ΗΤΤΑ ΜΑΚΡΟΝ: Με πρωτοσέλιδα όπως «Χαστούκι», «Ταπεινωτική ήττα», «Καταστροφική δοκιμασία», για τον Μακρόν, ήταν ο τρόπος που μεγάλο μέρος του γαλλικού Τύπου αντιμετώπισε το πρωί της Δευτέρας τα αποτελέσματα των εκλογών.
Η παράταξη του Μακρόν συγκέντρωσε μόνο 245 έδρες τη στιγμή που χρειαζόταν 289, σε σύνολο 577 εδρών, για να έχει την απόλυτη πλειοψηφία.
Σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, το κόμμα του Μακρόν συρρικνώθηκε κατά περισσότερο από 100 έδρες.
«Η κατάσταση είναι πρωτοφανής. Ποτέ άλλοτε η Εθνοσυνέλευση δε γνώρισε μια τέτοια διαμόρφωση επί Πέμπτης Δημοκρατίας», δήλωσε η πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν.
Η διακυβέρνηση της χώρας μετατρέπεται σε μια πολύ πιο δύσκολη διαδικασία. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να δώσουν στήριξη στον Μακρόν είναι οι ρεπουμπλικάνοι, που με τις 61 έδρες τους θα του επιτρέπουν να περνά νομοσχέδια στη Βουλή.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι μια τέτοια συνεργασία θα έσπρωχνε τον Μακρόν ακόμα πιο δεξιά, την ίδια στιγμή που είναι οι δεξιές πολιτικές του που τον οδήγησαν στην ήττα.
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: Το μέτωπο που έφτιαξε η γαλλική Αριστερά, ονομάζεται «Νέα Οικολογική και Κοινωνική Λαϊκή Ένωση» (NUPES, η Ενωμένη Αριστερά) και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η πιο σημαντική εξέλιξη. Και παρόλο που σε έδρες έμεινε στις 131, λόγω ιδιομορφίας του γαλλικού εκλογικού συστήματος, σε ψήφους έμεινε μόλις 20 χιλιάδες πίσω από το κόμμα του Μακρόν, σε ένα εκλογικό σώμα δεκάδων εκατομμυρίων.
Στον πρώτο γύρο που μπορεί να γίνει πραγματική εκτίμηση της δύναμης του κάθε συνδυασμού, η παράταξη «Μαζί» του Μακρόν συγκέντρωσε το 25,75% των ψήφων έναντι 25,66% της «Λαϊκής Ένωσης» του Μελανσόν
Η Λαϊκή Ένωση συνένωσε το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς και των Οικολόγων στη Γαλλία, καθώς και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Έμεινε πίσω από τις προσδοκίες ότι θα μπορούσε να είναι πρώτη δύναμη στη νέα Βουλή. Δεν παύει, όμως, η ανάδειξή της σε αξιωματική αντιπολίτευση, ελάχιστα πίσω σε δύναμη από το προεδρικό κόμμα, να αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη στο γαλλικό, αλλά και το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό.
Μέσα στη μαυρίλα της εποχής, με τον πόλεμο, την ακροδεξιά να σηκώνει κεφάλι και το κίνημα να φαίνεται σε σοβαρή οπισθοχώρηση σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, δεν είναι μόνο στη Γαλλία που η Αριστερά επανέρχεται με πολύ πιο ριζοσπαστική ατζέντα.
Στην Κολομβία ένας πρώην αντάρτης, ο αριστερός Petro, εκλέχθηκε πρόεδρος σε μια έκρηξη της λαϊκής κινητοποίησης, σε μια χώρα που δεν είχε ποτέ προηγουμένως αριστερό πρόεδρο στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της.
Αυτή η εκλογή ακολούθησε ανάλογες νίκες σε Περού, Χιλή και Ονδούρα.
Οι εξελίξεις, όμως, στη Γαλλία, με το ειδικό της βάρος στις παγκόσμιες εξελίξεις και το ειδικό βάρος του προλεταριάτου, δίνουν μια πολύ ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτήν.
Όπως ιδιαίτερη βαρύτητα δίνει και το γεγονός ότι η συνένωση της Αριστεράς έγινε πάνω στο πρόγραμμα με το οποίο ο Μελανσόν διεκδίκησε την προεδρία πριν από δύο μήνες. Ένα πρόγραμμα σε σαφή ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό, ένα πρόγραμμα που κυρίαρχο στοιχείο του ήταν οι μαζικές επενδύσεις για να καταπολεμηθεί η ανεργία και τα εξευτελιστικά μεροκάματα, μέσα από την κοινωνικοποίηση των τραπεζών.
Η κοινωνικοποίηση όλων των στρατηγικής σημασίας παραγωγικών μονάδων είναι επίσης βασικό στοιχείο του προγράμματος Μελανσόν.
Η πληροφορία που πήραμε την τελευταία στιγμή είναι ότι η Λαϊκή Ένωση κινδυνεύει να διαλυθεί αφού αρνήθηκε να συγκροτήσει στη Βουλή ένα ενιαίο μέτωπο με μία πολιτική φωνή. Αυτό δεν είναι και η πιο ευχάριστη εξέλιξη.
Αν το Κόμμα του Μελανσόν, όμως, η «Ανυπότακτη Γαλλία», που είναι με διαφορά η κυρίαρχη δύναμη στη Λαϊκή Ένωση, κρατήσει το πρόγραμμά του και σταθεί δίπλα από τις μάζες, είναι οι υπόλοιπες συνιστώσες που θα εκτίθενται κάθε μέρα.
Στην καμπάνια της Ακροδεξιάς που επικεντρώθηκε κύρια ενάντια στη Λαϊκή Ένωση, συμπεριλήφθηκαν «επιχειρήματα» πως, αν ο Μελανσόν σχηματίσει κυβέρνηση, «θα μας πάρει τις περιουσίες μας».
Ανταποκρινόμενο στους φόβους της Ακροδεξιάς, το υπουργείο Εσωτερικών του Μακρόν υπεξαίρεσε χιλιάδες ψήφους της Αριστεράς, κάτι το οποίο κατάγγειλε ο Μελανσόν.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ: Το μεγάλο στοίχημα τώρα για το συνασπισμό της Αριστεράς είναι να κερδίσει τις τεράστιες μάζες που για ακόμα μια φορά αδιαφόρησαν μπροστά στις εκλογές. Το 54% σχεδόν του εκλογικού σώματος δεν ψήφισε (η μεγαλύτερη αποχή που έχει καταγραφεί), καταρρακωμένο και χωρίς ελπίδα από τη δυσμενέστατη θέση στην οποία έχει βρεθεί στη γαλλική κοινωνία.
Πάνω από τα 3/4 της λεγόμενης Generation Z (18 – 25 χρόνων) δεν ψήφισαν για ακόμα μια φορά.
Είναι τεράστιας σημασίας καθήκον για το επιτελείο του Μελανσόν να προσεγγίσει αυτόν τον κόσμο και να τον κινητοποιήσει. Οποιεσδήποτε πολιτικές ρήξης με το καπιταλιστικό πλαίσιο απαιτούν την κινητοποίηση αυτών των στρωμάτων, αν είναι να έχουν αποτέλεσμα.
Η ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ: Η πιο δυσάρεστη έκπληξη των εκλογών είναι ο πολλαπλασιασμός των εδρών της ακροδεξιάς Λεπέν, που κέρδισε 89 θέσεις στη Βουλή, έντεκα φορές περισσότερες από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές.
Είναι σημαντικό, όμως, να διευκρινιστεί ότι ο αριθμός των εδρών που κατέλαβε ο κάθε σχηματισμός δεν αντανακλά την πραγματική του απήχηση στην κοινωνία, για πολλούς λόγους.
Ο ένας είναι το εκλογικό σύστημα στο οποίο υπάρχουν δύο γύροι βουλευτικών εκλογών. Στο δεύτερο γύρο πηγαίνουν κατά κανόνα οι πρώτοι δύο του πρώτου γύρου, για να κερδίσει ο ένας. Το 50% δηλαδή + 1 ψήφος κερδίζει την έδρα και το 50% – 1 ψήφος δεν παίρνει τίποτε. Ούτε μεταφέρονται τα ποσοστά του κάπου αλλού. Έτσι η δραματική αύξηση των εδρών της Λεπέν δεν είναι αντανάκλαση της πραγματικής αύξησης της εκλογικής της δύναμης. Αποτελεί μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της εκλογικής θέλησης. Η Λεπέν εντεκαπλασίασε μεν τις έδρες της, αλλά απλά διπλασίασε τα ποσοστά της, από 8.8% σε 17,3%.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Μια ευχάριστη αλλά περίεργη εξέλιξη είναι η στήριξη που ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε στο συνασπισμό της Αριστεράς, του οποίου το πρόγραμμα είναι σε κάθετη ρήξη με το πρόγραμμα που ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε μετά τη συνθηκολόγησή του, όπως και με το πρόγραμμα με το οποίο αντιπολιτεύεται τη Νέα Δημοκρατία.
Και δεν είναι μόνο αυτό που κάνει τη στάση ΣΥΡΙΖΑ μια περίεργη εξέλιξη.
Αναφερόμενος στον Τσίπρα μετά τη συνθηκολόγηση του 2015, ο Μελανσόν τον χαρακτήρισε ως μια «από τις πιο ελεεινές πολιτικές προσωπικότητες στην πολιτική ζωή της Ευρώπη» – το επανέλαβε αρκετές φορές με περίπου τα ίδια λόγια.
Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ ανάφερε σε ανακοίνωσή του στην περίοδο των προεδρικών εκλογών ότι «η υποψηφιότητα του ανεξάρτητου κεντρώου υποψήφιου Εμμανουέλ Μακρόν δεν μπορεί να είναι το αντίπαλο δέος στην Λεπέν, αφού, σύμφωνα με τις προγραμματικές του διακηρύξεις, θα σημάνει τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που γνωρίσαμε ως σήμερα στη Γαλλία και στην Ευρώπη».
«Για μας, λοιπόν, η πραγματική εναλλακτική επιλογή απέναντι στον εφιάλτη της Λεπέν είναι ο προεδρικός υποψήφιος της Αριστεράς, Ζαν Λυκ Μελανσόν, που στηρίζεται, μεταξύ άλλων, τόσο από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα όσο και από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς».
Το ΜεΡΑ25 χαιρέτισε την εξέλιξη, άθλια όμως ήταν η στάση του ΚινΑλ, του οποίου ο τομεάρχης Εξωτερικών Ανδρέας Λοβέρδος ανάρτησε το ακόλουθο: «Η απόφαση του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για κοινή κάθοδο με Μελανσόν, Οικολόγους και Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ακυρώνει τη μεγαλειώδη πορεία του κόμματος του Φρανσουά Μιτεράν και μετατρέπει τους σοσιαλιστές της Γαλλίας σε συνοδοιπόρους του ακραίου και επικίνδυνου λαϊκισμού».
Το ΚΚΕ για ακόμα μια φορά δεν είδε τίποτε από τις εξελίξεις και σίγουρα δεν έκανε τον κόπο να μελετήσει το πρόγραμμα Μελανσόν, που, όπως ήδη αναφέραμε, είναι πρόγραμμα ρήξης με το καπιταλισμό.
Έτσι αρκέστηκε να αναφέρει τα ακόλουθα:
«Το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών – με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τη μεγάλη αποχή – αναδεικνύει όχι μόνο την εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση Μακρόν, αλλά και ό,τι διέξοδο για το γαλλικό λαό δεν μπορούν να αποτελέσουν οι εφεδρείες του κεφαλαίου, είτε μέσω της αποκρουστικής ακροδεξιάς της Λεπέν είτε μέσω της αναπαλαίωσης της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας τύπου Μελανσόν».
Τίποτε δεν είναι προδιαγραμμένο στην πορεία του Μετώπου που έφτιαξε η γαλλική Αριστερά.
Οι ζωντανές δυνάμεις, όμως, της κοινωνίας ανασυντάσσονται και ξεκινούν τη μάχη με αυτά που έχουν στα χέρια τους. Και το χειρότερο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να ακυρώσει αυτό που υπάρχει σε μια δυναμική εξέλιξη, χωρίς να έχει οτιδήποτε άλλο να προτείνει.
Του Σωτήρη Βλάχου
