Πάνε 12 χρόνια από την πρώτη διαδήλωση κατά μνημονίου. Πάνε 12 χρόνια από τότε που μια ομάδα «αγανακτισμένων», κρυμμένοι στις κουκούλες του λαϊκισμού και του φασισμού, φωνάζοντας «φωτιά στους πλούσιους» λαμπάδιασαν με μολότοφ το κτήριο της Μαρφίν.
Η επίθεση εκείνη δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, την τροφοδότησαν ομάδες της «ανατροπής» που αμφισβήτησαν ευθέως την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας.
Για πολλά χρόνια, ως το 2015, η πολιτική βία δέσποζε στην πολιτική και στην κοινωνική καθημερινότητα, ορίζοντας ως ένα βαθμό και το δημόσιο διάλογο.
Το πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε, δυστυχώς, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Αντί για μια κοινή αποφασιστική στάση απέναντι στο φρικτό έγκλημα, κάποιες πολιτικές δυνάμεις προτίμησαν να καταδικάσουν τη βία με γενικότητες.
Καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία συναυλία συμπαράστασης στο δράμα. Κανένα σύνθημα.
Δυστυχώς, η εποχή του μίσους και του διχασμού δεν έχει τελειώσει. Ακόμα η επικαιρότητα αντιμετωπίζεται οπαδικά. Ακόμα και οι τραγωδίες. Εσχάτως, και ο πόλεμος.
Η ελληνική κοινωνία, για άλλη μια φορά, κράτησε μια στάση παθητικής ανοχής. Πρόκειται για μια άτυπη ασυλία που ενθαρρύνει κάθε μορφή παραβατικότητας.
Το γεγονός ότι ύστερα από τόσα χρόνια οι δολοφόνοι της Μαρφίν παραμένουν ατιμώρητοι, έχει σχέση με την κοινωνική αυτή ασυλία.
Κάθε έγκλημα που μένει ατιμώρητο, είναι ένα κομμάτι που χάνεται από το σώμα της Δημοκρατίας. Είναι ένα κομμάτι που φεύγει από τα υλικά που μας κρατούν ενωμένους.
Μένει, βεβαίως, μια σοβαρή εκκρεμότητα. Ο εντοπισμός και η τιμωρία των ενόχων του φονικού εμπρησμού και η απόδοση δικαιοσύνης.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
