Από τους σκηνοθέτες-κεφάλαιο ο Θεόδωρος Μαραγκός, γεννημένος και μεγαλωμένος στα Φιλιατρά, ίσως όχι τόσο προβεβλημένος, καθώς άλλωστε είναι αντι-συστημικός και αντι-συμβατικός, με δεκάδες ταινίες στο ενεργητικό του σε μια εντυπωσιακή πολυβραβευμένη κινηματογραφική διαδρομή 53 χρόνων. Ίσως οι περισσότεροι να τον θυμούνται για το «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» (1980) και για το ακόμα πιο ανατρεπτικό για την εποχή «Μάθε, παιδί μου, γράμματα» (1981).
Στα 78 του χρόνια ο κ. Θόδωρος συνεχίζει με νεανική ορμή, γνήσια απόδειξη ότι βρήκε το σωστό προορισμό του σε αυτή τη ζωή. Προβληματίζεται, ψάχνει και δημιουργεί ακατάπαυστα και ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει μια ταινία που έχει παγώσει το χρόνο, καθώς συμμετέχουν σε αυτή παλιοί ηθοποιοί (κάποιοι εκ των οποίων έχουν φύγει πια από τη ζωή) και ένα ντοκιμαντέρ για το εργατικό κίνημα, με επίκεντρο τις απεργίες στο Μαντούδι το 1975.
Επιπλέον, κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο (πρόσφατα παρουσιάστηκε και στην Καλαμάτα), που έχει κι αυτό κινηματογραφική-σεναριακή διάσταση, με αυτή την υπερ-όραση του φακού που έχει ενσωματώσει και στην καθημερινή του ζωή. Το μόνο που απομένει είναι να βρεθούν οι οικονομικοί πόροι για να μετατραπεί το μυθιστόρημα «Ο Δάσκαλος της Αρκαδιάς και ο Τάλως 21ος αιώνας» σε ταινία (όποιος ενδιαφέρεται να το αποκτήσει μπορεί να επικοινωνήσει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με τον κ. Μαραγκό: theomaragos@gmail.com).
Ο Φιλιατρινός σκηνοθέτης και παραγωγός είναι μάλλον απαισιόδοξος στο ενδεχόμενο να λάβει υποστήριξη από επίσημους φορείς, ίσως όμως να ήρθε η ώρα η Πολιτεία να επανορθώσει απέναντί του και να τον αναγνωρίσει εμπράκτως ως έναν από τους διαχρονικά διακεκριμένους κινηματογραφικούς δημιουργούς της, στον οποίο χρωστάμε και πολύτιμες καταγραφές ολόκληρων ιστορικών εποχών, τόπων, ανθρώπων, σχέσεων. Άλλωστε, η στόχευσή του μέσα από τα γυρίσματά του είναι πάντα ένας καλύτερος κόσμος-η συμφωνία με αυτό χρειάζεται να είναι έμπρακτη;
Το «Θ» είχε τη χαρά να συνομιλήσει με τον κ. Μαραγκό για το βιβλίο του, την κινηματογραφική του διαδρομή και τα ιδεώδη του, μας σκιαγράφησε τις περιόδους του ελληνικού κινηματογράφου και μας «αποκάλυψε» τις νέες του ταινίες και τα μελλοντικά του σχέδια…
-«Ο Δάσκαλος της Αρκαδίας και ο Τάλως 21ος αιώνας». Πώς προέκυψε και τι αφορά το βιβλίο σας;
Αφορά στην ανάγκη του ανθρώπου για απλή και φυσική ζωή, σε αρμονία με το περιβάλλον και από την άλλη την ψηφιακή καταιγίδα με την 4η τεχνολογική επανάσταση που καταστρέφει τον άνθρωπο, το περιβάλλον και εμποδίζει τον άνθρωπο από το να ζήσει όπως θα ήθελε, όπως έχει ανάγκη και όπως πρέπει.
Είναι μυθιστόρημα που έχει ιστορία, πλοκή, δράση χιούμορ, δραματουργική κορύφωση. Ξεκίνησε από το να γράψω ένα σενάριο για να το κάνω ταινία και αυτός παραμένει ο σκοπός μου, να το κάνω ταινία, όταν βρω χρήματα.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Αρκαδία και ο Τάλως είναι μια εταιρεία της 4ης τεχνολογικής επανάστασης, που επιδιώκει να αναβαθμίσει τον άνθρωπο.
-Πώς βλέπετε αυτή την προοπτική;
Είμαι υπέρ της τεχνολογίας, αλλά αυτής που ωφελεί τον άνθρωπο. Είμαστε ενάντια σε αυτή που καταστρέφει το περιβάλλον και τον άνθρωπο και παλεύουμε ακριβώς όσο μπορούμε για να το αντιμετωπίσουμε αυτό το φαινόμενο που εξελίσσεται ραγδαία και αν υπερισχύσει τελικά, θα μας εξαφανίσει.
Όπως αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο, η 4η τεχνολογική επανάσταση διατείνεται ότι η φύση δεν μπορεί να αναβαθμίσει τον άνθρωπο και να τον εξελίξει περισσότερο. Αντίθετα, τον άφησε ατελή με πολλά μειονεκτήματα. Ισχυρίζεται ότι μόνο μέσα από την τεχνολογία μπορεί να αναβαθμιστεί ο άνθρωπος και να γίνει υπεράνθρωπος. Με επεμβάσεις στο DNA με τροποποιήσεις στο γενετικό κώδικα, με μεταφόρτωση του νου σε υπολογιστή και άλλα τέτοια… τεχνολογικά!
Εγώ βάζω το ερώτημα: Αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν να εξελίξουν και να αναβαθμίσουν τον άνθρωπο οι ίδιοι είναι εξελιγμένοι και αναβαθμισμένοι;
Αν είναι, πώς τα κατάφεραν, με τη θεία επιφοίτηση; ή φυσιολογικά. Αν δεν είναι, πώς μπορούν να εξελίξουν και να αναβαθμίσουν τον άνθρωπο όπως ισχυρίζονται εφόσον οι ίδιοι δεν είναι υπεράνθρωποι; Είναι αλαζόνες και το παίζουν θεοί. Οι περισσότεροι επιστήμονες απ’ αυτούς είναι στην υπηρεσία των μεγάλων δυνάμεων. Κατασκευάζουν προηγμένα τεχνολογικά όπλα μαζικής καταστροφής, χημικά πολέμου και ιούς. Είναι συνυπεύθυνοι για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν υπολογίζουν τις καταστροφικές συνέπειες στον πλανήτη μας. Κατά συνέπεια, ως επιστήμονες έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο. Πληρώνονται με δισεκατομμύρια δολάρια να φτιάξουν αθάνατους τους δισεκατομμυριούχους της παγκόσμιας ελίτ.
Βέβαια, υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και σοβαροί επιστήμονες, ευσυνείδητοι που αγωνίζονται για την καλυτέρευση του ανθρώπου. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Δε θα είχαμε καμία ελπίδα τότε…
-Πώς ήρθε η έμπνευση για το βιβλίο;
Η έμπνευση για το βιβλίο ήρθε από τη φράση «η φύση δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να επιβληθεί στο περιβάλλον», αυτό μου έκανε εμένα «κλικ». Ήθελα να δω τη μελλοντική σύγκρουση που όσο πάει θα διογκώνεται, για να υπερασπιστώ την ιστορία μου, τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου. Το αρκαδικό ιδεώδες, από όπου ξεκινάνε όλα, δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να επιβληθεί στη φύση -κι εκεί είναι η σύγκρουση με όσα πρεσβεύει αυτή η εταιρία Τάλως, που επιδιώκει να μετατρέψει τον Αρκάδιο του βιβλίου σε πειραματόζωο. Το αρκαδικό ιδεώδες ξεκίνησε το 17ο-18ο αιώνα, στην εποχή του ρομαντισμού, επειδή οι άνθρωποι ζούσαν τότε αρμονικά με τη φύση, τόσο που η Αρκαδία είχε εντυπωσιάσει την Ευρώπη και είχε γίνει κυρίαρχο ζήτημα. Είχαν γεννηθεί φιλοσοφικά ρεύματα και είχαν έρθει πολλοί Ευρωπαίοι για να βγει αυτή η φράση Et in Arcadia ego (σ.σ. η διφορούμενη επιγραφή που μεταφράζεται «Και εγώ στην Αρκαδία» και υπάρχει σε ζωγραφικούς πίνακες του Γκουερτσίνο και του Πουσέν).
Ο ζωγράφος, ο Νικόλας Πουσέν έχει κάνει έναν περίφημο πίνακα «Οι Βοσκοί της Αρκαδίας», που είναι στο Λούβρο, από εκεί είχαν ξεκινήσει όλα τα ερεθίσματα. Ο Γκαίτε είχε πει στο Φάουστ «ας είναι η ευτυχία μας αρκαδικά ελεύθερη» και πάρα πολλοί καλλιτέχνες είχαν επηρεαστεί από το ιδεώδες εκείνης της εποχής. Κι αυτό είναι η βάση η ιδεολογική του έργου μου. Θεωρώ ότι το αρκαδικό ιδεώδες είναι ένας πνευματικός όρχος, όπου φυλάγονται τα πολύτιμα της παιδείας, της ιστορίας, του πολιτισμού, της φύσης, τέτοιες αξίες.
-Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον για να σας βοηθήσουν να γυρίσετε την ταινία;
Από την Πολιτεία τουλάχιστον μέχρι στιγμής όχι. Τώρα ξεκινάει η προσπάθεια, θα το κινήσω και στο εξωτερικό, οι Αρκάδες είναι πάρα πολλοί στον κόσμο, στην Αμερική είναι καμιά 15αριά Αρκαδίες.
-Εσείς, όμως, είστε Τριφύλιος…
Ναι, αλλά η καταγωγή μου είναι από την Αρκαδία, η γιαγιά μου είναι από το Ροεινό της Αρκαδίας. Οι Μαραγκοί έχουν ξεκινήσει από τη Μεγαλόπολη, και έχουν κατέβει στην Τριφυλία, που από παλιά λεγόταν και Αρκαδιά. Έρχονταν για το λάδι της χρονιάς, όπως το λέω και στο «Μάθε, παιδί μου, γράμματα». Κι εκεί έμειναν πολλοί και δεν ξανανέβηκαν στα βουνά.
Στα Φιλιατρά γεννήθηκα και πήγα σχολείο, αλλά το τελείωσα στην Αθήνα. Έφυγε ο πατέρας μου, άνοιξε ένα κουρείο στην Αθήνα και μετά πήρε εκεί όλη την οικογένεια.
-Με τα φτωχά μέσα της εποχής και τους περιορισμένους ορίζοντες της επαρχίας βρήκατε όμως κι εσείς και άλλα παιδιά της γενιάς σας καλλιτεχνικούς δρόμους…
Υπάρχει και ανησυχία και αναζήτηση και ταλέντο, όλα αυτά μαζί. Υπάρχουν και κάποια πρότυπα τα οποία σε παρακινούν να μοιάσεις με αυτά. Εγώ είχα ένα πρότυπο το θείο μου, τον αδελφό της μάνας μου, ο οποίος ήταν κοσμογυρισμένος, ήταν ωραίος και ήθελα να του μοιάσω. Μετά υπήρχε ένας πολύ ωραίος ζωγράφος στα Φιλιατρά, ο Διονυσόπουλος και μετά, ο Ηλιόπουλος, ο οποίος διαμόρφωσε και το αισθητικό επίπεδο των Φιλιατρών, το ανέβασε. Πολλά παιδιά θέλαμε να του μοιάσουμε. Ζωγράφιζε και ήταν και φωτογράφος, του έχω κάνει κι ένα ντοκιμαντέρ.
Υπήρχαν ερεθίσματα και ανεβαίνοντας στην Αθήνα, έψαχνα να βρω πώς μπορούν αυτά τα πράγματα να υλοποιηθούν. Είχα βέβαια και το ταλέντο στη ζωγραφική που με βοήθησε και είχα το κίνητρο να το ψάξω. Είχα ξεκινήσει να κάνω γελοιογραφίες και κάποια στιγμή είχα την έμπνευση να μάθω να κάνω κινούμενο σχέδιο. Δεν υπήρχε σχολή, το έμαθα μόνος μου και οι πρώτες ταινίες μου ήταν κινουμένων σχεδίων, που ήταν ουσιαστικά και οι πρώτες στην Ελλάδα -μια υπήρχε πριν το 1945 του Πολενάκη για το Ντούτσε.
-Νιώθετε ότι σας αγκάλιασε ο τόπος σας;
Ο κόσμος με αγκάλιασε, με αγαπάει, με στηρίζει κι έτσι μπορώ και κάνω και ταινίες, επειδή με στηρίζει ο κόσμος. Εγώ για τρεις λόγους κάνω ταινίες, με στηρίζει ο κόσμος, η τεχνολογία και η πείρα μου, επειδή δε χρειάζονται πολλά χρήματα, εκτός από αυτή την ταινία, το μυθιστόρημα, που θέλει πολλά λεφτά τις περισσότερες ταινίες μπορώ να τις κάνω με πολύ χαμηλό κόστος παραγωγή.
-Τι γεύση σας αφήνει όλη αυτή σας η διαδρομή, αισθάνεστε «γεμάτος»;
Είναι η ζωή μου, ο τρόπος της ζωής μου, έτσι ζω, με τον κινηματογράφο, κι αυτό είναι το επάγγελμά μου, δηλαδή μέσα από αυτό ζω, όσο μπορώ…
Όλες μου οι ταινίες αρέσουν στον κόσμο, έχουν βραβευθεί, κρύβουν και κάτι πιο όμορφο για μένα που τις έκανα, πέρασα ωραία μαζί τους, συνεργάστηκα με πολύ καλούς ηθοποιούς, έμαθα πράγματα -γιατί όταν κάνω μια ταινία δεν το ξέρω ακριβώς το θέμα καλά καλά. Το ψάχνω όταν γυρίζω και όταν τελειώνει η ταινία, τότε το μαθαίνω, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, δημιουργώ μια ταινία και ταυτόχρονα σπουδάζω το θέμα. Οπότε έχει μια πληρότητα όλο αυτό που με ευχαριστεί.
Η πιο γνωστή μου ταινία είναι το «Μάθε, παιδί μου, γράμματα», άρα έχει γίνει πιο διαχρονική από τις άλλες. Εγώ δεν ξεχωρίζω, όλες οι ταινίες μου έχουν ένα κομμάτι από τη ζωή μου, οπότε τις αγαπάω όλες εξίσου.
-Γενικότερα την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου πώς τη βλέπετε μέσα στο χρόνο;
Η πορεία και η ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου… Μέχρι το ’70 υπήρχε ο λεγόμενος παλιός εμπορικός κινηματογράφος, μετά ήρθε η τηλεόραση και το κέρδος αυτού του κινηματογράφου ήταν αβέβαιο και σταματήσανε να γυρίζονται ταινίες. Τότε υπήρχε μια γενιά, μεταξύ των οποίων κι εγώ που ήμουν νέος και ψάχναμε να βρούμε με άλλους τρόπους να κάνουμε ταινίες και γεννήθηκε η ανεξάρτητη παραγωγή του δημιουργού, δηλαδή εμείς ήμασταν και παραγωγοί του εαυτού μας. Και φτιάχτηκε για μια 15ετία ένας ανεξάρτητος κινηματογράφος -είχε καταργηθεί και η λογοκρισία- που καταπιάστηκε με θέματα κοινωνικά, πολιτικά, θέματα προχωρημένα για τα ελληνικά δεδομένα.
Μετά ήρθε ο κρατικός κινηματογράφος που υποσχέθηκε να στηρίξει την ανεξάρτητη παραγωγή, αλλά τη διέλυσε. Πριμοδοτήθηκαν οι ημέτεροι, αυτοί που ήταν γύρω από την εξουσία και οι περισσότεροι ήταν ατάλαντοι και πουλούσαν φούμαρα, ατμόσφαιρες και ακαταλαβίστικα πράγματα. Ο ελληνικός κινηματογράφος ξεκόπηκε από το κοινό του τότε και οι καλές ταινίες ήταν ελάχιστες. Έτσι πήγε μέχρι που τέλειωσε το φιλμ και άρχισε ο ψηφιακός κινηματογράφος όπου εκεί μπήκαν καινούργιες δυνάμεις, γιατί για να κάνεις σήμερα μια ταινία έχει λιγότερο κόστος απ’ ό,τι ήταν παλιά, λόγω του ότι το φιλμ ήταν ακριβό. Είναι καινούργια 10ετία-20ετία τώρα, που βγαίνουν κάποιες ταινίες, οι οποίες έχουν καλές αναζητήσεις, καλή αισθητική -όχι όλες βέβαια. Υπάρχουν νέες δυνάμεις, νέα παιδιά που τα ψάχνουν αυτά και υπόσχονται περισσότερα απ’ ό,τι παλιά.
-Εσείς τι ψάχνετε μέσα από τις ταινίες σας;
Ψάχνω να βρω αυτά που πιστεύω και αυτό που θέλω να υπάρχει, αν υπάρχουν προοπτικές να καλυτερέψει ο κόσμος. Ψάχνω να βρω το καλό, να βρω το υγιές συναίσθημα, την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, να βρω την αγάπη για τον άνθρωπο, τη φύση, το περιβάλλον, να βρω ανθρώπους που αγωνίζονται που δε σκύβουν και δε συμβιβάζονται.
Θεωρώ ότι ο κινηματογράφος πρέπει να συμμετέχει στην προσπάθεια της καλυτέρευσης της ζωής.
-Εκτός από το βιβλίο, κινηματογραφικά τι ετοιμάζετε αυτό τον καιρό;
Δουλεύω με βάση ένα παλιό υλικό που είχα χάσει για χρόνια, βρέθηκε σε ένα συρτάρι και θέλω τώρα να το ολοκληρώσω. Είναι μια ταινία για το Μαντούδι και την απεργία στα μεταλλεία Σκαλιστήρη.
Επίσης, από Σεπτέμβρη-Οκτώβρη θα βγει και «Η γεύση του ολόκληρου», που είναι μια παλιά ταινία που ολοκλήρωσα τώρα. Παίζουν πολλοί παλιοί ηθοποιοί, όπως η Γκερέκου, ο Καλαβρούζος, ο Τσάκωνας, ο Καφάσης, η Λαδικού κ.ά. Είχα κάνει κάποια γυρίσματα, δεν είχε ολοκληρωθεί τότε, τη συνέχισα μετά, είχαμε κάποιες ατυχίες, είχαμε πλημμυρίσει και χάθηκε κάποιο υλικό, εν πάση περιπτώσει κατάφερα και την ολοκλήρωσα και θα βγει πιθανότατα το φθινόπωρο.
Μετά έχω κι άλλα σενάρια κι άλλα όνειρα και το ένα μετά το άλλο θα τα φτιάξω.
Ο Θεόδωρος Μαραγκός και οι ταινίες του
Ο Θόδωρος Μαραγκός γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Ασχολήθηκε με το σκίτσο και τη γελοιογραφία. Σπούδασε γραφικές τέχνες και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα με κινούμενα σχέδια -τέχνη την οποία έμαθε μόνος του, μια και δεν υπήρχε τότε σχολή κινουμένου σχεδίου στην Ελλάδα. Δραστηριοποιήθηκε σε όλα τα είδη κινηματογράφου.
Δημιούργησε την πρώτη ολοκληρωμένη ταινία κινουμένων σχεδίων στην Ελλάδα, «ΤΣΟΥΦ», μικρού μήκους, η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1969.
Παράλληλα την ίδια χρονιά έκανε το πρώτο του ντοκιμαντέρ, το «ΟΙΚΟΠΕΔΟ», το οποίο απέσπασε κι αυτό το πρώτο βραβείο στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Αθηνών.
Το 1973 η πρώτη του ταινία, «ΛΑΒΕΤΕ ΘΕΣΕΙΣ», μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, ανακηρύσσεται ως καλύτερη ταινία της χρονιάς στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Όσες ταινίες έκανε στη συνέχεια σχεδόν όλες βραβεύτηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ οι περισσότερες ανακηρύχθηκαν ως οι εμπορικότερες της χρονιάς που προβλήθηκαν.
Επιπλέον, έκανε δύο τηλεοπτικές σειρές «Έμμονες ιδέες» και «Πέρα από τον ορίζοντα».
Παράλληλα, δίδαξε σε δραματικές σχολές κινηματογραφική δημιουργία και ερμηνεία του ηθοποιού στον κινηματογράφο. Επίσης, δίδαξε κινούμενο σχέδιο σε σχολεία και καλλιτεχνικά εργαστήρια.
Τέλος, δημιούργησε κινηματογραφικά εργαστήρια στην Αθήνα και στο Λουτράκι, όπου δίδαξε σενάριο σκηνοθεσία και μοντάζ.
Έχει βραβευθεί ως σεναριογράφος, ως animator, ως σκηνοθέτης, ως οπερατέρ.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1969 «Τσουφ», Ταινία μικρού μήκους, κινουμένων σχεδίων (Α’ Βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
1971 «Σσστ», Ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων (Α’ Βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
1971 «Οικόπεδο», Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους (Α’ Βραβείο Πανελληνίου Φεστιβάλ Μικρού Μήκους)
1973 «Λάβετε Θέσεις», Ταινία μεγάλου μήκους (καλύτερη ταινία και τέσσερα Α’ Βραβεία Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
1975 «Αγώνας», Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.
(Ομάδα των 6) (Β’ Βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
1978 «Από πού πάμε για τη χαβούζα», Ταινία μεγάλου μήκους (η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς)
1980 «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι», Ταινία μεγάλου μήκους (Πρώτο βραβείο σεναρίου στο Σαν Ρέμο Ιταλίας και δεύτερη εμπορικότερη ταινία της χρονιάς)
1981 «Μάθε παιδί μου γράμματα», Ταινία μεγάλου μήκους (καλύτερη ταινία με τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – Εμπορικότερη ταινία της χρονιάς)
1984 «Τι έχουν να δουν τα μάτια μου», Ταινία μεγάλου μήκους
1987 «Έμμονες Ιδέες, Κινηματογραφημένη τηλεοπτική σειρά
1990 «Πέρα απ’ τον ορίζοντα», Κινηματογραφημένη τηλεοπτική σειρά
2005 BLACK ΜΠΕΕΕ, Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους (Β’ Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
2008 «Αρκεί να φαίνονται ωραία», Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους (Βραβείο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδος)
2008 «Ισοβίτες», Ταινία Μεγάλου μήκους (Δεύτερο βραβείο μυθοπλασίας στο διεθνές φεστιβάλ Internastional film festival ATHENS OHIO)
2010 «Οι κλέφτες του χρόνου», Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους (Βραβείο Γιώργος Κολόζης Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδος)
2015 ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ, Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους (Βραβεία στα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδος-Ιεράπετρας-Καλαμάτας- Ναυπλίου)
2017 ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ, Ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους (Βραβείο στο φεστιβάλ Γέφυρες Ναυπλίου-Συμμετοχή σε σημαντικά Ελληνικά και διεθνή Φεστιβάλ)
2018-19 ΟΛΟ ΓΕΛΟΥΣΕ, Μεγάλου μήκους ταινία. Συνδυασμός μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ (Πρώτο βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Χαλκίδας και δεύτερο βραβείο επιτροπής)
2019 ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΑΚΗ, Μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων
2021 Η ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ, Μεγάλου μήκους ταινία, μυθοπλασία
2022 ΞΕΚΟΙΛΙΑΣΜΕΝΗ ΓΗ, Μεγάλου μήκους ταινία, μυθοπλασία.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
