Το «Θάρρος» σήμερα μπαίνει στα 124 χρόνια συνεχούς έκδοσής του. Αντί άλλου αφιερώματος, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο από το αρχείο μας (9 Νοεμβρίου 1923):
«ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΙΣ»
«ΘΑΡΡΟΣ» 9 Νοεμβρίου 1923
Μετά το «Ελεύθερον Βήμα» η αθηναϊκή συνάδελφος «Εστία» ασχολουμένη εις το φύλλον της 3ης Νοεμβρίου περί της στάσεως του Πελοποννησιακού Τύπου κατά την διάρκειαν του στασιαστικού κινήματος, γράφει τα εξής υπό τον τίτλον «Μία Εξαίρεσις»:
«Εξαίρεσιν μοναδικήν εις την χορείαν του Τύπου της Πελοποννήσου υπό το στασιαστικόν καθεστώς, επετέλεσεν η Φιλελευθέρα συνάδελφος των Καλαμών “ΘΑΡΡΟΣ”. Όχι μόνον δεν υπέκυψεν εις την βίαν των στασιαστών, αλλά και αντετάχθη κατ’ αυτών. Απεκήρυξε τα άρθρα τα οποία της επέβαλλον και εξεδήλωσε τα φρονήματά της εμφανώς. Κατηγόρησε προς τούτοις ευθαρσώς τον Ι. Μεταξάν, παρατηρήσασα ότι η θέσις των πολιτικών αγωνιστών δεν είναι εις τας επαρχίας, αλλ’ εις την πρωτεύουσαν.
Το “ΘΑΡΡΟΣ” είναι καθ’ όλα άξιον του τίτλου του».
Την εκλεκτήν αθηναϊκήν συνάδελφον ευχαριστούμεν δια τας ευμενείς κρίσεις της. Δεν εκάμαμεν τίποτε περισσότερον από το καθήκον μας, στερεώς εχόμενοι της αντιλήψεως ότι οι πιστεύοντες εις ιδέας και έχοντες την αξίωσιν να αναλαμβάνουν το δύσκολον έργον της λαϊκής διαφωτίσεως, δεν είναι δυνατόν να ανταλλάσσουν πεποιθήσεις με όσην ευκολίαν και σαν υποκάμισα, ούτε να γίνωνται οι Απόστολοι Πέτροι της δημοσιογραφίας, αλλά να προκινδυνεύουν και να πίπτουν εν ανάγκη δια τας ιδέας των.
Διότι εάν το αντίθετον συνέβαινεν, ο Τύπος θα έπαυε πλέον να είναι Τύπος και θα μετεβάλλετο απλώς εις έντυπον και εις κύμβαλον αλλαλάζον.
Αλλ’ η εικοσιπενταετής σταδιοδρομία του «Θάρρους» είναι συνδεδεμένη με την πολιτικήν πρόοδον του τόπου και δύναται τούτο να λέγη μεθ’ υπερηφανείας ότι οι αγώνες του υπήρξαν μόνον ιδεολογικοί, ουδέποτε δε εμπορικοί.
Εις δημοσιογραφικούς εμπορίσκους ουδέποτε μετεβλήθημεν και την βίαν των μπράβων του στασιαστικού καθεστώτος οίτινες εισήρχοντο εις τα γραφεία μας δια να μας απειλήσουν και τυραννήσουν το πολυτιμώτερον πράγμα που υπήρχε, την ελευθερίαν της σκέψεως, επαρκώς αντιμετωπίσαμεν.
Το «ΘΑΡΡΟΣ» είναι υπερήφανον διότι υπήρξε η μόνη εφημερίς εν Πελοποννήσω, ήτις δεν απέκρυψε την αλήθειαν καθ’ όλην την διάρκειαν του στασιαστικού κινήματος. Η δημοσιογραφία είναι ο άχαρος μοχλός πάσης κοινών προόδου δι’ όσους εις αυτήν εργάζονται. Aλλ’ η εκτίμησις δι’ ης μας περιβάλλει ο μεσσηνιακός και αρκαδικός λαός, αποδεικνύει ότι γνωρίζουν οι αναγνώσται να τιμούν τον Τύπον εκείνον όστις θέλει να ευρίσκεται εις κάποιον ύψος και δεν κακοποιεί ανοικτιρμόνως και ενερυθριάστως την αλήθειαν.
Κατά τας μεγάλας ώρας της τραγικής αγωνίας ετάχθημεν παρά το πλευρόν εκείνων οίτινες έσωσαν την Ελλάδα, πιστεύοντες ότι επιτελούμεν πράξιν που δεν θα ταράξη ποτέ την πατριωτικήν και δημοσιογραφικήν μας συνείδησιν.
Υπό τας αντιλήψεις αυτάς εννοούμεν να εξακολουθήσωμεν το εκτάκτως δύσκολον και βαρύ έργον μας δουλεύοντες εις ιδέας και λέγοντες την αλήθειαν προς όλας τας διευθύνσεις, αδιαφορούντες ακόμη αν επικράναμεν ή θα πικράνωμεν πρόσωπα, μεθ’ ων ιδιαίτεροι δεσμοί μας συνέδεσαν. Διότι το καθήκον του Τύπου δεν είναι να λιβανίζη πρόσωπα και να κολακεύη αδυναμίας.
