Ο Ντίνος, ο μεγαλύτερος απ’ τα τρία παιδιά της οικογένειάς του, τελείωνε το Μαθηματικό στην Αθήνα. Παράλληλα όμως παρακολουθούσε και μαθήματα διαιτησίας ποδοσφαίρου. Εκείνο τη σεζόν, λοιπόν, έχοντας ήδη πάρει δίπλωμα διαιτητή, έπαιξε σε ορισμένα παιχνίδια χαμηλών τοπικών κατηγοριών ως επόπτης γραμμών και, επιτέλους, ήρθε η στιγμή που θα διαιτήτευε και ο ίδιος παιχνίδι, καθώς ορίστηκε από την ομοσπονδία σε ένα ματς χαμηλής μεν κατηγορίας, αλλά μεγάλης βαθμολογικής σημασίας: ο ηττημένος θα υποβιβαζόταν!
Κάμποσες μέρες πριν το παιχνίδι, ο Ντίνος ενημέρωσε όλη τη γειτονιά για την επικείμενη παρθενική του εμφάνιση με τα μαύρα, καλώντας μας να παρευρεθούμε στο δημοτικό γήπεδο, όπου θα γινόταν το ντέρμπι! Οι αντίπαλες ομάδες, πάντως, δεν προέρχονταν ούτε από την πόλη μας, ούτε από κάποια άλλη, πολύ κοντινή. Γι’ αυτό άλλωστε είχε οριστεί για τον αγώνα η δική μας έδρα, για λόγους, δηλαδή, ουδετερότητας.
Το Σάββατο τ’ απόγευμα, παραμονή του ματς, ο συμπαθής Ντίνος βγήκε σε ένα μικροσκοπικό παρκάκι, λίγες δεκάδες μέτρα απ’ το γήπεδο, και περήφανος έδειχνε στους πιτσιρικάδες της γειτονιάς την γυαλιστερή, κατάμαυρη στολή του διαιτητή, ενώ εμείς δεν χορταίναμε να τη χαϊδεύουμε, καθώς η εντελώς λεία της επιφάνεια, μας γεννούσε μια πολύ ευχάριστη αίσθηση. Όμως, κάποια στιγμή ο πρωτάρης διαιτητής την απόσυρε, φοβούμενος πως, τελικά, θα του τη λερώναμε!
Την Κυριακή το πρωί κατά τις έντεκα, ο διαιτητής μας, που ‘χε μείνει ξάγρυπνος την προηγούμενη νύχτα, ξεκίνησε καμαρωτός-καμαρωτός από το σπίτι του για το γήπεδο, λίγες δεκάδες μέτρα ανατολικότερα, φορώντας την εντυπωσιακή, ολοκαίνουργια και κατάμαυρη στολή του! Κατά τη σύντομη αυτή διαδρομή, όσοι γείτονες τύχαινε να είναι παρόντες, τον επευφήμησαν θερμά και, περισσότερο βέβαια απ’ όλους, οι γεμάτοι συγκίνηση γονείς και τα δύο αδέλφια του! Εμένα ο πατέρας μου τότε με θεωρούσε ακόμα πολύ μικρό για να πηγαίνω στο γήπεδο κι έτσι περιορίστηκα στο να σταθώ κοντά στην μπαλκονόπορτα, ώστε να πιάνω τους ήχους που θα έρχονταν από το ‘κει, αφού, στο κάτω-κάτω, η πολυκατοικία μας δεν απείχε παρά ελάχιστα από το δημοτικό στάδιο.
Και, πράγματι, γρήγορα άρχισαν να φτάνουν στ’ αυτιά μου οι ιαχές των φιλάθλων. Λίγο αργότερα όμως και κάποιες φωνές αποδοκιμασίας, οι οποίες αρχικά μεν κόπασαν, σύντομα όμως επαναλήφθηκαν ακόμη εντονότερες. Άρχισα να έχω κακό προαίσθημα, καθώς τα γιουχαΐσματα και οι βωμολοχίεςεκτοξεύονταν πια ολοένα συχνότερα και δυνατότερα! Κατά το τέλος όμως του ματς, έγινε το… σώσε: οι κραυγές, τα Μπουουου!!! και τα σφυρίγματα πλημμύρισαν την ευρύτερη περιοχή, ξεφεύγοντας από τα όρια του γηπέδου!
Η αγωνία με κατέτρωγε: τι είχε συμβεί; Πώς τα είχε πάει ο Ντίνος στην πρώτη του εμφάνιση με τα μαύρα; Για καλή μου τύχη, ο πατέρας μου μπήκε στο δωμάτιό μου και μού ζήτησε να πάω να του αγοράσω εφημερίδα. Αμέσως άρπαξα την ευκαιρία και κατευθύνθηκα γρήγορα στο περίπτερο που βρισκόταν στην πλατεία, πολύ κοντά στο γήπεδο. Έβλεπα φιλάθλους να βγαίνουν συνεχώς απ’ την πύλη του γηπέδου με εξαγριωμένες φυσιογνωμίες. Και να τι είχε συμβεί: από το άγχος του μάλλον, ο Ντίνος ξεκίνησε το ματς με δυο-τρία φαλτσοσφυρίγματα. Οι φίλαθλοι, γνωρίζοντας ότι ήταν αρχάριος, αρχικά έδειξαν κατανόηση, όταν όμως άρχισε να δίνει το ένα ανάποδο φάουλ μετά το άλλο, η υπομονή τους εξαντλήθηκε και άρχισαν να τον αποδοκιμάζουν, ήπια στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια. Από ‘κει και ύστερα όμως ο άπειρος και αγχωμένος Ντίνος έκανε αλλεπάλληλα λάθη: αγνόησε οφσάιντ, παρέβλεψε φάουλ, ανέχτηκε το σκληρό παιχνίδι και, γενικώς, έχασε παντελώς τον έλεγχο του αγώνα. Με αποκορύφωμα το πέναλτι στο 90’ που, ήταν-δεν ήταν ορθή η απόφασή του, τίναξε το ντέρμπι στον αέρα. Οι οπαδοί και των δύο ομάδων εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο (οι παρόντες ελάχιστοι αστυνομικοί στάθηκε αδύνατο να τους ανακόψουν) έτρεξαν προς τον Ντίνο, που προσπάθησε σε πλήρη πανικό μάταια να τους ξεφύγει, τον έπιασαν και τον σάπισαν στο ξύλο καταξεσκίζοντας την ολοκαίνουργια στολή του.
Το πρώτο παιχνίδι του νεαρού ως διαιτητή επέπρωτο να είναι και το τελευταίο, καθώς όλα είχαν κυλήσει τόσο, μα τόσο άδοξα. Τι θλίψη και ταπείνωση για τον ίδιο, αλλά και για τους γονείς και τ’ αδέλφια του! Πάντως, μέσα σ’ όλη αυτή τη αποκαρδιωτική εικόνα, ίσως να υπήρξε και κάτι θετικό: στο κάτω-κάτω, από απλός άνθρωπος-με-τα μαύρα, ο νεαρός μας γείτονας είχε αναβαθμισθεί σε άνθρωπο-με-τα μαύρα… μάτια!
Έ, έστω, με τα μαυρισμένα…
