Θα μου επιτραπεί ν’ ασχοληθώ με την… μόδα, η οποία άλλως τε ήρχισε κατ’ αρχήν να ενδιαφέρη τας Καλαμίας κυρίας και δεσποινίδας. Κάτι, λοιπόν, που θα παίξη ρόλον στην αμφίεσιν των κυριών και όχι μόνον θα κυριαρχήση, αλλά θα καταπλήξη την εποχή της ανοίξεως, είναι τα «Πλισσέ» φορέματα. Πλισσέ σε φούστες, κορσάζ, μανίκια, όλα πλισσάρονται τελευταίως στο Παρίσι. Τα ταγιέρ, οι μεν ζακέττες είναι απλές και οι φούστες πλισσέ. Αλλά εκεί που κυρίως έχει θριαμβευτική επιτυχία ο πλισσές είναι στα φορέματα του περιπάτου και κυρίως στις απογευματινές τουαλέττες που προορίζονται για ντάνσιγκ και τσάγια.
Πολλές κυρίες φέρνουν τα φορέματά τους από τους πρώτους αθηναϊκούς οίκους και ακριβώς τώρα έλαβον τα φορέματα της εποχής, τα οποία είναι όλα πλισσαρισμένα.
Εδιάβασα κάπου μία περιγραφή μιας τουαλέττας του περιφήμου «Λανβέν» που έλαβε μία Αθηναία δεσποινίς προ ολίγων ημερών. Είναι από ύφασμα μαροκαίν μεταξωτό χρώματος τετ ντε νεγκρ. Αυτό το φόρεμα είναι το θαύμα της απλότητος και κομψότητος. Η τουαλέττα έχει ένα μικρόν ωμίτην ίσιον και απ’ εκεί συγκρατείται όλο το φόρεμα, το οποίον είναι καθ’ ολοκληρίαν πλισσέ με μακρυά μανίκια. Τα καπέλλα αφ’ ετέρου των κυριών εξακολουθούν και μεγαλώνουν. Κάτι πελώρια καπέλλα δίκην ζεμπιλιών, γαρνιρισμένα, κατά την τελευταίαν μόδαν, με βελουδένια άνθη.
Και έτσι θρήνος και κλαυθμός θα ακουσθή πάλι εις τας τάξεις των ανδρών, υποχρεωμένων να καταβάλλουν αδιαμαρτυρήτως τα τεράστια έξοδα της μόδας.
Η ΜΟΝΤΑΙΝΤΑ
ΚΟΜΜΕΝΑ ΜΑΛΛΙΑ
«ΘΑΡΡΟΣ» 25 Αυγούστου 1923
Έβγαλα το μαντήλι μου και σκούπισα τα μάτια μου. Μπορείτε να κάμετε και σεις το ίδιο; Βγάλτε το ωραίο μπατιστένιο μαντηλάκι σας, με τη χρωματιστή χειροκέντητη μπιμπίλα και σκουπίστε τα ωραία σας μάτια. Αφήστε όμως πρώτα να τρέξουν δύο δάκρυα. Πρόκειται για ένα θάνατο, κυρίες μου. Για το θάνατο της μόδας των κομμένων μαλλιών. Πάει. Τελείωσε. Δεν θα ξαναδήτε ούτε στον ύπνο σας πια τα ωραία εκείνα, λεπτά γαλανομάτικα προσωπάκια με το σεμνό ξανθό φωτοστέφανο γύρω στο κεφάλι. Ήταν επίγειες αγγελικές μορφές και το χρωστούσαν στην πόλκα. Τα ολοστρόγγυλα κοκκινομάγουλα και καστανομάτικα μουτράκια, που η πόλκα μ’ αυτά προσωποποιούσε τη δροσιά, δεν θα ξαναφανούν. Η τσαχπίνα μικρούλα, με τα μαύρα μυγδαλωτά μάτια, πώς θα καταντήση; Θα ξαναφορέση, ίσως – ίσως τον κόκκινο παπαφίγκο στην κορυφή και τα μαλλιά πλεγμένα σε μακριές κοτσίδες, θα ξαναρχίσουν τες παλινδρομικές κινήσεις στην πλάτη. Οι τριάντα Μάιοι δεν θα ξαναγίνωνται δέκα οκτώ δια μιας χειρονομίας του κουρέως.
Η ωραία μόδα πέθανε. Και τώρα, που δεν υπάρχει πια, ξύπνησαν οι διάφοροι λαοί να την διεκδικούν. Οι πρακτικές Αγγλίδες, βεβαιώνουν με ύφος σοβαρό, ότι είναι καθαυτό αγγλική, ενώ οι Αμερικανοί, χωρίς να σχίσουν τα ιμάτιά τους, την θέλουν αμερικάνα. Και ο πιο πολύς κόσμος αυτό πιστεύει.
Αλλ’ ιδού παρουσιάζεται ένα γαλλικό journal, λέγοντας ότι: «Η ήδη εκλιπούσα μόδα των κομμένων μαλλιών οφείλεται στην ιδιοκτήτρια και διευθύντρια μεγάλου Παρισινού οίκου νεωτερισμών, ήτις είχε την ατυχίαν έπειτα από φοβεράν ασθένειαν να χάση την κόμην της». Θεέ μου! Αυτή η πληροφορία μυρίζει νοσοκομείο, σκονάκια.
Να σας διηγηθώ εγώ το γεγονός: Ένα πρωί ξύπνησε απύρετη πια και καλά η μεγάλη ράφτρα. Η πρωία ήταν ωραία, αλλά ο κρυσταλλένιος καθρέπτης της απήντησε ότι τα θαυμάσια μακρυά μαλλιά της είχαν ελεεινά πέσει. Η μεγάλη ράφτρα δεν ελιποθύμησε, αλλ’ έθεσε παραχρήμα τον δείκτην εις τον κρόταφον και την άλλη μέρα παρουσιάσθηκε στο σαλόνι της, εμπρός στην αριστοκρατική πελατεία της, με… τι; Με κομμένα μαλλιά. Μάλιστα. Πότε; Την εποχή που τα μαλλιά άφθονα και αφράτα χτενίζονταν σε μυστηριώδεις κρυφούς κότσους. Μάλιστα. Σε τι ηλικία; Τριάντα πέντε, ίσως και πλέον χρονών. Ε, μα είχε δίκαιο η αξιότιμος πελατεία της ν’ ανοίξη το βαμμένο της στόμα από έκπληξη, να δείξη τα άσπρα της δόντια, ενώ η γλώσσα στεκόταν στο βάθος συμμαζεμένη.
Αλλά η μεγάλη ράφτρα είχεν έτοιμη την απάντησιν:
-Πώς, κυρίες μου! Δεν ξέρετε λοιπόν ότι τα κομμένα μαλλιά είναι le dernier cri de la mode?
Την άλλη μέρα, στα διάφορα κοσμικά κέντρα, φιγουράρισαν πολλά κεφαλάκια με κομμένα μαλλιά.
Τι καλή αρρώστεια, τι ωραία έμπνευσις και τι ευεργετική μόδα! Ευεργετική για κάθε στιγμή της ώρας, για πάντα. Ας πούμε: Το πρωί βιάζεσθε γιατί ξυπνήσατε αργά και τώρα τώρα θα έλθη η φίλη σας να σας πάρη, ή θα έρθει η δασκάλα σας, η κοντή και ολοστρόγγυλη εκείνη που τα θέλει όλα εν τάξει, ή γιατί τέλος πάντων βιάζεσθε; Η τσατσάρα βέβαια, δεν θάναι στη θέση της, – ά! στο καλό! – και τα μαλλιά σας θάναι τόσο πλεγμένα – Θεέ μου, – έχετε μια τρομερή όρεξη να τα κάνετε όλα θάλασσα! Χμμ! Ποιος πταίει; Εις τον μάταιον αυτόν κόσμον, υπάρχουν τα κομμένα μαλλιά, που είναι κατά των νεύρων. Δυο χτενισιές με το χτενάκι, ένα χάιδεμα των μαλλιών με το αριστερό χέρι, εκεί που ήταν άλλοτε ο περίφημος κοτσαρίκος και είσθε έτοιμη.
Χώνετε όσο θέλετε τα δάκτυλα στα μαλλιά σας, όταν γράφετε ή διαβάζετε. Παίζετε, πηδήσετε, ξαπλώστε στο χορτάρι της εξοχής, η πόλκα δεν ξεχτενίζεται. Δεν υπάρχει φόβος να παρουσιάσετε το περίφημο neglige κεφάλι, που όσο και αν το παριστάνουν οι ζωγράφοι θελκτικό, δεν παύει να μεταμορφώνη τη γυναίκα σε κατσιβέλα.
Και όταν θέλετε να πάτε κάπου που απαιτείται καλό χτένισμα, τι καλλίτερο θέλετε από την πόλκα;
Τη νύχτα ακόμα τα κοντά μαλλάκια είναι τόσο κόμμοδα! Δεν θέλουν μήτε bonnet για να μη ξεφεύγουν, μήτε πλέξιμο σε κοτσίδες, που είναι τόσο ανοικονόμητες στον ύπνο.
Η ΜΟΝΤΑΙΝ
