Το «Πανελλήνιον» της Παραλίας έχει φυσιογνωμίαν. Το προχθεσινό δειλινό επρόσεξα την ασήμαντον αυτήν δια τους πολλούς λεπτομέρειαν, ενώ από τα μεγάλα τζάμια του εφαίνετο θαυμάσιον κομμάτι αφρισμένης θάλασσας. Είναι μία φυσιογνωμία του καφενείου αυτού, πολυσύνθετος, ανώμαλος, αν θέλετε, ολίγον γραφική, αλλά πάντοτε ιδική του και αυτό μου φαίνεται αξιοσημείωτον εις τόπον όπου όλα στερούνται ιδιοτυπίας.
Αν είχατε την περιέργειαν να ερωτήσετε την δικαιολογίαν αυτής μου της εντυπώσεως, θα εδυσκολευόμην να απαντήσω. Εν τούτοις από τα μεγάλα θυρώματα, δια μέσου των οποίων το φως εισορμά πλούσιον έως τον μικρόν εξώστην, όστις προωρίσθη δια θεατρικόν υπερώον και μετεβλήθη εις ποκερικόν άσυλον, από της σκιοφωτισμένες γωνιές όπου καταφεύγουν μερικοί, έως το μπιλιάρδο όπου γυμνάζεται η χρυσή νεολαία της Καλαμάτας, έως ακόμη πολλάς άλλας λεπτομερείας, όλα εκεί κάτω αποτελούν σύνολον ενδιαφέρον. Και η μικρά σκηνή από την οποίαν εδίδαξεν ο Οικονόμου ενώπιον δυόμισυ τζαμπατζήδων, αντηχούσα εκ των παρασκηνίων της μερικά προστάγματα, παρέχει κάποιον τόνον χαρούμενης θλίψεως, κάτι ωσάν πικρό χαμόγελο, που οπωσδήποτε μένει ευγενικόν. Συλλογίζομαι ότι μετά ένα μήνα, όταν η θερμή εποχή, με θόρυβον ανοίγουσα τα μεγάλα τζάμια, και καταργούσα τις θαμπές γωνιές, όταν εις την άμμον αντί βροχής θορυβή η μουσική και η θάλασσα καθρεπτίζη άσπρο φως ηλεκτρικών, τότε βέβαια το «Πανελλήνιον» θα έχη ολίγην ιδιοτυπίαν και ολιγωτέραν την αγάπην των ανθρώπων, που κουρασμένοι από τας φυσιογνωμίας των ομοίων των, ζητούν στερεωμένην εμπιστοσύνην εις τας φυσιογνωμίας των πραγμάτων, έστω και εξοχικών κέντρων. Έως τότε όμως, την ώραν του τελευταίου δειλινού, ενώ η θάλασσα τραγουδή αδιάκοπα τις τραβηγμένες βαρκούλες, ημπορεί να ησυχάζουν τα μάτια εκεί κάτω, μολονότι ο τόσον πολυΰμνητος Καλαματιανός ωραιόκοσμος δεν καταδέχεται να προσθέση μίαν ακόμη χαρούμενην νόταν εις την φυσιογνωμίαν του «Πανελληνίου». Μόνον την Κυριακήν γίνεται κάτι, αλλά τότε προς ισορροπίαν γίνεται έφοδος και ισαρίθμων λεοντιδέων, που αντικρύζουν με ελαχίστους ψευτοεμιγκρέδες και με πυρπολουμένην καρδίαν προς όλας τας διευθύνσεις. Εν τω μεταξύ, οι ολίγοι που γνωρίζουν να λατρεύουν την φύσιν και την απόλαυσιν της απολύτου μονώσεως, περνούν εκεί ευχαρίστους ώρας. Λησμονημένοι και λησμονούντες βλέπουν το καταγάλανον στοιχείον και τους άσπρους γλάρους που διαγράφουν τους ωραίους ελιγμούς των εις ένα ερωτικό και χαριτωμένο κυνήγι.
ΦΛΟΡΙΝΤΟΡ
