Η πόλις ολόκληρος επλημμυρίσθη τελευταία από ανθρώπους του πνεύματος, από διανοουμένους, από καλλιτέχνας. Η υπερπαραγωγή έφθασε πια εις το μάξιμουμ της εκδηλώσεώς της και δεν έμεινε μέγαρο αριστοκρατικό, σπίτι μπουρζουάδικο, καλύβα φτωχική που να μη κρύβη κι από μια αξία της σήμερον, μια παγκόσμια δόξα της αύριον.
Ο σνομπισμός ποτέ δεν είχε ασφαλώς δια μέσου όλων των αιώνων κυριαρχικώτερη εκδήλωσι, από αυτή που κατάφερε να επιτύχη εις την ωραίαν πόλιν μας όπου μέχρι προ τίνος άνθιζε μόνον η σταφυλή και έθαλλε μόνον η ελαία και η οποία ήδη μετεβλήθη ολόκληρη εις ένα τεράστιον θερμοκήπιον όπου κaλλιεργούνται τα τόσον λεπτά και ευπρόβλητα άνθη της ποιήσεως και της συγγραφικής κάθε είδους και της ζωγραφικής και της μουσικής και γενικά όλων των τεχνών πλην – προσωρινώς πάντα –της κινηματογραφικής παραγωγής.
ΚΑΙ όλοι αυτοί οι ιεροφάντες των τεχνών είναι τόσον ανυπόμονοι, τόσον απαιτητικοί, αυτοθαυμάζονται και αυτοκριτικάρονται τόσον, ώστε εννοούν να εγγίσουν με τα έργα τους τις πανύψηλες κορυφές των τεχνών, να υπερβούν τον Παρνασσόν, να θέλξουν την Πολύμνιαν, να καταρρίψουν τα κλασικά ιδεώδη.
