Εισήλθομεν πλέον εις το φθινόπωρον και την χθεσινήν ευεργετικήν βροχούλαν θα διαδεχθούν ημέραι ξηρασίας και καλοκαιρίας, ως θέλουν να ελπίζουν οι αδιόρθωτοι φυσιολάτραι, οι οποίοι παρ’ ολίγον χθες να έλθουν εις σύγκρουσιν προς τους ηρέμους νοσταλγούς των ηδονών του χειμώνος, οίτινες από πολλού είναι έξω του περιβάλλοντός των. Εις το ερώτημα η απάντησις δεν είναι εύκολος. Δεν γνωρίζει κανείς τι τέξεται η εκποιούσα, εισήλθομεν σχεδόν άβροχοι εις το δεύτερον δεκαπενθήμερον του Νοεμβρίου.
Η χθεσινή βροχή ημπορεί να έχη ευεργετικά αποτελέσματα δια το κονισσαλέον μας άστυ, ημπορεί να εξύπνησεν όλους τους πόνους των τρελλαινομένων με το παίξιμο της βροχής εις τα θάμπη των γυαλιών των παραθύρων, ημπορεί να εγέμισε χαράν εκείνους που θεωρούν απόλαυσιν την λειτουργίαν της σόμπας και τας συγκεντρώσεις του τζακιού, έκαμεν ασφαλώς δραστηριωτέρους τους ανθρώπους των ντάνσιγκ και των διαφόρων σαλονιών, αλλ’ εγέμισε και πολλών την ψυχήν με το συναίσθημα της αμφιβολίας.
Η αλλαγή, ο φοβερός εχθρός των καλουμένων να αποβάλουν συνηθείας και κατατοπισθούν εις καινούρια πράγματα, είχε χθες δώση την εικόνα της εις τα πρόσωπα πολλών συμπολιτών. Όλοι αυτοί οι εξωσμένοι του Παραδείσου, έφερον χθες το απόγευμα τα βήματά των προς ό,τι απετέλει την μόνην των ευχαρίστησιν, την μόνην των σκέψιν.
Στενοχωρημένοι, με τον θάνατον εις την ψυχήν δεν μετέδιδον πλέον το μέθυ της χαράς, αντιλαμβανόμενοι πλησιάζοντα τον εχθρόν. Δεν ωμίλουν παρά μόνον δια να καταρασθούν την ευεργετικήν ψιλήν βροχούλαν, δια να απευθύνη ο εις προς τον άλλον ερώτημα αγωνιώδες, επί του οποίου κάθε απάντησις είναι παρακεκινδυνευμένη.
Τους γνωρίζετε όλοι τους θλιβερούς αυτούς της χθες που δεν είχον κουβέντα δι’ όλους τους έξω του κύκλου των. Είναι οι αιώνιοι τύποι που κινούμενοι ελευθέρως επί πέντε τώρα μήνας εις το ύπαιθρον, σας άρπαζαν τα μυστικά δια να γίνουν κτήμα όλου του κόσμου. Παραμονεύοντες εις την καμπήν κάθε τριόδου, ως κοινωνικοί αρλεκίνοι κτυπούσαν τα κουδούνια όλου του κόσμου, ενώ κάτω από τον μαλακόν ίσκιον των πιπεριών συνέτασσον τα ανακοινωθέντα των, με τα οποία άλλοι μεν εχαίροντο, άλλοι δε εθρήνουν.
Τώρα σύρουν τους αθλίους εαυτούς των μέσα εις τις σάλες των καφενείων ως άστεγοι και εζωσμένοι του συγχρόνου κοινωνικού παραδείσου. Η αλλαγή τούς εσκότωσε. Δεν γνωρίζουν πλέον πού να εύρουν άσυλον, αφού ήρχισαν να φοβούνται και την ντεκολτέ αξιοπρέπειαν. Οι δυστυχείς είναι αξιολύπητοι. Πρόκειται να χάσωμεν τόσους τύπους, πρόκειται να στερηθώμεν του κουβεντολογήματος, να μη λαμβάνωμεν κάθε απόγευμα την απαραίτητον τροφήν μας; Αν ναι, τότε χαθήκαμε.
ΦΛΟΡΙΝΤΟΡ
ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ
«ΘΑΡΡΟΣ» 24 Νοεμβρίου 1925
Ο κοσμικός άνθρωπος ο οποίος φαίνεται κατενθουσιασμένος με την τελευταίαν Καλαματιανήν κίνησιν, δεν εγνώριζε χθες πώς να διαδηλώση καλύτερον τον ενθουσιασμόν του. Εβεβαιώθη ότι δεν είναι δύσκολον πράγμα να παύση πλήττων κανείς εις την έως χθες υπναλέαν πόλιν και δια τούτο συνεκέντρωσεν όλους τους κοσμικούς νεοσσούς, όλους τους δανδήδες των κοσμικών σαλονιών και τους κομψούς σεβαλιέ των ντάνσιγκ, δια να τους ενθαρρύνη εις πραγματοποίησιν σχεδίων, τα οποία υπόσχονται οι ώρες του χειμώνος να μη μακραίνουν απελπιστικά, ο ύπνος να μη είναι η μοναδική μας απόλαυσις, τα άλμπουμ να μη αποτελούν την μόνην μας ενασχόλησιν.
Και αφού επέτυχεν όρκον πίστεως παρά του κόσμου των θαυμαστών του, προσήλθε με μειδίαμα θριάμβου εις την κομψήν βίλλαν με την παγόδαν και τις ρεμίζες, δια να κάμη τον απολογισμόν της πολυσχιδούς του δράσεως.
Όλοι τον ήκουσαν προσεκτικά. Κανείς δεν εφαίνετο διαφωνών μαζί του, μέχρι της στιγμής κατά την οποίαν η οικοδέσποινα τον ετηλεβόλησε, δια να μη απαντήση εις την πρόκλησιν των οφθαλμικών προβολέων, των κινουμένων απειλητικώς προς όλας τας διευθύνσεις.
Η εντύπωσις ήτο ομοία εκείνης που προκαλεί μία μεγάλη πιατέλα θρυομένην από θυμόν και μεταβαλλομένη εις χίλια κομμάτια μέσα εις τους τέσσαρας τοίχους της οικογενειακής τραπεζαρίας. Αυτή η στάσις ήτο ομοία προς τον αφορισμόν του καθηγητού των «Ελευθέρων Γυναικών» του ξαπολύοντος τους αφορισμούς του εις ολόκληρον τον γλεντώντα κόσμον.
Δεν ευρέθη βέβαια εκεί καμμία Γκλόρια Σβάνσον και κανείς των ανθρώπων της νέας εποχής να αναλάβη υπό την προστασίαν του τας νεωτέρας αντιλήψεις και τας συγχρόνους ροπάς. Όλοι έμειναν εμβρόντητοι και κανείς δεν πρόφερε λέξιν μέχρι της στιγμής κατά την οποίαν εδόθη το σύνθημα της αναχωρήσεως.
Η συζήτηση ήρχισεν εις τον δρόμον την ώραν που ο τεφρός Μποροβίλας έστειλλε πάλιν προς όλας τας διευθύνσεις αρκετά υγρά τα αέρινα κύμματά του.
Η οικοδέσποινα, όλως αιφνιδίως, απεκάλυψε τας διαθέσεις της απέναντι των νέων τάσεων και αφήκε εις τον καθένα να εννοήση ότι αυστηρά όπως είναι δεν θα ηνείχετο καμμίαν προσπάθειαν εναντίον του παρελθόντος, των αριστοκρατικών παραδόσεων εις τας οποίας μόνον αναγνωρίζει ευγένειαν, ούτε θα αφήση ελεύθερον το πεδίον της δράσεως εις τον λαλίστατον ωραιογράφον, τον τονίζοντα ύμνους προς παν ό,τι έχει σχέσιν με την μοντέρναν κοσμικήν εξέλιξιν.
Εις ουδέν όμως συμπέρασμα κατόρθωσαν να καταλήξουν. Ο περισσότεροι των ηρέμων νοσταλγών δεν κατόρθωσαν μέχρι της στιγμής να αντιληφθούν ποία είναι η θέσις των εις την βίλλαν, εις την οποίαν εστήριζον όλας τας ελπίδας των δια το μέλλον.
Το πράσινο σαλονάκι της με τα βαρειά παραπετάσματα, το προωρισμένον δια την απόλαυσιν του τσαγιού, πόσους άραγε κλητούς θα δεχθή τη εβδομάδα αυτήν, την οποίαν με τόσα χτυποκάρδια οι ακτιονίστ κοσμικοί ανέμενον;
Η ΜΟΝΤΑΙΝ
ΜΑΘΗΜΑΤΑ
«ΘΑΡΡΟΣ» 25 Νοεμβρίου 1925
Φοβεροί άνθρωποι είμεθα ημείς οι Ρωμηοί. Ξεπερνούμεν όλους τους άλλους ρητορεύοντες να βάλωμεν μυαλό εις τους παραστρατημένους, διδάσκοντες την εργασίαν, ανακαλύπτοντες τον καλόν δρόμον, πωλούντες προτερήματα που κατήντησαν δείγματα άνευ αξίας.
Όταν όμως έλθη η στιγμή να αποδείξωμεν εμπράκτως τα όσα δήθεν πιστεύωμεν και διαλαλούμεν είτε εις τον καφενέ είτε εις τους δρόμους της πόλεως, τότε αποδεικνυόμεθα αμίμητοι εις επινοήσεις και φυγοπονίαν.
Κάτι τέτοιο συνέβη χθες την ώραν κατά την οποίαν ο ξανθός Φοίβος ενεφανίσθη πάλιν εις το στερέωμα, δια να σκορπίση την καλωσύνην του επί δικαίους και αδίκους. Ο άνθρωπος της εργασίας συνέλαβεν εις το τραμ τον νέον της εποχής με την άμεμπτον του πανταλονιού τσάκισιν, τα εκθαμβωτικά σκαρπίνια, το τυρολέζικο καπέλλο και τη λονδρέζικη γραββάτα, παρακολουθούν κάποιαν δυάδα εις την οποίαν έκαμνε στενωτάτην πολιορκίαν με όλους τους κανόνας της στρατηγικής τέχνης. Είχε κατορθώσει ο νέος της εποχής να εξηγήση εις το μοντέρνο κορίτσι όλες τις χαρές και τις κακίες του κόσμου, δια να συλληφθή υπό του παρακολουθούντος αστόργου και φιλεργατικού θείου, την ώραν που εμοιράζετο με το αιώνιον θηλυκό το πρώτον σοκολατάκι.
Θα εξηκολούθουν τας εξομολογήσεις εάν ο εισπράκτωρ δεν ήρχιζε τας διαμαρτυρίας με απελπιστικές γκριμάτσες, δια να καταλήξη εις αγριοφωνάρες. Ο καλός θείος συνέλαβε τον επικίνδυνον ρεαλιστήν, τον κατέβασε εις την στάσιν όπου ουδείς ερωτευμένος υπήρχε προς ανακούφισιν του εισπράκτορος και εξεθέωσε τον μικρόν αναπτύσσων την θεωρίαν της εργασίας, της αλληλεγγύης, του σεβασμού και πλήθος άλλων ακόμη.
Ο νέος της εποχής σύνοφρυς έλαβε την άγουσαν προς την πόλιν, ενώ ο καλός δάσκαλος εξηκολούθησε τον δρόμον του προς την Παραλίαν. Ως έφθασεν εκεί ενεθρονίσθη εις τέσσαρα καθίσματα του «Πανελληνίου» παρέδωσε την ράχιν του εις τον ήλιον, διόρθωσε την γραββάταν του, δια να παρακολουθήση επιμόνως βραδύτερον ένα γκρουπ δεσποινίδων, χαιρόμενον τον αέρα και το φως εις τον αντιβραχίονα.
Μετά τους πρώτους ακροβολισμούς το ξεφτέρι αυτό της διδασκαλίας των υποχρεώσεων του ανθρώπου δεν εβράδυνε να πειράξη τις μικρές Εύες που ούτε τον επρόσεχαν, ούτε όρεξιν είχαν να μάθουν περί της ενδοξότητός του. Αλλά το πείραγμα δεν έμεινε χωρίς απάντησιν. Μεταξύ του γκρουπ ευρίσκετο και η εκείνη του ανεψιού, η οποία επωφεληθείσα της ευκαιρίας έδωσεν εις τον τρομερόν ηθικοδιδάσκαλον και υμνητήν της εργασίας διδακτικώτατον μάθημα, που τον εξηνάγκασε να τραπή εις φυγήν.
Ο καλός αυτός άνθρωπος μόνος μου διηγήθη το πάθημά του, δαγκάνων μέχρις αίματος τα χείλη. Πολύ καλά έπαθε. Αγνοώ μόνον αν εκ του παθήματος αυτού θα λάβη διδάγματα δια το μέλλον.
ΦΛΟΡΙΝΤΟΡ
