Ο 13χρονος μαθητής της Α’ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας είναι ένα παιδί-θαύμα, που δείχνει έναν άλλο δημιουργικό δρόμο
Ο Γιώργος Νικολόπουλος είναι από τα ιδιαίτερα ταλαντούχα παιδιά της Καλαμάτας και πριν καλά καλά συμπληρώσει τα 13 του χρόνια (θα τα κλείσει τον Αύγουστο), εντυπωσιάζει με τις ικανότητές του στη Ζωγραφική και τη Μουσική, με τη δημιουργικότητα και την ικανότητά του να εξισορροπεί διαφορετικά πράγματα στη ζωή του, συμπεριλαμβανομένου του αθλητισμού (παίζει και τένις).
Με μια ωριμότητα που εκπλήσσει και χωρίς να χάνει τη ζωτική του παιδικότητα, ο Γιώργος αποτελεί πρότυπο για τα νέα παιδιά, αποδεικνύοντας ότι η μονοδιάστατη ενασχόληση με τον εικονικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των κάθε είδους βιντεοπαιχνιδιών ή των κινητών που έχουν γίνει προέκταση του χεριού μας, μπορεί να είναι σύνηθες φαινόμενο της εποχής μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μονόδρομο.
Μαθητής της Α’ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας ο 13χρονος καλλιτέχνης βρήκε το κατάλληλο σχολικό περιβάλλον για να ανθίσει ακόμη περισσότερο, αλλά και να μπλεχτεί περισσότερο στο δίλημμα: Σχολή Καλών Τεχνών, Σχολή Μουσικολογίας ή κάτι σχετικό. Φυσικά, έχει ακόμη πολύ χρόνο για να αποφασίσει το βασικό φοιτητικό και επαγγελματικό του δρόμο, αλλά ό,τι κι αν διαλέξει, τελικά, είναι βέβαιο ότι και οι δύο τέχνες θα συνοδεύουν και θα εμπλουτίζουν καθημερινά τη ζωή του, ως τρόποι έκφρασης και δημιουργικής διεξόδου. «Είναι και τα δύο τέχνη και μπορώ και με τα δύο να εκφραστώ. Λατρεύω να περνάω το χρόνο μου ζωγραφίζοντας ή παίζοντας μουσική, συγκεντρώνομαι σε αυτά και τότε ξεχνώ όλα τα υπόλοιπα», εξηγεί ο ίδιος.
Η μουσική φαίνεται, πάντως, να κερδίζει τον Γιώργο περισσότερο τον τελευταίο καιρό, καθώς μάλιστα και οι δύο γονείς του, ο Τάκης Νικολόπουλος και η Έφη Πολίτη, είναι γνωστοί μουσικοί της πόλης μας (η μαμά καταξιωμένη και ως ψυχολόγος, με δικό της γραφείο στο κέντρο της Καλαμάτας και συμμετοχή ως διδάσκουσα σε διάφορα συναφή εκπαιδευτικά προγράμματα). Καθοριστικό ρόλο παίζει σε αυτό και το νέο σχολείο, όπου εισήχθη ως «πρωτάκι» στις περυσινές εξετάσεις με 100% επιτυχία! «Είναι καταπληκτική εμπειρία στο Μουσικό. Είναι η πρώτη μου χρονιά εκεί, έχω δεθεί αρκετά με συμμαθητές και καθηγητές και μου έχει δώσει πολλές ευκαιρίες έκφρασης. Οι έξτρα ώρες μπορεί να είναι κουραστικές, αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ γιατί είναι μουσικά μαθήματα. Μου αρέσει να μαθαίνω καινούργια πράγματα για τη μουσική, με την οποία ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία, επειδή και οι δύο γονείς μου είναι μουσικοί.
Μαθαίνω μπουζούκι, πιάνο και ταμπουρά, ακουστική, κλασική, ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, κάνω μαθήματα ούτι εκτός σχολείου, παίζω λίγο πολίτικο και στεριανό λαούτο και τώρα τζουρά και μπαγλαμά, που είναι στην ίδια οικογένεια με το μπουζούκι» αναφέρει με ενθουσιασμό, αλλά και απλότητα στο «Θ» ο μικρός Γιώργος, που όμως δε σταματάει ούτε εκεί.
Εκτός από το σχολείο και τα έξτρα μαθήματα, υπάρχει και η μπάντα «Όταν φυσάει έχει αέρα» (με την… καρμική ονοματοδοσία από ένα αυτοκόλλητο μετά την πρώτη πρόβα), την οποία δημιούργησε ο Γιώργος Νικολόπουλος (ο ίδιος παίζει ηλεκτρικό μπάσο και τζουρά), μαζί με τη Μαριέττα Γιαννουλάκη (ντραμς), τον Κωνσταντίνο Καραγγελή (τραγούδι) και τον Αντρέα Κουμανάκο (κιθάρα), με κλίση στα παλιά ελληνικά ροκ.
Μαζί με τη Μαριέττα, ο Γιώργος έχει προσθέσει και μια εικαστική πινελιά στην αίθουσα των κρουστών, που αναμένεται να έχει συνέχεια και σε άλλους τοίχους του Μουσικού Σχολείου.
Όσο για τη Ζωγραφική, ο Γιώργος θυμάται ότι από πολύ μικρός τού άρεσε να περνάει το χρόνο του ζωγραφίζοντας ή, όπως λέει η μαμά του, «ζωγράφιζε από πάντα», δείχνοντας από 3-4 ετών τη σφαιρική του αντίληψη για τον κόσμο και την τρισδιάστατη αποτύπωση του χώρου. Ήδη από την Α’-Β’ Δημοτικού φάνηκε να ξεφεύγει από το μέσο όρο των παιδιών και η ενασχόλησή του έγινε πιο επίμονη, με αρχική προτίμηση για «τρομαχτικά σχέδια, σκελετούς και τέτοια, αλλά και τα πρώτα δείγματα πορτραίτων, που πλέον έχουν γίνει η βασική του θεματολογία.
Ο έφηβος Καλαματιανός καλλιτέχνης δεν έχει παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής και βελτιώνεται με τον πειραματισμό, την επιμονή και την παρατήρηση των έργων άλλων καλλιτεχνών, ενώ ήταν αρκετή μια και μόνο επίδειξη από φίλη ζωγράφο της οικογένειας (σ.σ. ο λόγος για τη Susanne Μουρδουκούτα) για να συνειδητοποιήσει ο Γιώργος την τεχνική της φωτοσκίασης, που είχε ως αποτέλεσμα την εντυπωσιακή ποιοτική αναβάθμιση των πορτραίτων του τα τελευταία 1-2 χρόνια.
«Είναι λίγο πιο δύσκολες οι προσωπογραφίες -όλα είναι δύσκολα με το δικό τους τρόπο- αλλά μου αρέσει να ζωγραφίζω για να βλέπω την ανατομία του προσώπου και προσπαθώ να βάζω σωστές σκιές. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο κοντά στην εικόνα μπορώ. Κάποιες φορές μπορεί να μου φανεί κάτι λάθος, να μου βγει πιο ψηλά ή πιο χαμηλά ένα μάτι και τότε μπορεί να αρχίσω από την αρχή. Όμως, δεν αφιερώνω όσο χρόνο μπορεί να νομίζουν κάποιοι, ανάλογα με την περιπλοκότητα μπορεί να μου πάρει από δέκα λεπτά έως μιάμιση ή δύο ώρες.
Κυρίως χρησιμοποιώ μολύβι, αλλά προσπαθώ να πειραματίζομαι, να χρησιμοποιώ αρκετές τεχνικές ή να κάνω συνδυασμούς, π.χ. σχέδιο με μολύβι και νερομπογιές. Γενικά μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα.
Τα θέματά μου είναι τυχαία επιλογή προσώπων από εικόνες που βρίσκω κυρίως στο ίντερνετ και μου φαίνονται ωραία και προσπαθώ να τα ζωγραφίσω ή κάποιες ιδέες που έχω στο μυαλό μου.
Όσοι βλέπουν τη δουλειά μου είναι πολύ ενθαρρυντικοί κι αυτό με κάνει ακόμα πιο χαρούμενο. Βλέπω κι εγώ ότι έχω εξελιχθεί αρκετά, κοιτώντας παλιές μου ζωγραφιές, γιατί όπως με την ηλικία δεν μπορώ να καταλάβω ότι έχω μεγαλώσει και έχω ψηλώσει, αν κοιτάξω φωτογραφίες παλιές καταλαβαίνω ότι έχω αλλάξει κι αυτό με ικανοποιεί.
Αυτό τον καιρό συνεχίζω με πορτραίτα, αλλά θέλω να κάνω ένα διάλειμμα από τα ρεαλιστικά και να ζωγραφίζω ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι», λέει για τη δουλειά του 13χρονος Γιώργος Νικολόπουλος.
Αυτά τα τελευταία πιο προσωπικά σχέδια είναι και εκείνα που αρέσουν περισσότερο στη μαμά Έφη: «Ενώ είναι εξαιρετικός στο να βλέπει μια εικόνα και να τη φτιάχνει, η φαντασία του είναι αυτή που μου αρέσει πολύ και με εκπλήσσει. Στα Εικαστικά στο σχολείο τού ζήτησαν να φτιάξει κάτι με ποδήλατο και ο Γιώργος έφτιαξε ένα πορτραίτο που εμπεριείχε το ποδήλατο, βάζοντας ρόδες για μάτια».
Όταν υπάρχει, όμως, ένα ταλέντο, υπάρχει και ένα βάρος, ώστε αυτό να εξελιχθεί ανάλογα… «Είναι γεγονός πως όταν έχεις κάτι εύκολο μπορεί να αφεθείς και να μην προσπαθήσεις όσο κάποιος άλλος που δε διακρίνεται για το ταλέντο του. Με τη μισή δουλειά μπορεί να φτάνεις στο ίδιο επίπεδο, αλλά με αυτό τον τρόπο ίσως δεν κάνεις το παραπάνω για το οποίο έχεις τη δυνατότητα κι αυτός είναι πάντοτε ο κίνδυνος του ταλέντου.
Στον Γιώργο, όμως, έχω εμπιστοσύνη. Βλέπω ότι επενδύει πολύ χρόνο και μελέτη και μαθαίνει πολύ γρήγορα, οπότε δεν τον βλέπω να κινδυνεύει από κάτι τέτοιο. Και τη Ζωγραφική δε βλέπω να τη σταματάει, άσχετα από το τι θα αποφασίσει να σπουδάσει».
Και ο τελευταίος λόγος στον Γιώργο προς τους συνομηλίκους του: «Μπορεί να ακούγεται ότι δεν έχω ελεύθερο χρόνο, αλλά έχω αρκετό για να μπορώ να βγαίνω έξω βόλτα με τους φίλους μου ή να κάνω πρόβα με την μπάντα μου. Μπορώ να τα συνδυάζω όλα. Περνάω κι εγώ χρόνο στην οθόνη όπως άλλα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά προσπαθώ να είμαι και πιο δημιουργικός, παίζοντας μουσική και ζωγραφίζοντας. Λέω και στους φίλους μου ότι είναι καλό να ασχοληθούν με χόμπι που τους αρέσουν, όπως το να προσπαθήσουν να μάθουν κάποιο μουσικό όργανο, γεμίζοντας πιο δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
