Όταν είσαι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος, ο μόνος ασφαλής τρόπος για να μην παρασύρεσαι σε ατοπήματα και ο μόνος απόλυτα ξεκάθαρος τρόπος να παρακολουθείς και να αξιολογείς πολιτικές συμπεριφορές είναι να μην έχεις άγχος αν θα ξαναεκλεγείς.
Από αυτή τη θέση, λοιπόν, θα αναφερθώ στα περί αντιπλημμυρικού και στα όσα με έκπληξη άκουσα τόσο εντός Δημοτικού Συμβουλίου, στη συνεδρίαση της Παρασκευής 8 Ιουλίου 2022, όσο και εκτός από τοπικά ΜΜΕ, από παράγοντες αλλά και από πολίτες.
Άκουσα περίλυπα στελέχη της Δημοτικής Αρχής να λένε ότι το 2016 πάλεψαν ώρες με τις λάσπες και τις γαλότσες εκείνη τη νύχτα, ενώ μπήκαν στα jeep και γύρισαν όλη την πόλη, σοκαρισμένοι στο αντίκρισμα του βουνού από αυτοκίνητα στη Γλαύκου.
Να αντιτάξω σε αυτό το άκουσμα, ότι στη δική μου περίπτωση, όπως και της μισής περίπου πόλης, δεν υπήρχε ούτε ένα αυτοκίνητο να περιηγηθούμε στην πόλη, γιατί ήταν όλα πάνω σε κάποιο βουνό από αυτοκίνητα, και ότι εκείνη τη μέρα, όπως και τον επόμενο μήνα, ήμασταν βουτηγμένοι στη λάσπη χωρίς γαλότσες.
Θα μπορούσα δε να κατονομάσω ποιοι εκλεγμένοι έκαναν βόλτες και με ποιον τρόπο συμπαραστάθηκαν στους ανθρώπους της δικής μου γειτονιάς και ποιοι έλαμψαν δια της απουσίας τους τις μέρες που ακολούθησαν την περιβόητη νύχτα της πλημμύρας του 2016, αλλά και σε όσες συναντήσεις έκανα σε υπηρεσίες στην προσπάθειά μου να μάθω τι ακριβώς συνέβη και τι έφταιγε.
Άκουσα και ακούω, επτά χρόνια τώρα, περί ισχυρότατου καιρικού φαινομένου του 2016, που ομολογουμένως ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί στο σύνολό του εύκολα από ανθρώπινη τεχνητή παρέμβαση. Εκείνο που δεν άκουσα ήταν για το φαινόμενο του 2013, που δεν ήταν κραυγαλέα ακραίο. Ήταν δε ένα απλό, κατά τα άλλα, ραγδαιότητας φαινόμενο που είχε ξανασυμβεί στην περιοχή, προ της χάραξης του περιβόητου περιμετρικού. Αλλά ποτέ δεν είχε αποτέλεσμα ένα μέτρο νερό στις γειτονιές της πόλης. Άκουσα και ακούω πολλά για την κλιματική αλλαγή, εκείνο που συνήθως δεν ακούω είναι ότι η κλιματική αλλαγή είναι απόρροια της ανθρώπινης παρέμβασης στο φυσικό χώρο, δεν είναι θεόσταλτη.
Ένα τεχνικό έργο διακόπτει κάθετα όλα τα ρέματα της πόλης και στραγγαλίζει τη μέχρι πρότινος ελεύθερη εκτόνωσή τους από ανάντη σε κατάντη. Άκουσα τον εκπρόσωπο του υπουργείου να μιλά για χάραξη που υπήρξε από το 1980 με απαξιωτική προς εμένα διάθεση. Αυτό που δεν άκουσα είναι πώς επικαιροποίηθηκε αυτή η χάραξη με τη γνώση των 30 χρόνων που ακολούθησαν και πώς μπήκε στη συζήτηση και την τελική εφαρμογή η περιβόητη κλιματική αλλαγή; Πώς διασφαλίστηκε ο, νότια του περιμετρικού, πυκνός πια αστικός χώρος τριάντα χρόνια μετά την αρχική χάραξη και τελικά μετά το τραγικό συμβάν του 2016, πόσο επαρκής κρίθηκε ότι ήταν ο σχεδιασμός του Περιμετρικού σε σχέση με τα ρέματα;
Άκουσα για τους πλημμυρικούς χάρτες και την επικινδυνότητα που αποτυπώνεται σε αυτούς και παρουσιάστηκαν στην πόλη το 2017 και ότι με βάση αυτούς εξήχθησαν συμπεράσματα και για τα ρέματα της πόλης.
Στους χάρτες πλημμυρικής επικινδυνότητας δεν υπάρχει αποτυπωμένο το φαινόμενο του 2016 και αυτό που ρωτώ από τότε είναι πώς εκτιμάται η ποσότητα του νερού που εκτρέπεται προς το Νέδοντα, δηλαδή πώς ακριβώς αποτιμάται ο όγκος σε περίπτωση ισχυρού φαινομένου που θα επιβαρύνει το Νέδοντα και διασφαλίζει ότι αυτός θα αντέξει;
Άκουσα σχεδόν εκβιαστικές εκφράσεις, από τον εκπρόσωπο του υπουργείου, από τον εκπρόσωπο του Μορέα, από το μελετητή, ότι αυτή η λύση και μόνο που μας παρουσιάστηκε έχει χρηματοδότηση. Άραγε, ποια είναι η θέση των εκπροσώπων της κυβέρνησης στην πόλη μας, όταν σύσσωμοι οι παραπάνω εκπρόσωποι διαμηνύουν το “ή αυτή η λύση και εξασφαλίζονται χρήματα ή τίποτα δε σας σώζει” σε ένα κατάμεστο Δημοτικό Συμβούλιο; Ας αντιτάξουμε στον παραπάνω ισχυρισμό μια ερώτηση: γιατί 6 χρόνια μετά την τραγωδία του 2016 οι άλλες προτάσεις δεν εμφανίστηκαν σε κανένα επίπεδο συζήτησης και δεν πλησίασαν καθόλου το στάδιο ωρίμανσης αυτής που μας ήρθε ως έτοιμη από καιρό; Ας μας απαντηθεί ποιος εκχώρησε το δικαίωμα της απόφασης εκ μέρους όλων μας και σε ποιους τελικά;
Άκουσα το μελετητή να αναφέρεται σε πολυκατοικίες επί των ρεμάτων και εξαιτίας αυτών να αιτιολογεί το απαγορευτικό κόστος μιας οποιασδήποτε άλλης λύσης.
Να αντιτάξω σε αυτό ότι τις επόμενες μέρες της πλημμύρας του 2016 περπάτησα σπιθαμή προς σπιθαμή τα ρέματα της γειτονιάς μου και δε βρήκα καμία πολυκατοικία. Αυτό απλά λέει ότι στα θετικά της μελέτης σίγουρα δε συγκαταλέγεται η λεπτομερής αποτύπωση της περιοχής και, επομένως, αμφισβητείται η δήθεν κοστολόγηση της κάθε λύσης.
Άκουσα τον εκπρόσωπο του Μορέα σε εξαιρετικά συναισθηματικά φορτισμένο τόνο και υψηλή ένταση φωνής να μας εκδηλώνει την ανησυχία του, μεγαλύτερη ομολογουμένως από εμάς που το ζήσαμε και που ζούμε με το φόβο της επανάληψης, για τα πιθανά αποτελέσματα μιας νέας φονικής πλημμύρας.
Να αντιτάξω σε αυτό τη δήλωση σε δικαστικές αίθουσες του διευθυντή του εργοταξίου της κοινοπραξίας σχετικά με το θάνατο της άτυχης γυναίκας στην πόλη της Καλαμάτας : «…ενώ της έτερης στην οδό Αλικαρνασσού στην Καλαμάτα βρισκόταν μέσα στον οικιστικό ιστό και 1,5 χιλιόμετρο μακριά από τον αυτοκινητόδρομο του Μορέα». Γιατί ένας θάνατος υπολογίζεται ως σημαντικός ανάλογα με την απόσταση από το τεχνικό μας έργο. Ακόμα δε, δεν μπορώ να καταλάβω, ποιος ήταν ο ρόλος του εκπροσώπου του Μορέα στη συνεδρίαση, καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, η εταιρεία του, το μόνο που έκανε ήταν να χρηματοδοτήσει τη μελέτη και να μην έχει καμία άλλη ανάμειξη και ούτε έχει ακόμα αναλάβει κάποιο έργο για να έχει λόγο ανάμειξης.
Καταλαβαίνουμε ότι κάθε εταιρεία θα ήθελε να διασφαλίσει ένα έργο απευθείας ανάθεσης 80 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά καλό θα ήταν να κρατάμε τα προσχήματα και ο καθένας να επιτελεί το ρόλο που πρέπει να έχει τη στιγμή που πρέπει να τον έχει.
Άκουσα επανειλημμένα, όπως έχει γίνει και με άλλα τεχνικά ζητήματα, το περιβόητο: “πού είναι οι δικές σας προτάσεις”, κάτι που είναι κυριολεκτικά εξοργιστικό, σε εμένα τουλάχιστον που για να τοποθετηθώ για κάποιο ζήτημα χρειάζεται να διαβάσω, να συμβουλευτώ ανθρώπους που έχουν γνώση σχετική και πάλι σε πολλά ζητήματα δυσκολεύομαι.
Υπάρχει κάποιος ανάμεσα στους δημοτικούς συμβούλους συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, που παραλαμβάνει μια οποιαδήποτε ΜΠΕ, τη διαβάζει και όχι μόνο στοιχειοθετεί άποψη, αλλά αντιπροτείνει κιόλας; Με ποιον τρόπο οποιοσδήποτε απλός δημοτικός σύμβουλος είναι σε θέση να αντιπροτείνει σε μελετητές εξειδικευμένους με χρόνια εμπειρίας στο εκάστοτε θέμα, πόσο μάλλον σε τεχνικό έργο τόσων εκατομμυρίων ευρώ και έπειτα από επτά χρόνια ωρίμανσης, όπως η αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης; Αυτό που δεν άκουσα ήταν μια απάντηση, τόσο από την υπηρεσία όσο και από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο, για την αδιαφορία και την άρνησή τους, όταν προσωπικά αναζήτησα την περιβόητη ΜΠΕ, αλλά δεν την έλαβα ποτέ – κάποια στιγμή στις αρχές του έτους – προκειμένου να προσπαθήσω με σύσσωμη την αντιπολίτευση να ασχοληθούμε, να διαβάσουμε, να διαμορφώσουμε ολοκληρωμένη άποψη για το έργο και έτσι να συνεισφέρουμε στην ώρα μας και ουσιαστικά, στάση που απέχει της μικροπολιτικής τακτικής για την οποία η αντιπολίτευση κατηγορείται.
Άκουσα για το ανοιχτό θέατρο και τη χωροθέτησή του και ειλικρινά με δυσκολία συγκράτησα το γέλιο μου, όταν ήμουν η μόνη μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο που σε σχετικό με το θέατρο θέμα, έθετα με εξαιρετικό άγχος, το ποιος θα αναλάβει την ευθύνη 2.500 ανθρώπων να διασκεδάζουν μέσα στη ζώνη επικινδυνότητας πλημμύρας του Νέδοντα, όταν οι γύρω μιλούσαν για κυβικά σκυροδέματος & αστοχίες της μελέτης, και την επόμενη μέρα διάβαζα στον τοπικό τύπο με πηχυαία γράμματα: Η ΚΟΥΖΗ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΕΙ.
Άκουσα, ότι επειδή υπήρξα θύμα του φαινομένου του 2016 έπρεπε να υπερψηφίσω. Εκείνο που δεν άκουσα είναι αν αυτή που πνίγηκε στη λάσπη και φοβάται σε κάθε επανάληψη φαινομένου επτά χρόνια από τότε, εκείνη που γύρισε όλες τις υπηρεσίες και τα γραφεία πολιτικών και μη, επτά χρόνια από τότε, εκείνη που διοργάνωσε εκδηλώσεις για τη γειτονιά της με στόχο να συνειδητοποιήσουν οι γείτονές της σε ποιο σημείο μάς δόθηκε γη να χτίσουμε – εντός των ρεμάτων –, αν εκείνη δεν το ψηφίζει, μήπως έχει δίκιο;
Δήλωσα στην τελική τοποθέτησή μου και αιτιολόγηση της ψήφου μου με απόλυτη συναίσθηση ευθύνης ότι εμένα το προσωπικό μου άγχος, το να μην ξανακούσω δηλαδή βόμβο νερού τριών μέτρων, η εν λόγω πρόταση μου το επιλύει και είναι προς το απόλυτο όφελός μου να υπερψηφίσω. Θυμίστε μου όμως. Είμαι στο Δημοτικό Συμβούλιο για να εξυπηρετώ τα προσωπικά μου οφέλη, ή το όφελος όλου του Δήμου;
Η Καλαμάτα Τόπος Ζωής αποδεικνύει κάθε φορά ότι μπήκε στο Δημοτικό Συμβούλιο για να υπηρετήσει την πόλη με καθαρό μυαλό και με τη λογική του επιστήμονα και του ενεργού πολίτη και όχι να υπηρετήσει συμφέροντα, πολιτικές και προσωπικές επιδιώξεις. Στηρίξαμε τη Δημοτική Αρχή όπου κρίναμε ότι συμφέρει την πόλη, όπως στο πρόγραμμα αναπλάσεων που μόλις χθες πήρε τελική έγκριση, και ταυτόχρονα καταψηφίζουμε ό,τι κρίνουμε ότι είτε δεν εξυπηρετεί πλήρως την πόλη είτε μπορεί να βελτιωθεί τόσο ώστε να την εξυπηρετεί.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι και τα μέλη της παράταξης είναι περήφανα που συνεχίζουν να έχουν τη δύναμη της γνώμης και της γνώσης τους, που δεν ανήκουν σε καμία “ομάδα” ή “κόμμα” που θα τους κατευθύνει και που η στάση μας έχει ως μοναδικό κριτήριο το καλό του τόπου που έχουμε επιλέξει να μας φιλοξενεί.
Ελπίζουμε, η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας να γίνει σεβαστή τόσο από την Περιφέρεια όσο και από το υπουργείο και η Δημοτική Αρχή να πιέσει για να βρεθεί η ιδανικότερη, για την Καλαμάτα και το μέλλον της, λύση. Εμείς αποδεικνύουμε ότι έχουμε την δύναμη να σταθούμε απέναντι σε όποιον και ό,τι δεν εξυπηρετεί την πόλη αλλά και δίπλα σε όποιον και ότι κρίνουμε ότι μπορεί να βελτιώσει το παρόν και το μέλλον της.
Της Τόνιας Κουζή
Επικεφαλής παράταξης «Καλαμάτα Τόπος Ζωής», αρχιτέκτονα μηχανικού, πλημμυροπαθούς το 2016
