδρίου, θα δεις ένα μείγμα τοξικότητας, λαϊκισμού, αυταρχικότητας, απειλών και εντάσεων και όλα αυτά μέσα στο αριστερό ρεπερτόριο της πολακικής κουλτούρας.
Υπόδειγμα αριστερού ο σύντροφος αυτός που ζητά να κατέβουν οι «καραβανάδες» να πάρουν την εξουσία. Αν το είχε πει δεξιός, θα είχε πάρει φωτιά ο τόπος.
Ντύθηκε Άγιος Βασίλης ο Τσίπρας. Πήρε φόρα και άρχισε να μοιράζει. Έχει ένα πλεονέκτημα, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Διαστρεβλώνει αδίστακτα τα όσα έχει κάνει για να ξαναγράψει την ιστορία όπως τον βολεύει.
Κεφαλαιοποίησε την τραγωδία της πτώχευσης, και τώρα επιχειρεί το ίδιο με την ενεργειακή κρίση και το μπάχαλο της απλής αναλογικής.
Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν αυτοί που έζησαν τις μεγάλες ανασφάλειες του προηγούμενου αιώνα.
Πάντως, στο λαϊκισμό δεν απαντάς με λαϊκισμό. Είσαι χαμένος από χέρι. Στην πλειοδοσία κερδίζει πάντα ο λαϊκιστής.
Οι λαϊκιστές πάντα ήσαν ερωτευμένοι με τον λαό. Μόνο που ο έρωτας δεν είναι αμοιβαίος.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
