Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από το μοιραίο απόγευμα που ταχύπλοο χτύπησε και σκότωσε τον Παναγιώτη Μπαχράμη ενώ έκανε ψαροντούφεκο.
Η ΠΑΕ Καλαμάτα δεν ξεχνά τον «Ποτούλη» και έκανε σήμερα την εξής δημοσίευση:
Δώδεκα χρόνια χωρίς τον Παναγιώτη Μπαχράμη, μια εμβληματική φυσιογνωμία στο μεσσηνιακό ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα για την ΠΑΕ Καλαμάτα, που έφυγε άδικα από την ζωή.
Ο Παναγιώτης, αγωνίστηκε με την φανέλα της ομάδας μας από το 1994 μέχρι και το 2001, για επτά περιόδους, αρχικά στη Β΄ Εθνική κι έπειτα στην Α΄ Εθνική, χαρίζοντάς μας συγκινητικές στιγμές. Η συνολική του πορεία στο ελληνικό ποδόσφαιρο μεγάλη, τόσο στην Εθνική Ελλάδος, όσο και σε άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες.
Παναγιώτη, δεν σε ξεχνάμε και πάντα θα μνημονεύουμε τις ένδοξες στιγμές σου και το ξεχωριστό ήθος σου. Βρίσκεσαι στις καρδιές και στην σκέψη όλων μας.
Η τραγική ιστορία του Παναγιώτη Μπαχράμη που συγκίνησε και συγκλόνισε το 2010!
Γεννημένος στην Καλαμάτα τον Μάρτιο του 1976 έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στον τοπικό Απόλλωνα με τον οποίο αγωνίστηκε στη Δ’ Εθνική. Γρήγορα ξεχώρισε, καταθέτοντας στο χορτάρι στοιχεία του πληθωρικού του ταλέντου, με αποτέλεσμα το όνομά του να διαδοθεί πέρα από τα στενά γεωγραφικά όρια της πόλης του και να κληθεί στην Εθνική Νέων και Ελπίδων.
Το 1994 ο νεαρός μεσοεπιθετικός μεταπήδησε στην Καλαμάτα. Εκεί, αγωνίστηκε επί μια επταετία, ενώ με τα χρώματά της έμελλε να παίξει στη Β’ κατηγορία και αργότερα να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του και στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου σε ηλικία 19 ετών. Μάλιστα, στην παρθενική του παρουσία βρήκε δίχτυα στην ευρεία επικράτηση με αντίπαλο την ΑΕΛ (5-0).
Πλέον, έμοιαζε έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του και να αντιμετωπίσει υψηλότερες προκλήσεις. Η ΑΕΚ πείστηκε να του δώσει μια ευκαιρία. Ενόσω λοιπόν απέμεναν μονάχα τυπικές λεπτομέρειες για να ντυθεί στα κιτρινόμαυρα και ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής είχε σχεδόν συμφωνήσει με την «Ένωση», η ατυχία τού χτύπησε την πόρτα. Λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού η μετακίνηση δεν έγινε ποτέ.
Η επόμενη περιπέτειά του άκουγε στο όνομα Ηρακλής. Η παραμονή του στο «Γηραιό», όμως, αποδείχθηκε βραχύβια, καθώς διήρκησε τρεις σεζόν.
Αν υπάρχει ένας σύλλογος που χάραξε με χρυσά γράμματα το όνομά του, αυτός δεν είναι άλλος από την ΑΕΛ, όπου μετακόμισε το 2007.
Εξελισσόμενος σε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της θεσσαλικής ομάδας δεν άργησε να γίνει σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων της, εξαιτίας του αδαμάντινου ήθους του. Μαζί με τους συμπαίκτες του οδήγησαν τους «βυσσινί» στην πρώτη τη τάξει εθνική κατηγορία το 2007.
Δαβίδ εναντίον Γολιάθ
Το ημερολόγιο έγραφε 5 Μαΐου 2007. Τότε, η ΑΕΛ με αρχιτέκτονα τον Γιώργο Δώνη και ένα σύνολο που ξεχείλιζε ποιότητα (Γκαλίτσιος, Νταμπίζας, Βενετίδης Κλέιτον, Φωτάκης, κ.α.), έμελλε να ολοκληρώσει μια ονειρική πορεία με ιδανικό τρόπο. Αποκλείοντας διαδοχικά Πανθρακικό, ΟΦΗ, Κέρκυρα και ΠΑΣ Γιάννινα είχε φτάσει ένα βήμα μακριά από το φαινομενικά απίθανο και αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό στον τελικό Κυπέλλου.
Στο 3’ ο Φωτάκης έπειτα από εκτέλεση φάουλ, έβγαλε σέντρα ακριβείας για τον Κόζλεϊ και ο τελευταίος με κεφαλιά άνοιξε το σκορ.
Οι «πράσινοι» ισοφάρισαν από τα 11 μέτρα με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο στο 44’. Ωστόσο, ύστερα από μακρινή πάσα… μοιρογνωμόνιο του Καλατζή, ο Αντσουέ βρέθηκε απέναντι από τον Εμπέντε στο 82’ και τον νίκησε για το τελικό 2-1, ρίχνοντας ως άλλος Δαβίδ στο καναβάτσο τον πανίσχυρο Γολιάθ.
Μολονότι ο Μπαχράμης δεν αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου, έπαιξε στον τελικό του Σούπερ Καπ της επόμενης περιόδου και πρωταγωνίστησε στην ευρωπαϊκή περιπέτεια το 2008 στο Κύπελλο UEFA. Τότε, η θεσσαλική αρμάδα άφησε εκτός συνέχειας στον πρώτο γύρο την Μπλάκμπερν και έφτασε μέχρι τους ομίλους της διοργάνωσης.
Φορώντας τα γάντια του τερματοφύλακα
Πάντα ο περί ου ο λόγος έθετε το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Δεν υπάρχει καλύτερη ιστορία για να το επιβεβαιώσει από αυτήν που εκτυλίχθηκε τον Απρίλιο του 2006 στο «Αλκαζάρ».
Συγκεκριμένα, στο δεύτερο παιχνίδι εναντίον του Ολυμπιακού για την ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας οι δείκτες του ρολογιού πλησίαζαν το 90’. Ο γκολκίπερ της «βασίλισσας του κάμπου», Στέφανος Κοτσόλης, αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο λόγω τραυματισμού. Με τις τρεις αλλαγές να έχουν συμπληρωθεί, φόρεσε εκείνος τα γάντια και υπερασπίστηκε την εστία.
Στα έξι λεπτά των καθυστερήσεων ο «Ποτούλης», όπως ήταν το παρατσούκλι του, απέκρουσε εξ επαφής σουτ του Ντάνι Γκαρσία, όμως ο Νέρι Καστίγιο εν τέλει βρήκε δίχτυα στην ίδια φάση. Μπορεί ο επαρχιακός σύλλογος να αποκλείστηκε, αλλά η αυταπάρνηση του «Ποτούλη» διατηρείται ζωντανή στις μνήμες των φιλάθλων.
Με το εθνόσημο στο στήθος
Ο Μπαχράμης υπήρξε στέλεχος της Εθνικής Ελπίδων που πανηγύρισε την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1998. Μάλιστα, είχε αρκετές πιθανότητες να συμπεριληφθεί στην αποστολή για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εντούτοις ένας τραυματισμός ψαλίδισε τις ελπίδες του. Η «Γαλανόλευκη» έφτασε ως τον τελικό του θεσμού, αποτελούμενη από τα μετέπειτα «χρυσά» παιδιά του 2004 (Καραγκούνη, Μπασινά, Χαριστέα και τους υπόλοιπους).
Ο χαμός του σκόρπισε θλίψη στην αθλητική κοινή γνώμη και οι σύλλογοι, των οποίων τη φανέλα φόρεσε, διοργάνωσαν φιλικά προς τιμήν του. Το ιστορικό γήπεδο «Στρατοπέδου Καλαμάτας» που κλώτσησε για πρώτη φορά μπάλα μετονομάστηκε σε «Παναγιώτης Μπαχράμης».
Ο καιρός πέρασε, μα η καρδιά των δύο παιδιών και της συζύγου του που άφησε πίσω του, στα 34 του μόλις, ακόμα αιμορραγούν. Μέχρι και σήμερα όποτε ο νους πάει σε εκείνον, το βλέμμα μηχανικά κοιτάει προς τα κάτω σαν να έχει χαμηλώσει ο ουρανός. Σαν να αντικρίζει ένα αστέρι να σωριάζεται στο πάτωμα…
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
