Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΗ»: Θα ξεκινήσουμε από το τέλος της πολιτικής διαδρομής του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ για να αναδείξουμε την άποψή μας για την προσωπικότητα που τόσο είχε και έχει υμνηθεί από το δυτικό πολιτικό κατεστημένο. Από το αδιανόητο τέλος για έναν άνθρωπο που θα ήταν αναμενόμενο να είχε τουλάχιστον κάνει βίωμά του κάποια, έστω, βασικά στοιχεία της ιδεολογίας στην οποία υποτίθεται αφιέρωσε τη ζωή του.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ο Γκορμπατσόφ έφτασε στο σημείο «να διαφημίζει την Pizza Hut, τους αυστριακούς σιδηρόδρομους (OBB), την Apple και τη Louis Vuitton». Είχε τότε δημιουργηθεί μεγάλη συζήτηση για τα πολύ υψηλά ποσά που έπαιρνε ως αμοιβή για αυτές του τις διαφημίσεις, όπως και για τις διαλέξεις του σε συνέδρια και άλλες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο.
Καλά έζησε ο Γκορμπατσόφ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, παρόλο που μεγάλο μέρος των χρημάτων που έπαιρνε τα διέθετε στη χρηματοδότηση του «Διεθνούς Ιδρύματος Κοινωνικό-Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών», ή «Ίδρυμα Γκορμπατσόφ», που δεν έκαναν οτιδήποτε άλλο παρά να αναδεικνύουν τα «μειονεκτήματα του κουμμουνισμού» – τη σταλινική εκδοχή του, αφού τίποτε άλλο δε γνώρισε.
Όχι απλά δε γνώρισαν κάτι άλλο, αλλά αυτό το οποίο υπηρέτησαν, τα «κουμμουνιστικά ιδεώδη», η κομματική ταυτότητα, ήταν το εισιτήριο που επέτρεψε στον Γκορμπατσόφ και τα εκατομμύρια κομματικά στελέχη να ζουν πολύ προνομιακή ζωή σε ένα πληθυσμό που το επίπεδο ζωής του δεν πλησίασε ποτέ το επίπεδο ζωής του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.
Με τις ζωές των κορυφαίων κομματικών στελεχών να μην έχουν κάτι να ζηλέψουν από τη ζωή των εκατομμυριούχων της Δύσης
Σε αυτό το προνομιακό, προστατευμένο περιβάλλον, για τη διαφθορά του οποίου υπάρχουν αναρίθμητα, αδιάψευστα στοιχεία, έζησε ο Γκορμπατσόφ που μέχρι και την ανάδειξή του σε ηγέτη του σταλινικού κράτους δεν έχει να επιδείξει καμιά κριτική στάση απέναντι σε αυτό το κράτος.
Δεν ασχολήθηκαν με αυτά οι σημερινοί επιτιμητές του. Λίγο τους ενδιέφερε αυτό. Ούτε θα έβρισκαν κάτι για να εκθειάσουν τον άνθρωπο αν οι μεταρρυθμίσεις του αφορούσαν απλά την εισαγωγή δημοκρατίας στη ζωή των ανθρώπων και τον εκδημοκρατισμό του κράτους. Καρφί δεν τους καιγόταν για τις συνθήκες διαβίωσης και τα δημοκρατικά δικαιωμάτων του σοβιετικού λαού. Αυτό δείχνει όλη η ιστορία τους. Μια ιστορία στήριξης κάθε είδους δικτατόρων, φτάνει αυτοί να μην αποτελούσαν εμπόδιο στους μηχανισμούς μέσα από τους οποίους ρουφούν τον πλούτο του πλανήτη.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ: Αυτό που έκανε τη διαφορά και μετέτρεψε τον Γκορμπατσόφ σε ήρωά τους, «τον άνθρωπο της ειρήνης και του τέλους του ψυχρού πολέμου», ήταν οι ενέργειές του που φανερά συνδέονταν με την επιστροφή στον καπιταλισμό. Ούτε να ακούσουν δε θα ήθελαν για το τέλος του ψυχρού πολέμου, αν ο Γκορμπατσόφ μαζί με εκατομμύρια άλλα «κουμμουνιστικά» στελέχη δεν είχαν οδηγήσει στην κατάργηση της κοινωνίας της κρατικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την αντικατάστασή της από την ελεύθερη αγορά.
Ο Γκορμπατσόφ, «όπως όλοι», στην εφηβεία του, σε εποχές που ακόμα το σταλινικό κράτος έδειχνε οικονομικές δυνατότητες, υπήρξε σταλινιστής. Πουθενά δεν υπάρχουν αναφορές του που να αμφισβητούν τους διωγμούς και τη φοβερά έντονη έλλειψη δημοκρατίας της εποχής.
Μέχρι και το 1979, που έγινε το νεότερο σε ηλικία μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος, ο Γκορμπατσόφ όχι μόνο δε διαχώρισε τη θέση του με οποιονδήποτε τρόπο από το ασφυκτικό περιβάλλον της έλλειψης κάθε δημοκρατικής διαδικασίας, αλλά αποτέλεσε προστατευμένο νέο στέλεχος ανθρώπων όπως ο Γιούρι Αντρόποφ, πρώην διοικητής της KGB και ηγέτης της ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή.
Ο Γκορμπατσόφ ήταν στην ίδια κλίκα ευνοούμενων, ανερχόμενων νέων στελεχών, όπως ο Πούτιν. Το ίδιο σινάφι που, ακόμα και χρόνια μετά την κατάρρευση του σταλινισμού, τίποτε δα φαινόταν να τους διαχωρίζει. Ήταν παρών ο Γκορμπατσόφ στην τελετή ορκωμοσίας του Πούτιν το 2000, χρόνια μετά την κατάρρευση του σταλινικού καθεστώτος και του έδωσε ανοικτή στήριξη τουλάχιστον στα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, με δηλώσεις όπως «οι ενέργειες του Πούτιν είναι προς το συμφέρον του λαού» (2002). Όχι μόνο δε διαχώρισε τη θέση του από αυτόν, ακόμα και όταν ολοένα και πιο ξεκάθαρα φαινόταν ο αυταρχικός τρόπος διακυβέρνησής του, αλλά δε δίστασε να δηλώσει ότι «ο Πούτιν είναι αφοσιωμένος δημοκράτης, όμως χρησιμοποιεί μια σχετική δόση αυταρχισμού για να σταθεροποιήσει την οικονομία και να ξαναχτίσει το κράτος μετά την εποχή Γέλτσιν».
Το 2003 ο Πούτιν ανταπέδωσε, κάνοντας τον Γκορμπατσόφ αντιπρόεδρο του «Διαλόγου της Αγίας Πετρούπολης», «ένα πρότζεκτ επικοινωνίας και συνεννόησης Ρωσίας και Γερμανίας».
Του Σωτήρη Βλάχου
-Στην επόμενη έκδοση: «Οι διεθνείς συμμαχίες Γκορμπατσόφ»
