Προ ημερών στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μία διαφωνία μεταξύ Φίλη και Παππά, μία διαφωνία που αναδεικνύει το ταυτοτικό πρόβλημα και, κατ’ επέκταση, το στρατηγικό αδιέξοδο με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται.
Ο Φίλης εξέφρασε κατά κάποιον τρόπο την αγωνία του ότι «δεν υπάρχει μεγάλη δυναμική» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή «ασχολούμαστε πολύ με το μεσαίο χώρο και όχι με τους νέους και τις κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται».
Με τη σειρά του ο Παππάς τού απάντησε ότι η άποψή του «απαξιώνει τις επίσημες θέσεις του κόμματος».
Εδώ καθρεφτίζονται δύο κόσμοι, εκείνος ο παλιός καλός κόσμος του «ηθικού πλεονεκτήματος» που υπήρχε προτού κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος του Παππά με τους περί τον Τσίπρα, με τους γνωστούς συμβιβασμούς, που ενσωματώνουν τη σημερινή φυσιογνωμία του κόμματος.
Νεοκομμουνιστές που εμφανίζονται ως εκσυγχρονιστές χωρίς τα κατάλληλα πνευματικά και ιδεολογικά εφόδια και παλαιοκομμουνιστές.
Ο καθένας έχει τη λογική του. Ο μεν Παππάς, ως εκπρόσωπος των τσιπροφρουρών, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, την εξουσία και τα μάτια σας και ας καεί το πελεκούδι, ο δε Φίλης, εκπρόσωπος της «ομπρέλας», έχει τη δική του συνεπή λογική: Αφού ο μετασχηματισμός σε κάτι σοσιαλδημοκρατικό δεν προχωρεί, ας πάμε πίσω, στον παλιό καλό καιρό, για να τρέξει το κίνημα.
Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα συνεχές δίλημμα, να επιστρέψει ως αριστερό κόμμα στο παρελθόν, όπου αισθάνεται άνετα ή να προχωρήσει σε μια ουσιαστική σοσιαλδημοκρατική μεταμόρφωση.
Όσο θα υπάρχει το δίλημμα αυτό, θα προσφέρει στο ΣΥΡΙΖΑ μια βασική υπηρεσία, θα εγγυάται την ενότητά του.
Εάν και όποτε παρθεί οριστική απόφαση, τότε μοιραία θα έρθει η διάσπαση. Πάντως, η σημερινή κατάσταση είναι ένας ιδεολογικός στρουθοκαμηλισμός, μια αξιοθρήνητη στάση, για κόμμα εξουσίας.
Ας το πάρουν απόφαση, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο παρελθόν, γιατί εκεί αισθάνεται πιο άνετα.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
