Ο Χένρι Κίσινγκερ στα τέλη του μήνα κλείνει αισίως (ή ανοσίως) τα 99. Κι όμως, νάτος και πάλι στην επιφάνεια αυτός ο αιώνιος «γκουρού της διπλωματίας», ο ινστρούχτορας του realpolitik κυνισμού, ο μέγας χειραγωγός εθνικών και διεθνών κρίσεων, ο αρχιερέας του ψυχρού πολέμου, ή, σύμφωνα με άλλους, ένας κατά συρροή «εγκληματίας πολέμου».
Αυτή τη φορά αφορμή ήταν η βαρυσήμαντη συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε πριν από τρεις μέρες στους Financial Times γύρω από τις προοπτικές του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και της ανθρωπότητας γενικότερα, στο πλαίσιο ενός νέου ψυχρού πολέμου, με τους ίδιους πρωταγωνιστές (ΗΠΑ/Δύση, Ρωσία, Κίνα).
Κατά τη συνέντευξη, μοιάζει να αναρωτιέται κι ο ίδιος αν «η κλιμάκωση του πολέμου θα σημάνει τη χρήση όπλων που στα 70 χρόνια της ύπαρξής τους δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ». «Αν περάσουμε αυτή τη γραμμή, αυτό θα είναι ένα γεγονός τεράστιας σημασίας».
Και παρακάτω, στο ίδιο δυστοπικό μοτίβο που επειδή προέρχεται από εκείνον σου προκαλεί ένα είδος οντολογικού τρόμου: «Έχουμε να κάνουμε πλέον με τεχνολογίες που μπορούν να επιτύχουν επίπεδα καταστροφής που δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε. Και το περίεργο στην παρούσα κατάσταση είναι ότι τα όπλα πολλαπλασιάζονται και στις δύο πλευρές, και κάθε χρόνος που περνά γίνονται ακόμα πιο εξελιγμένα.
Δε γίνεται, όμως, καμία συζήτηση διεθνώς για το τι θα συμβεί αν τα όπλα αυτά πράγματι χρησιμοποιηθούν. Ζούμε σε μια εντελώς νέα εποχή και εξακολουθούμε να παραμελούμε αυτό το σενάριο».
Α.Π.
