Πριν από κάποιους μήνες απασχόλησε την επικαιρότητα η περίπτωση του Σαϊντού Καμαρά, ανήλικου πρόσφυγα από τη Γουινέα, του οποίου το αρχικό αίτημα για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ο Σαϊντού κινδύνευε με απέλαση από τη στιγμή που θα ενηλικιωνόταν και θα σταματούσε να ισχύει η προστασία του ως ασυνόδευτου ανηλίκου.
Χάρη στην υποστήριξη των συμμαθητών και των καθηγητών του, η περίπτωσή του έγινε ευρύτερα γνωστή. Το φετινό Απρίλιο το αίτημά του για απόδοση ασύλου έγινε τελικά δεκτό.
Μαγικός ο αριθμός 18… ενηλικίωση!
Ανεξαρτησία και ταυτόχρονα ένταξη στον κόσμο των ενηλίκων, της ευθύνης, των υποχρεώσεων… Μέσα σε μια μέρα παύεις πλέον να θεωρείσαι παιδί. Τυπικά είσαι έτοιμος να αποφασίζεις μόνος σου για τον εαυτό σου: Τι θα σπουδάσεις, αν θα εργαστείς, πού θα μένεις, πότε και αν θα κάνεις οικογένεια…
Είναι όμως έτσι; Είμαστε άραγε στα 18 έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις ευθύνες της ενήλικης ζωής; Και τι γίνεται αν στην Ελλάδα είσαι ένας Σαϊντού; Αν περπατήσεις από τα 16 σου τρεις χώρες για να σώσεις τη ζωή σου και κινδύνεψες να θαλασσοπνιγείς για να βγεις στην Κάλυμνο, να σε φέρουν μετά στην Αθήνα και να προσπαθήσεις να στήσεις από το μηδέν τη ζωή σου σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους πρόσφυγες;
Το ασυνόδευτο προσφυγόπουλο κατάφερε να ενταχθεί στο σχολικό περιβάλλον, να αποκτήσει φίλους, να προοδεύσει, να συμμετάσχει σε δραστηριότητες, να αποκτήσει μια – ας πούμε – φυσιολογική εφηβική ζωή.
Μόνο που… πλησιάζει η ενηλικίωσή του. Και όχι, αυτό το παιδί δεν θα χαρεί, δεν θα νιώσει το πέρασμα από την παιδική ηλικία στον κόσμο των μεγάλων ως μια κατάκτηση, αλλά ως μια απειλή απέλασης!
Βάσει της νομοθεσίας, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που διαμένουν στη χώρα μας λαμβάνουν πλήρη προστασία μέχρι την ενηλικίωσή τους, ενώ από εκεί και μετά θα πρέπει να αναζητήσουν νέους τρόπους για να παραμείνουν στη χώρα που αποτέλεσε τη δεύτερη πατρίδα τους για ένα κομμάτι της ζωής τους. Διαφορετικά τα περιμένει ακόμα ένας ξεριζωμός μέσω της απέλασης.
Και κάπου εδώ απορεί κανείς πραγματικά με το σκεπτικό όλων αυτών των νομοθετημάτων. Από τη μία «αγκαλιάζουν» αυτά τα παιδιά, κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να τα εντάξουν σε μια φυσιολογική παιδική ή εφηβική ζωή, κι από την άλλη μόλις ενηλικιωθούν τα αντιμετωπίζουν ως έτοιμους και μάχιμους ενήλικες, που θα πρέπει να βρουν άμεσα εργασία ή δομή φιλοξενίας ή γενικότερα έναν τρόπο να δικαιολογήσουν τη διαμονή τους στη χώρα που μέχρι πριν από λίγο καιρό τα αντιμετώπιζε σχεδόν ισάξια με τα Ελληνόπουλα.
Αν αυτό δεν είναι υποκρισία στη χώρα που μέσα στα χρόνια προωθεί τις αρχές της ισότητας και του αλτρουισμού, τότε ποιο είναι;
Ξεκινάμε φυσικά ότι ο Σαϊντού Καμαρά – και ο κάθε Σαϊντού σε αυτή τη χώρα – θα μπορούσε να είναι ένας μελλοντικός εργάτης, υπάλληλος, γιατρός, δάσκαλος, επιστήμονας που θα επενδύσει στο μέρος που τον υποδέχτηκε, ενώ προτιμούμε τα παιδιά «φαντάσματα» που σήμερα είναι εδώ, αλλά αύριο ποιος ξέρει;
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι παράσιτα, αλλά άνθρωποι σαν εμάς, με παρόμοια ενδιαφέροντα και στόχους! Ας πάψει επιτέλους η Ελλάδα να αποτελεί ένα απλό πέρασμα, ένα σκαλοπάτι για τη μετέπειτα εγκατάστασή τους σε άλλες χώρες. Ας γίνει η Ελλάδα μια σοβαρή επιλογή μόνιμης εγκατάστασης για όσους το έχουν ανάγκη, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι και η ίδια η χώρα στο μέλλον θα τους έχει ανάγκη!
Θέλουμε κι άλλους Σαϊντού.
Που θα ενηλικιώνονται και θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τα υπόλοιπα παιδιά. Που θα σπουδάζουν, που θα ακολουθούν τον δρόμο τους, όπως ορίζουν εκείνα. Που θα έχουν δυνατότητες επιλογής και πολλές ευκαιρίες. Και φίλους και δραστηριότητες και οτιδήποτε έχουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Θέλουμε κι άλλους Σαϊντού.
Που θα κλείνουν τα 18 και θα το γιορτάζουν!
Της Μαρίας Πετσίνη
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στη μαθητική εφημερίδα του Λυκείου Σάμου και αναδημοσιεύθηκε σε ένθετο του Ιουνίου της «Εφημερίδας των Συντακτών» με θέμα τους πρόσφυγες.
Από την πλευρά μας, να σημειώσουμε πως, εκτός του ότι «Θέλουμε και άλλους Σαϊντού!» όπως είναι ο τίτλος του κειμένου, θέλουμε και άλλες 15χρονες Μαρίες με ξεκάθαρες σκέψεις που αποτυπώνονται με άψογα ελληνικά!
Α.
