Χαμόγελο και αισιοδοξία το αντίδοτο στα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει
Κατά καιρούς έχουμε φιλοξενήσει στο «Θάρρος» ανθρώπους οι οποίοι, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, συνέχιζαν να είναι αισιόδοξοι και να δείχνουν την τεράστια δύναμη που κρύβουν μέσα τους, όμως ο Παναγιώτης Καρούτζος θεωρούμε ότι είναι «μία κατηγορία» μόνος του.
O 32χρονος με καταγωγή από τον Πολύλοφο και την Ανάληψη, που μεγάλωσε στο Ίλιον της Αττικής και πλέον εδώ και ένα χρόνο ζει και εργάζεται μόνιμα στην Καλαμάτα, κατάφερε μέσα σε 6 χρόνια που ασχολείται με το στίβο να ξεχωρίσει, κερδίζοντας τον έναν τίτλο μετά τον άλλον.
Η διαφορά, όμως, σε σχέση με άλλους πρωταθλητές είναι τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, με τα οποία έχει μάθει να συνυπάρχει, ενώ πλέον ετοιμάζεται για μια υψηλή θέση στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Το «Θάρρος» μίλησε με τον Παναγιώτη Καρούτζο και σας τον παρουσιάζει:
Πώς μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σας
Από πολύ μικρός ξεκίνησα να έχω επαφή, αφού από τριών χρονών ήμουν σε ομάδα ποδοσφαίρου, έπειτα συνέχισα στη δεύτερη ομάδα της ΑΕΚ και μετά του Πανιωνίου στην Α΄ Εθνική, αλλά σταμάτησα λόγω σχολείου.
Και στη συνέχεια προέκυψε ο στίβος;
Στα 26 μου αποφάσισα να επιστρέψω στον αθλητισμό, αυτή τη φορά κάνοντας στίβο. Ξεκίνησα εντελώς τυχαία και αμέσως έκανα το τρέξιμο τρόπο ζωής. Πλέον είναι η καθημερινότητά μου και θέλω η μέρα μου να ξεκινά με αυτόν τον τρόπο.
Τι έχετε καταφέρει μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια;
Κατάφερα να κάνω κάποιες επιδόσεις, είμαι μέσα στους 10 καλύτερους χρόνους των Ελλήνων αυτή τη στιγμή, ενώ στοχεύω ακόμα πιο ψηλά, μπαίνοντας στην τριάδα.
-Πείτε μας κάποιους από τους αγώνες στους οποίους έχετε συμμετάσχει;
Κάθε χρόνο παίρνω μέρος σε ένα διεθνή μαραθώνιο του εξωτερικού, αλλά και σε άλλους αγώνες, όπως στο Ρότερνταμ, στη Φρανκφούρτη. Πέρυσι στη Στοκχόλμη είχα και μία διάκριση, καθώς βγήκα 25ος ανάμεσα σε 15.000 συμμετέχοντες, ενώ στο Μαραθώνιο της Βουδαπέστης είχα βγει 9ος. Ήταν μια καλή διάκριση και για τη χώρα μας ως επίδοση, ενώ, όπως είπα, στοχεύω ακόμα πιο ψηλά.
Σε επίπεδο Ελλάδας είμαι μέσα στην πεντάδα σε διάφορες αποστάσεις, δηλαδή από 1.500 μέτρα έως και μαραθώνιο, ενώ σε επίπεδο Πελοποννήσου έχω πολύ καλές επιδόσεις σε όλους τους αγώνες και στους περισσότερους από αυτούς κατέχω το ρεκόρ της κάθε διαδρομής. Προσπαθώ να στηρίζω την κάθε διοργάνωση που γίνεται εδώ, ώστε να ανεβαίνει και το επίπεδο, αφού μόνο αν έρχονται αθλητές νομίζω πως ο κόσμος θα υποκινηθεί για να ακολουθήσει έναν τέτοιον τρόπο ζωής.
Στο Μαραθώνιο της Αθήνας;
Στο Μαραθώνιο της Αθήνας έχω χρόνια να τρέξω, αφού στόχο είχα τους αγώνες του εξωτερικού. Φέτος θα συμμετέχω και στόχος είναι να είμαι στην πρώτη δεκάδα και όσο πιο ψηλά μπορώ να φτάσω σε αυτήν.
Οι αγώνες στο εξωτερικό απαιτούν πολλά έξοδα;
Ναι, είναι δύσκολο, αφού δεν υπάρχει βοήθεια σε κανένα επίπεδο, όσο υψηλό κι αν αυτό είναι. Άρα, για να συνεχίσει κάποιος, ειδικά έπειτα από κάποια ηλικία, θα πρέπει η επαγγελματική καριέρα να μην εξαρτάται από αυτό το κομμάτι.
Όμως, οι προπονήσεις για να συμμετάσχεις σε ένα μαραθώνιο είναι τόσο απαιτητικές και χρονοβόρες, που με τη σύγχρονη καθημερινότητα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνδυαστούν. Έτσι χρειάζεται στήριξη τόσο οικονομική όσο και ψυχολογική.
Εσείς παρατηρείτε μια αύξηση στο δρομικό κίνημα;
Ναι, είναι γεγονός, είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Βλέπουμε τον κόσμο να στρέφεται στον αθλητισμό και να έχει αλλάξει γενικά τρόπο ζωής προς κάτι πιο υγιεινό. Πλέον υπάρχει περισσότερη γνώση και ειδικά εδώ στην επαρχία, που προσφέρεται περισσότερο η επαφή με τη φύση, αρκετός κόσμος ενδιαφέρεται για κάτι πιο υγιεινό και το υιοθετεί ως τρόπο ζωής.
Η Καλαμάτα είναι ιδανική πόλη για κάποιον που θέλει να τρέξει;
Η Καλαμάτα προσφέρεται για τις αποστάσεις, αφού έχει διάφορες διαδρομές, δίπλα στη θάλασσα ή στο βουνό, οπότε είναι ιδανικά.
Πρόκειται για άθλημα μοναχικό;
Δε θα το χαρακτήριζα καθόλου μοναχικό. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που είσαι αρκετά μόνος. Απλά βοηθά πάρα πολύ στο κομμάτι το ψυχολογικό. Είναι ώρες που είσαι μόνος σου, όμως σε αυτό «το μόνος σου» περνούν από το μυαλό σου πάρα πολλές σκέψεις που ποτέ δε θα έκανες σε άλλη στιγμή ηρεμίας. Βρίσκεις προβλήματα, βρίσκεις λύσεις και γενικότερα το ευχαριστιέσαι εκείνη τη στιγμή που το κάνεις. Περνάς από διάφορα τοπία, βλέπεις διάφορα πράγματα, δεν είναι απλά «βγαίνω και τρέχω», αφού είναι ολόκληρη επιστήμη από πίσω.
Η κάθε προπόνηση στοχεύει σε κάποιες βελτιώσεις, ενώ σχετικά με το μοναχικό, καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που κάνουν κάτι το οποίο αγαπούν. Έτσι δημιουργούνται πολύ ωραίες παρέες και φιλίες, κάτι που έχω ζήσει απόλυτα όλα αυτά τα χρόνια.
Με αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, μπορεί να βρεθώ στο στάδιο, μπορεί πριν από την προπόνηση, μπορεί τα Σαββατοκύριακα να πιούμε τον καφέ μας μετά την προπόνηση κ.λπ. Γενικότερα με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε το κοινό ότι έχουμε επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής και βγαίνει μια ευχάριστη παρέα από όλο αυτό.
Πώς είναι η καθημερινότητά σας;
Είναι μια δύσκολη καθημερινότητα, αφού ξυπνάω αρκετά πρωί για να πηγαίνω για προπόνηση, έπειτα για δουλειά, μετά ένα μικρό διάλειμμα, ξανά για δουλειά και στη συνέχεια πάλι για προπόνηση, αφού χρειάζονται τουλάχιστον δύο την ημέρα- και μάλλον και δύο δουλειές την ημέρα, προκειμένου να μπορέσω να κάνω το τρέξιμό μου σε τέτοιο επίπεδο.
Εμένα η πρώτη μου εργασία είναι σε ηλεκτρονικό κατάστημα της πόλης, ενώ τα απογεύματα είμαι στο Kalamata Running Project. Εκεί, μαζί με τα παιδιά που το δημιούργησαν, είμαι μέλος ως προπονητής και στηρίζω όλη αυτή την προσπάθεια, για να μάθει ακόμα περισσότερος κόσμος το δρομικό κίνημα και να τρέχει σωστά και αποτελεσματικά.
Μπορεί σε κάθε αγώνα να δείχνετε άνετος και δυνατός, όμως αντιμετωπίζετε και κάποια προβλήματα με την υγεία σας…
Όταν κάποιος με βλέπει να τρέχω, θεωρεί ότι το κάνω άνετα, αφού ίσως φαίνεται άνετη η κίνησή μου εκείνη τη στιγμή. Έχω, όμως, μια δύσκολη τριετία όσον αφορά στην υγεία μου, αφού πάσχω από διάφορες ασθένειες. Ειδικότερα, έχω αφαιρέσει το θυρεοειδή μου, αφού διαγνώστηκε καρκίνος σε αυτόν, ενώ ακολούθησαν δύο θεραπείες με ιώδιο που χρειάζονται χρόνο για αποκατάσταση. Ταυτόχρονα, εδώ και ενάμιση χρόνο πάσχω από αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα. Πρόκειται για μια αυτοάνοση πάθηση, που δημιουργεί φλεγμονές στο σώμα. Ουσιαστικά είναι μια μορφή αναπηρίας, που μου περιορίζει απόλυτα την κίνηση, ενώ μέσω κάποιων φαρμάκων προσπαθώ να έχω μια καλή ποιότητα ζωής.
Τα παραπάνω είναι αρκετά δύσκολα και επώδυνα, αφού όλη την ημέρα υπάρχουν πόνοι με την κίνηση, που ναι μεν το βοηθάει, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό, όμως η υπερβολή, νομίζω, μου αρέσει κάποιες φορές.
Ταυτόχρονα, έχω και άλλα θέματα, αφού συχνά παθαίνω υπογλυκαιμίες λόγω διαβήτη, οπότε κατά την άσκηση, ειδικά με τις μεγάλες αποστάσεις που έχω επιλέξει και κάνω, είναι αρκετά δύσκολο διατροφολογικά να το ελέγξω, αφού το σώμα μου μπορεί να με «αδειάσει» οποιαδήποτε στιγμή.
Παρ’ όλα αυτά δε σταματάτε;
Έχω επιλέξει έναν τρόπο ζωής και δεν το βάζω κάτω. Συνεχίζω και προσπαθώ να αντιμετωπίζω όλα τα προβλήματα ευχάριστα και ωραία.
Δεν «πέσατε» ποτέ;
Σίγουρα δε σκέφτηκα να σταματήσω τον αθλητισμό. Ίσα ίσα αυτό μου δίνει κίνητρο. Προσπαθώ να αποδείξω και στον εαυτό μου ότι είναι υγιής και δυνατός και θα καταφέρει ό,τι θέλει.
-Όλοι παραπονιόμαστε ότι έχουμε προβλήματα, άλλοι μικρά, άλλοι μεγάλα, τι θα λέγατε εσείς;
Δυστυχώς, προβλήματα υπάρχουν στον κόσμο, το σοβαρό πρόβλημα υγείας είναι κάτι που δε νικιέται με τίποτα. Θεωρώ ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να νικηθεί ως ένα βαθμό είναι η ψυχολογία. Αν έχουμε καλή ψυχολογία, μπορεί κάπως να βοηθήσουμε και την υγεία.
Ζούμε, όμως, σε μια εποχή που ακόμα και τα οικονομικά προβλήματα γίνονται και ψυχικά και ψυχολογικά και σωματικά κι έτσι επηρεάζεται η υγεία αρκετών.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι θα πρέπει να δίνουμε σημασία και ουσία όχι σε προσωπικά προβλήματα, όχι στα οικονομικά, αλλά να κοιτάμε να έχουμε την υγεία μας και να επιλέγουμε ό,τι καλύτερο ως τρόπο ζωής για να είμαστε καλά.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
