Αυτό που ήταν γνωστό τις τελευταίες μέρες επιβεβαιώθηκε στη χθεσινοβραδινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας. Κατά τη διάρκεια κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας και ανταλλαγής ευχών από τους επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων, ο Βασίλης Κοσμόπουλος, επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας, επιβεβαίωσε τις πληροφορίες ότι δε θα είναι υποψήφιος στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου.
Πάντως, είναι χαρακτηριστικό ότι δεν προχώρησε σε λεπτομέρειες για τις αιτίες της απόφασής του. Προτίμησε την… προσφυγή στον Νίκο Καζαντζάκη και στο καινούργιο του βιβλίο “Ανήφορος”.
Απευθυνόμενος στο μητροπολίτη Μεσσηνίας και στους συναδέλφους του, τόνισε μεταξύ άλλων: “Σας εύχομαι χρόνια πολλά, με υγεία, τύχη, ευτυχία, δημιουργικότητα και ευόδωση των στόχων τους οποίους καθένας μας έχει.
Εύχομαι αγάπη και ειρήνη που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη σε όλο τον κόσμο. Εύχομαι μία παραγωγική και δημιουργική χρονιά στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, στα συλλογικά μας όργανα, στα νομικά πρόσωπα και στις υπηρεσίες του Δήμου μας.
Εύχομαι οι δύσκολες συνθήκες που βιώσαμε και εν μέρει εξακολουθούμε να βιώνουμε, να μην καταστούν ο ανασταλτικός παράγοντας για την προώθηση και εκτέλεση των έργων που έχει ανάγκη ο Δήμος μας.
Η χρονιά είναι ιδιαίτερη για εμένα, διότι είναι η τελευταία της παρουσίας μου στα έδρανα του Δημοτικού μας Συμβουλίου, καθώς δε θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος αυτού, εύχομαι καλή δύναμη σε όσους αποφασίσουν να συμμετάσχουν.
Από το μυθιστόρημα “Ανήφορος”, το οποίο εξεδόθη μόλις τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, επιτρέψτε μου να σας διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα, το οποίο καλό είναι να προβληματίσει όλους μας:
«Θες δε θες, αντικρίζοντας χοχλαστικά ακαταστάλαχτα ακόμα πάθη, θα πεις τη γνώμη σου* κι η γνώμη σου αυτή, όποια και να ’ναι, θα εξαγριώσει τους αντίγνωμους* κι αν προσπαθήσεις με αφιλοκέρδεια και μόχτο, πάνω από τους αντιμαχόμενους, να δημιουργήσεις μία σύνθεση, τότε θα σου ριχτούν μανιασμένα και τα δύο αντίμαχα στρατόπεδα.
Γιατί να βλέπεις και να κρίνεις με ψυχική και πνευματική ανεξαρτησία τα ξεκαπίστρωτα σύγχρονα πάθη θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα και από τις δύο παρατάξεις που αποτελούν την απλοϊκή και βελάζουσα μάζα του σκεπτόμενου όχλου. Το Ναι και το Όχι είναι γι’ αυτούς οι δύο μονάχα επιβαλλόμενες απαντήσεις. Ανάμεσα σε αυτά δεν επιτρέπουν καμία συνθετική προσπάθεια στο στοχαζόμενο ελεύτερο άνθρωπο.
Να κοιτάζεις με αθόλωτο μάτι – αθόλωτο κι από το μίσος κι από την αγάπη – τη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα, να ομολογείς τις αρετές και συνάμα την ατιμία, το φως και το σκοτάδι, που αποτελούν εδώ στη γης το κάθε ζωντανό, είτε άνθρωπος είναι είτε ιδέα, να ’σαι με μία λέξη ελεύτερος, καταντάει ολοένα και πιο επικίντυνος πνευματικός άθλος».
Α.Π.
