Γιώργος Κρόμπας: «Τα παιδιά δε διαχωρίζουν, δεν έχουν διαφορετική αίσθηση εάν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Είναι στα δικά μας μυαλά όλα αυτά»
Αλήθεια, υπάρχει στην πραγματικότητα διαχωρισμός ανάμεσα σε «ανδρικά» και «γυναικεία» επαγγέλματα, πολύ περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε αυτό του παιδαγωγού; Αν, για να δοθεί η απάντηση, περιλαμβάνεται η αγάπη και η έγνοια ενός ανθρώπου να δώσει σωστές βάσεις σε ένα νήπιο, τότε δεν τίθεται ζήτημα διαχωρισμού ή, καλύτερα, δε θα έπρεπε να τίθεται.
Πάντως, είναι γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οι άνδρες νηπιαγωγοί εξακολουθούν να αποτελούν μειοψηφία ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, ενώ και σε τοπικό επίπεδο ο αριθμός τους είναι κατ’ αντιστοιχία πολύ μικρότερος. Όμως, αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν ενδιαφέροντα παραδείγματα ανθρώπων που αξίζει να ανακαλύψουμε, αφού έτσι γνωρίζουμε και μιαν «άλλη» πλευρά της πόλης, που σίγουρα έχει πράγματα να μας πει.
Στο πλαίσιο αυτό συναντήσαμε τον κ. Γιώργο Κρόμπα, νηπιαγωγό στον παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο «Το Περιβόλι της Γιαγιάς» στην Καλαμάτα, πατέρα δύο παιδιών και λάτρη του επαγγέλματός του, ο οποίος μας περιέγραψε την καθημερινότητά του τα τελευταία 26 χρόνια που βρίσκεται στο επάγγελμα, τι αποκομίζει ο ίδιος από τη συναναστροφή του με τα παιδιά, αλλά και το συναρπαστικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου.
Μέσα από τη δική του ματιά
Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, 26 χρόνια νωρίτερα, τότε που ο κ. Γιώργος Κρόμπας ξεκίνησε να εργάζεται στο συγκεκριμένο σχολείο, κάνει λόγο για μια «πολύ δυνατή εμπειρία», μιας και κλήθηκε να πειθαρχήσει σε μία από τις πιο ανήσυχες τάξεις του νηπιαγωγείου! «Εκείνη την εποχή θεωρώ ότι με διάλεξαν στο σχολείο λόγω φύλου, μιας και υπήρχε μια τάξη που ήταν πολύ δύσκολη, μια ομάδα παιδιών που ήθελε αρκετή πειθαρχία. Αυτή την αίσθηση είχα τουλάχιστον. Ξεκινώντας στο σχολείο κατάλαβα ότι, όντως, η συγκεκριμένη τάξη ήταν δύσκολη κι έτσι “έπεσα στα βαθιά” από την αρχή! Όμως, αυτά τα παιδιά τα έχω ακόμα και σήμερα στην καρδιά μου, όπως νομίζω και αυτά αντίστοιχα, αφού έρχονται και τώρα να μας επισκεφθούν στο σχολείο, έπειτα από τόσα χρόνια. Κάποιοι δε από αυτούς έχουν φέρει και τα παιδιά τους στο ίδιο σχολείο», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Μιλώντας για την αντίληψη που αναπαράγει τη σύνδεση του φύλου με το επάγγελμα του νηπιαγωγού, αναφέρει: «Τα παιδιά είναι το “κλειδί” σε αυτό. Ξεκινώντας τη δουλειά θεωρούσα ότι τα παιδιά θα με βλέπουν κάπως διαφορετικά από ό,τι βλέπουν γενικώς τις δασκάλες στα νηπιαγωγεία, γιατί συνηθίζεται/συνηθιζόταν να μην υπάρχουν άνδρες στη θέση του νηπιαγωγού. Όμως, στην πορεία είδα ότι τα παιδιά δεν έχουν τέτοια προσέγγιση διαχωρισμού. Είναι στα δικά μας μυαλά όλα αυτά. Τα παιδιά δε διαχωρίζουν, δεν έχουν διαφορετική αίσθηση εάν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Εξαρτάται το πώς τα πλησιάζεις, και μόνο αυτό είναι που έχει διαφορά. Κατά τ’ άλλα, δεν έχω αντιμετωπίσει προβλήματα σχετικά με το φύλο μου στη δουλειά μου».
Μια τυπική μέρα στο σχολείο
Αναφερόμενος στο τι περιλαμβάνει μια μέρα στο χώρο του σχολείου, για τους 63 μικρούς μαθητές που φοιτούν αυτή τη στιγμή στο «Περιβόλι της Γιαγιάς», σε παιδικό, προνήπιο και νηπιαγωγείο, ο κ. Κρόμπας κάνει λόγο για ένα διαδραστικό και άκρως ενδιαφέρον πρόγραμμα: «Υπάρχουν κάποιες ρουτίνες οι οποίες είναι πάντα αναγκαίες για τα παιδιά. Δηλαδή, η ρουτίνα είναι ένα πλαίσιο ασφάλειας για τα παιδιά. Ξέρουν ότι την τάδε ώρα πάμε για πρωινό, την επόμενη ώρα θα παίξουμε ελεύθερα, μετά θα κάνουμε κύκλο, για παράδειγμα. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες δραστηριότητες μέσα στην εβδομάδα, όπως είναι η κολύμβηση, η ποδηλασία και τα εικαστικά. Γενικότερα, προσπαθούμε η δουλειά πάνω στην οποία καλλιεργούνται τα παιδιά να είναι ομαδική».
Οι διαφοροποιήσεις με άλλα σχολεία
Παραμένοντας στις δράσεις για τους μικρούς μαθητές που γίνονται δεκτοί προς φοίτηση στο σχολείο, αφού διαχρονικά κριτήριο εισόδου σε αυτό είναι το παιδί να προέρχεται από οικογένεια με χαμηλά εισοδήματα, μας απαριθμεί μια σειρά από ενδιαφέρουσες ασχολίες μέσα στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα: «Πολλά από τα πράγματα που κάνουμε στο σχολείο σίγουρα δε γίνονται σε άλλα σχολεία. Τέτοια είναι η ποδηλασία και η κολύμβηση, που γίνονται όλο το χρόνο τα τελευταία 17 χρόνια. Αυτό έχει ενταχθεί στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των παιδιών, γιατί θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά από αυτήν, κιόλας, την ηλικία να μάθουν κολύμβηση ως ένα εφόδιο ζωής.
Από εκεί και πέρα, όποιο από τα παιδιά θέλει, μπορεί να το ακολουθήσει και ως μελλοντικό του άθλημα. Όπως συμβαίνει και με την ποδηλασία αντίστοιχα».
Εργασιακή εμπειρία πριν από το «Περιβόλι της Γιαγιάς»
Στο κομμάτι που αφορά στον ίδιο, ο κ. Κρόμπας σημειώνει ότι πριν ξεκινήσει να εργάζεται στο συγκεκριμένο σχολείο δεν είχε δουλέψει σε άλλο, ενώ είναι αυτό που τον «σύστησε» ως νηπιαγωγό, καθώς νωρίτερα είχε αλλάξει αρκετά επαγγέλματα. «Μέχρι τότε άλλαζα συνεχώς δουλειές και τόπους, αφού και το να μείνω 26 χρόνια στην ίδια δουλειά και τον ίδιο τόπο μού φαινόταν αδιανόητο. Οπότε με κέρδισε εξαρχής, και πλέον μου φαίνεται αδύνατο να ζήσω χωρίς αυτή τη δουλειά και με αυτό τον τρόπο που γίνεται», μας λέει.
Το όφελος και οι ισορροπίες σε δουλειά και οικογένεια
Στο ερώτημα πώς μπορούν να κρατούνται οι ισορροπίες ανάμεσα σε δουλειά και οικογένεια, μας εξηγεί ότι οι δύο αυτοί ρόλοι είναι διαφορετικοί: «Θεωρώ ότι είναι άλλος ο ρόλος του δασκάλου από αυτόν του γονιού. Κι αυτό το λέω, γιατί πριν αποκτήσω παιδιά πίστευα ότι ήταν αδιανόητο να μην μπορείς να κυριαρχήσεις στα παιδιά σου. Ήμουν πολύ αυστηρός με τους γονείς στο να μπαίνουν και να τηρούνται οι κανόνες. Μέχρι που με τα δικά μου παιδιά κατάλαβα ότι ο ρόλος είναι τελείως διαφορετικός. Αυτό οφείλεται στο ότι σε εμάς τους δασκάλους τα παιδιά δίνουν μια “δυνατότητα” να θέτουμε κανόνες (καλοπροαίρετα), και αυτοί να τηρούνται από αυτά».
Μιλώντας για το προσωπικό όφελος από ένα επάγγελμα που περιτριγυρίζεται σε καθημερινή βάση από παιδιά, ο κ. Κρόμπας σημειώνει χαρακτηριστικά: «Το κέρδος σε αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν υπάρχει η αίσθηση της κλασικής έννοιας της “δουλειάς” σε εμάς τους νηπιαγωγούς, αφού οι περισσότεροι το βλέπουμε ως ευχαρίστηση. Αντίστοιχη εικόνα θεωρώ ότι έχουν και τα παιδιά, αφού το κλίμα είναι πάντοτε ευχάριστο. Περνάνε όμορφα και τα παιδιά, ενώ καταλαβαίνω ότι δε με βλέπουν υπό την αυστηρή έννοια του “δασκάλου”, αφού αρκετές φορές στην τάξη, μιλώντας για επαγγέλματα, με ρωτούν κι εμένα “τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω”. Μέσα από όλο αυτό, θέλω να πω ότι ο νηπιαγωγός δεν είναι δουλειά, είναι χαρά»!
Οι δύσκολες στιγμές
Λίγο πριν το κλείσιμο η συζήτησή μας έφτασε και σε κάποιες άλλες, όχι τόσο «φωτεινές» στιγμές στο σχολικό περιβάλλον. Μιλώντας για αυτές τις στιγμές ο κ. Κρόμπας μάς εξηγεί: «Υπάρχουν πάντα δυσκολίες που έχουν να κάνουν με τον περίγυρο των παιδιών. Δηλαδή, μιας και το σχολείο το δικό μας έχει και παιδιά από πολύ δύσκολα περιβάλλοντα, μερικές φορές χρειάζεται υποστηρικτική παρέμβαση όχι μόνο από εμάς, αλλά ακόμα και νομική.
Αυτές είναι δύσκολες καταστάσεις, γιατί όταν έχεις ένα παιδί που ξέρεις ότι όταν θα πάει στο σπίτι του θα περάσει πολύ δύσκολα ή θα κινδυνεύσει, δεν πας εύκολα στο σπίτι σου κι εσύ… Αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι. Βέβαια, έχουμε μια ομάδα που αφορά στην Κοινωνική Υπηρεσία του σχολείου, που μας έχει στηρίξει αμέριστα σε αυτό το κομμάτι. Βέβαια, και μεταξύ μας οι εκπαιδευτικοί του σχολείου συνεργαζόμαστε, σε συνδυασμό και η υπηρεσία, ώστε να στηρίξουμε ή να κατευθύνουμε μια κατάσταση προς μια καλύτερη πορεία για το παιδί».
Η συνάντηση
Συναντήσαμε τον κ. Γιώργο Κρόμπα μαζί με μία από τις τάξεις του νηπιαγωγείου ένα ηλιόλουστο πρωινό της εβδομάδας που πέρασε στο Πάρκο των Σιδηροδρόμων. Από μακριά μπορούσε να ακούσει κανείς τα γέλια και τις φωνές των μικρών μαθητών, που εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο εβδομαδιαίο μάθημα «ποδηλασίας», με κάποιους από αυτούς να δίνουν «μάχη ισορροπίας» στους δύο τροχούς.
Τα μεγάλα χαμόγελα στα πρόσωπα των μικρών ποδηλατών, που ήρθαν να μας συστηθούν με περίσσεια ευγένεια, ήταν η επιβεβαίωση ότι κάτι γίνεται καλά σε αυτό το σχολικό περιβάλλον.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
