Χρειαζόμαστε πολλές (και πολλούς)… Ορσαλίες και στην Τριφυλία και σε όλη τη Μεσσηνία, στην Ελλάδα και στον κόσμο…
Η Ορσαλία Χατζή κατάγεται από την Εύβοια, όμως ζει εδώ και 30 χρόνια στα Φιλιατρά, όπου από πολύ νεαρή ηλικία δημιούργησε την οικογένειά της, ενώ την τελευταία δεκαετία είναι η πιο ενεργητική μαχήτρια για τα δικαιώματα των ζώων της περιοχής.
Η υιοθεσία ενός τραυματισμένου σκύλου το 2012, του Όλιβερ, την έβαλε στο δρόμο αυτού του επίπονου και ψυχοφθόρου φιλοζωικού αγώνα (παίρνοντας κατά κάποιον τρόπο τη σκυτάλη από τη φωτογράφο Κωνσταντίνα Κανελλοπούλου, η οποία είχε πρωτοπόρα δράση στον τομέα αυτό, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει μετακομίσει στο εξωτερικό).
Για την κα Χατζή αυτό ήταν ένα μονοπάτι που δεν είχε επιστροφή, καθώς σταδιακά η αφοσίωση έγινε ολοκληρωτική, έτσι που δεν έχει το «δικαίωμα» να πάρει ρεπό, να πάει διακοπές, ούτε καν να αρρωστήσει (ούτε ο κορωνοϊός στάθηκε ικανός να τη σταματήσει) -εκτός κι αν το κύμα εθελοντισμού πολλαπλασιαστεί στην περιοχή και περισσότεροι άνθρωποι συνδράμουν ουσιαστικά…
Στο ιδιωτικό καταφύγιο, στο χτίσιμο του οποίου τη βοήθησε η οικογένειά της, υπάρχουν μόνιμα δεκάδες σκυλιά και κατά καιρούς κι άλλα που φιλοξενούνται προσωρινά πριν υιοθετηθούν (δυστυχώς οι υιοθεσίες έχουν μειωθεί δραματικά, ενώ τα μεγαλόσωμα σκυλιά φαίνεται ότι έχουν ελάχιστες ευκαιρίες να βρουν οικογένεια).
Ο αγώνας είναι τιτάνιος και καθημερινός και δε σταματά για την Ορσαλία «στα δικά της» ζώα, αλλά είναι ο άνθρωπος που τρέχει σε όλη την Τριφυλία όταν υπάρχουν έκτακτα περιστατικά με άρρωστα, τραυματισμένα ζώα ή κουτάβια εγκαταλελειμμένα. Δε διστάζει να βρεθεί αντιμέτωπη με «ιδιοκτήτες» σκυλιών, που τα κακοποιούν ενεργητικά ή παθητικά και, μάλιστα, μια τέτοια υπόθεση που εκτυλίχθηκε στους Γαργαλιάνους θα συζητηθεί σε αίθουσα των δικαστηρίων τον προσεχή Νοέμβριο. Επρόκειτο για ένα δεμένο ζώο, που κατά τα φαινόμενα δέχθηκε επίθεση από αγριογούρουνα και επέζησε από θαύμα σοβαρά τραυματισμένο, με την Ορσαλία Χατζή να δίνει ολοήμερο αγώνα για να το βρει, αλλά και για να ξεπεράσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια προκειμένου να γίνει νομότυπη παρέμβαση στον ιδιόκτητο χώρο και να μπορέσει να μεταφέρει το άτυχο πλάσμα σε κτηνίατρο (όπου επιπλέον η ίδια κάλυψε και τα έξοδα). Αυτή η ιστορία «αποκάλυψε» δύο κενά, το ένα είναι το ποιος πληρώνει το κόστος της νοσηλείας του ζώου (υπάρχει νομοθετική παράλειψη επ’ αυτού) και το πρώτιστο, πότε μπορεί να παρέμβει η Αστυνομία, χωρίς να χρειαστεί να προηγηθεί εισαγγελική εντολή. Οι αστυνομικοί του Τμήματος Γαργαλιάνων έψαξαν και πληροφορήθηκαν ότι υπάρχει διάταξη άμεσης παρέμβασης σε πολύ σοβαρά περιστατικά και έδρασαν αμέσως, με την κα Χατζή να επισημαίνει την εξαιρετική συνεργασία και ευαισθησία που διακρίνει το συγκεκριμένο τμήμα σε θέματα που αφορούν στην προστασία των ζώων, ενώ περιμένει μεγαλύτερη και αμεσότερη ανταπόκριση από το Αστυνομικό Τμήμα Κυπαρισσίας σε ανάλογα συμβάντα…
Σύμμαχος στον αγώνα για τα αδέσποτα είναι τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Τριφυλίας που βοηθάει παρέχοντας τροφές, με την Ορσαλία Χατζή να αναφέρει, εκτός από το δήμαρχο κ. Λεβεντάκη, την πολύ καλή συνεργασία που έχει με τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Σ. Μπακούρο και συνεχίζεται με το διάδοχό του κ. Κουτρουμπή, ενώ πολύ σημαντικό είναι και το κομμάτι των στειρώσεων (σε εξέλιξη βρίσκεται σχετικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα για τον έλεγχο πληθυσμών σκυλιών και γατιών, ύψους περίπου 17.000 ευρώ). Ωστόσο, οι ανάγκες είναι πάντα πολύ μεγαλύτερες, χρειάζεται και μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα. Τα ζώα σίγουρα δεν έχουν ανάγκη μόνο από σίτιση (η οποία δεν καλύπτεται κιόλας πλήρως από τη δημοτική χρηματοδότηση), αλλά επίσης από κτηνιατρική περίθαλψη, τακτικές αποπαρασιτώσεις, εμβόλια, εγκαταστάσεις, μεταφορές κ.ά.
Την κατάσταση διευκολύνουν χορηγίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό (κατά καιρούς εκπρόσωποι ξένων οργανώσεων ή μεμονωμένοι φιλόζωοι επισκέπτονται το καταφύγιο), που όμως δεν είναι σταθερές ή δεδομένες και, φυσικά, η Ορσαλία Χατζή βάζει συνειδητά μονίμως και βαθιά το χέρι στην τσέπη για ό,τι χρειάζεται για τα «δικά της», αλλά και για νέα περιστατικά που προκύπτουν με μεγάλη συχνότητα. Οι περισσότεροι συμπολίτες της αναγνωρίζουν την προσπάθεια και προσφορά της και μερικοί συνδράμουν με όποιον τρόπο μπορούν (όπως ο κ. Χρήστος που ανέλαβε την προσωρινή φιλοξενία και φροντίδα του Τέηλ), αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που δεν κατανοούν ότι όσα κάνει είναι σε εθελοντική βάση κι έχουν την επιτακτική απαίτηση να λύσει με μαγικό τρόπο το (κοινό) πρόβλημα.
Η κα Χατζή έχει μερικές πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για να περιοριστεί δραστικά το πρόβλημα με τα αδέσποτα: «Η Δημοτική Αρχή πρέπει να έχει συνεργασία με το κάθε αστυνομικό τμήμα της περιοχής της για έλεγχο των δεσποζόμενων σκυλιών για τσιπ, στείρωση και γενικά ευζωία. Το κακό ξεκινά από τα σκυλιά που έχουν ιδιοκτήτες, τα αφήνουν να γεννούν και ανά πάσα στιγμή τα εγκαταλείπουν, αφού δεν είναι τσιπαρισμένα. Αυτό πρέπει να σταματήσει! Θα βοηθούσε, επίσης, η ενημέρωση των πολιτών από το Δήμο για τις ευθύνες που έχουν όλοι οι πολίτες που είναι κάτοχοι οικόσιτων ζώων (σ.σ. η ίδια έχει κάνει πρόταση στο Δήμο Τριφυλίας για ένα ενημερωτικό φυλλάδιο που θα αποσταλεί στους δημότες μέσω των λογαριασμών της ύδρευσης).
Τέλος, χρειάζεται η δημιουργία Δημοτικού Κτηνιατρείου για στειρώσεις αδέσποτων γατιών και σκυλιών, καθώς και στειρώσεις δεσποζόμενων με κάποιο μικρό αντίτιμο».
Παρότι έχει ζήσει πολλά δυσάρεστα περιστατικά, τα οποία συνεχίζουν να συμβαίνουν πανελλαδικά σε καθημερινή βάση, η Ορσαλία Χατζή είναι αισιόδοξη, διαπιστώνοντας ότι στο πέρασμα του χρόνου αλλάζει η στάση του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων απέναντι στα ζώα. Θεωρεί ότι σε αυτό έχει βοηθήσει και η αυστηροποίηση των ποινών σε περιπτώσεις κακοποίησης, τονίζοντας όμως την ανάγκη αυτά τα περιστατικά να καταγγέλλονται και οι παραβάτες να τιμωρούνται πραγματικά. «Δεν πρέπει να φοβάται ο κόσμος να κάνει τέτοιες καταγγελίες, οφείλει να το κάνει για να σωθούν αυτά τα απροστάτευτα πλάσματα και για να απομονωθούν αυτοί οι άνθρωποι που βάζουν φόλες, που πετάνε νεογέννητα στα σκουπίδια, ώστε να σταματήσει κάποια στιγμή αυτή η κατάσταση» αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Γιατί το κάνεις;» ρωτήσαμε, τέλος, την Ορσαλία Χατζή και την απάντηση μπορούν να την καταλάβουν πλήρως μόνο όσοι φροντίζουν ζώα, προβληματίζοντας ελπίζουμε τους υπόλοιπους. «Η “ανταμοιβή” μου δεν είναι η αναγνώριση από το κοινωνικό σύνολο, αλλά έχει να κάνει με την ψυχή τη δική μου. Αισθάνομαι “γεμάτη”. Δε χρειάζομαι μπράβο, αν ειπωθεί καλοδεχούμενο, σου δίνει δύναμη, αλλά το κάνω για μένα, είναι κάτι που βγαίνει από μέσα μου.
Λατρεύω όλα τα ζώα και είμαι βίγκαν. Δεν είμαι από αυτούς που βάζουν πάνω απ’ όλα τους σκύλους ή τις γάτες. Όλα τα ζώα έχουν την ίδια αξία και μάλιστα τα ζώα συντροφιάς, ακόμα και ως αδέσποτα, ίσως έχουν την ευκαιρία να ζήσουν κάποια περίοδο ευτυχίας. Αυτά όμως που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία τροφίμων βιώνουν μια τραγωδία…», λέει η Ορσαλία Χατζή, προσθέτοντας με απογοήτευση: «Τα ζώα μού έμαθαν τη σκληρότητα των ανθρώπων» -έχοντας κατά νου περιστατικά όπως η δηλητηρίαση μιας μαμάς με τα επτά της κουτάβια στον Αγρίλη, λίγο πριν μεταφερθούν σε ασφαλές περιβάλλον- με το σύντροφό της Νίκο Παπαδήμο, συμπαραστάτη στην προσπάθειά της, να τη συμπληρώνει: «Και ότι η ζωή των ζώων είναι ισάξια με των ανθρώπων»…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
